BALABALA BAMBALUNA: ΩΔΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΑΝΘΙΑ. ΟΝΟΜΑ ΚΑΙ ΠΡΑΜΑ ΚΑΤΑ ΕΝΑΝ ΠΟΛΥ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΤΡΟΠΟ.

ειναι 12 και λιγα λεπτα, μετα τα μεσανυχτα. μπηκε η πρωτομαγια. ημερα τριτη, του 2007.
---------------------------------------------------------------------------------
καλως μας ηρθες μαη. και η μαμι προτεινει να μου πλεξει ενα στεφανι απο αγριολουλουδα. θα μου πεις, που να τα βρει τα αγριολουλουδα? ω ναι, τα βρισκουμε. ετοιμα! μαζεμενα! προσφορα! στην εξωπορτα μας αφημενα! σαν καποιος κρυφα, απο ντροπαλοσυνη, βιαστηκε να μας τα αφησει πριν τον δει κανεις, πριν τον παρει κανεις χαμπαρι, σαν παχνιδι. ειναι η ευανθια. (ευανθια= ονομα αγιων γυναικων της ορθοδοξης εκκλησιας, η οσια ευανθια, ευανθης, λουλουδιασμενη, ανθηρη, ευθαλια.)
μια γυναικα λιγο μεγαλη, μονη της πλεον στο κοσμο, αν και τωρα που το σκεφτομαι εχει ενα ολοκληρο συγγενολοι στη πελοποννησο, μα ειναι και πολυ πολυ μονη της, η οποια μενει στην ιδια πολυκατοικια με μας. χρονια, χρονια τωρα.
εχει κατσαριδακια στη κουζινα της και μας φερνει ενιοτε χαλβα γλυκο και σπανακοπιτα που εμεις δεν μπορουμε να τα φαμε γιατι ειμαστε ιδιοτροπες, δηλ. και τα κατσαριδακια να μην ειχε, παλι δεν θα τα τρωγαμε. μπορει ομως να τα φαει ο my boyfriend! ο οποιος αναμεσα σε ολα τα ωραια και τα ασχημα του ειναι και ενας πολυ απλος ανθρωπος, και εγω ειμαι ενας πολυ απλος ανθρωπος κατα εναν ομως τροπο εντελως διαφορετικο, και η σπανακοπιτα του αρεσε πολυ. και του την εδωσα.

η ευανθια που πιθανον να μη προλαβε να την ακουμπησει αντρας ακομη, αυτη η ευανθια, ευαλωτη, μοναχουλα με τα κατσαριδακια της, ζωγραφιζει ωραια! και καποια χρονια πριν, ενα κοριτσακι εκανε ξανθουλικο να κραταει ενα μπουκετακι αγριολουλουδα, υποτιθεται πως ημουν εγω και οντως ημουν εγω, αθωα και αγγελακι ουσα, και μου το εδωσε. ελπιζω να τον εχω καπου φυλαγμενο τον μικρο πινακα της. το ειχα εκτιμησει το δωρακι εκεινο, εκεινη τη κινηση την ειχα βαθυτατα εκτιμησει, γιατι δεν ειχαμε καμια ιδιαιτερη σχεση και ουτε εχουμε, και δεν ειχε και απολυτως καμια υποχρεωση να ζωγραφιζει και να σκεφτεται εμενα. φυσικα και εχω καπου φυλαγμενο τον πινακα της, και καλα φυλαγμενο, που ομως? ωρα να τον ξαναδω.
τουτη η ευανθια λοιπον κανει περιπατους πανω στα τουρκοβουνια, και απο κει μαζευει και αφηνει στη πορτα της μαμας δωρο ενα μπουκετακι αγριολουλουδα. σχεδον καθημερινα. τοσο καθημερινα που η μανουλιτσα σαν απο γυρη αλλεργια εβγαλε, κοκκινα εξανθηματα στο λαιμο και στα χερακια της, και προς στιγμη θυμωσα με τα λουλουδακια. και τα ειδα αφημενα, νεοφερμενα απο την ευανθια, σε μια σακουλιτσα στο χαλακι της εξωπορτας σημερα και δεν τα σηκωσα να τα παρω μεσα. καλα, μετα τα πηρα. δεν τους πηγαινε να ειναι χαμω.
δεν μου αρεσει το χαμω. δεν το γουσταρω το χαμω, if you know what I mean.

και τωρα, ακριβως τωρα που αυτα γραφω, βλεποντας και στη τηλεοραση την ταινια με τον αλ πατσινο σατανα,να κλεινει με την ατακα "vanity is definately my favorite sin" μπουουου...μπουχαχα, με ενα καταχθονιο η υποχθονιο γελιο (ενα λεπτο να τσεκαρω τον μπαμπινιωτη για την διαφορα, υποχθονιος=αυτος που βρισκεται κατω απο τη γη, υπογειος,υπουλος , καταχθονιος/ καταχθονιος= αυτος που υπαρχει που ζει η συντελειται κατω απο την επιφανεια ης γης, υπογειος, υποχθονιος αλλα και ακομη πιο εντονα αυτος που ενεργει κρυφα και υπουλα, ο δολιος και ραδιουργος, σκοτεινος, κακοβουλος, μηχανορραφος, σατανικος και διαβολικος, με δυο λογια δηλαδη γαμω τα κωλοπαιδα, αυτη ειναι η διαφορα οτι ο καταχθονιος ειναι κατιτις περισσοτερο απαισιος τυπος απο τον υποχθονιο) εκανα ενα break για να καληνυχτησω τη μαμι. μενει στο απεναντι διαμερισμα. και ακριβως, μα ακριβως την ιδια ωρα που εγω εγραφα ολα τουτα για τα λουλουδια της ευανθιας, εκεινη, σταθερα πιστη στη τηλεπαθεια μας, στολιζε τα χερουλια στις εξωπορτες μας, τρυφερα, με τα λουλουδακια που σημερα φρεσκα αφησε ξανα η ευανθια.

η ευανθια εκτος απο το να ζωγραφιζει ομως ,και να κανει βολτες μαζευοντας λουλουδακια εχει και μιαν αλλην χαρη. αγαπαει τα πουλακια! και εδω μας ειπε μιαν ιστορια. προσφατη. ηταν στην πελοποννησο.
λοιπον ηταν τωρα σε ενα σπιτι, σε μιαν αυλη και εβλεπε απο τον κηπο της τη νοικοκυρα απεναντι να μαγειρευει κατι. σαν αυτο το απροσδιοριστο κατι εβρασε, εβγαλε και ακουμπησε τη κατσαρολα στο περβαζι του παραθυρου. τοτε ενα χελιδονακι φευ! αλι και τρισαλι! αλιμονο και ωιμε! πεταξε και ηρθε και βουτηξε μεσα στη κατσαρολα! η γυναικα το πηρε χαμπαρι, βουταει και πιανει το χελιδονακι και το πεταει. ετσι. απλα και ανεκφραστα, ακριβως οπως ηταν, στην αυλη, ξεγραφοντας το απο το μυαλο της. και η ευανθια πλησιασε, και το πουλακι την κοιταξε απεγνωσμενα, μια ψυχουλα ,σαν ανθρωπακι, για μια βοηθεια, γιατι θα πεθαινε.
και η ευανθια το σηκωνει και αρχιζει μια -δυο ωρες να το βαζει κατω απο το νεροχυτη της δικης της κουζινας, να το καθαριζει το χελιδονακι απο τα καυτα σιροπια, γιατι τετοια ειχε μεσα η κατσαρολα , να το δροσιζει, να το συνεφερνει. κατω απο τη βρυση, να πλενει το πουλακι με προσοχη και υπομονη, να φυγει το σιροπι που κολλουσε κι εκαιγε.
και μετα το εβαλε στα ποδια της πανω και το σκουπιζε με μια πετσετουλα κουζινας ,και το χαιδευε και του μιλουσε και του τα 'χωνε να το συνεφερει. και το πουλακι μετα απο ωρα πολλη συνηρθε!!! ευγνωμοσυνη, σαν ανθρωπακι που μολις το 'χαν σωσει , καθησε στα χερια της ωρα πολλη, και την κοιταγε το ιδιο εκφραστικα οπως ενα σκυλακι, δηλ. τοσο εκφραστικα για ζωακι, και ηρθε η ωρα, μετα τη διωρη συναντηση τους, κοιταξε με νοημα την ευανθια να την αποχαιρετησει και πεταξε μακρια. αυτα για το χελιδονακι. τυχερο αυτο το πουλακι! τωρα, γι' αυτο το πουλακι δεν ηταν η ευανθια ενας αγγελος?

και η ευανθια ειναι μαγκας με τα πουλακια γιατι παντα ειχε η ιδια σπιτι της πουλακια. και ενα τωρα καναρινι το 'χει 10 χρονια ηδη, και το αφηνει να πεταει στο σαλονι. και αν εκεινη τρωει, πλησιαζει το πουλακι στο τραπεζι και της κανει λιγη παρειτσα. και ετσι η ευανθια κατι τετοιες στιγμες νιωθει οτι δεν ειναι μονη αλλα οτι μια ψυχουλα, τοσο δα μικρουλα, της ειναι φιλος της καλος και της κραταει συντροφια.
και οταν εγω αγορασα για τον δικο μου κηπο, το διαμερισμα μου εννοω, το δικο μου πουλακι, που "πουλακι" τελικα το φωναζω και οχι μητσο ας πουμε, η' ρειναρδο, η' πιπι, εκεινη μου εδινε τις πρωτες συμβουλες. πριν δυο μηνες που το αγορασα, καθως τυχαια περνουσα μπροστα απο το πουλαδικο για να παω στο γυμναστηριο να εγγραφω - μονο διαδρομο για να εξηγουμεθα- κρεμασμενο εξω σε κλουβακι κελαηδουσε τοσο που σταματησα να κοιταξω. "το καλυτερο πουλι μου πηρες" μου λεει και μου ξαναλεει καθε φορα που θα με δει ο πουλαδικο-ιδιοκτητης. χαρα εγω, χιχι. ωωω, εχω ορεξη να παιζω. ειναι ο "πουλακις, ο αεροπλανακις, ο στραγαλακιας" γιατι και τις σβουριτσες του τις κανει για ωρες στο μεγαλο μου γραφειο-σαλονι και διοτι την μεγαλυτερη αδυναμια την εχει σε κατι στρογγυλα σπορακια.
γιατι οπως εγραψα στο προηγουμενο blog, ηταν η ωρα να γινει το διαμερισμα μου ενας κηπος. και ξεκινησα απο ενα ροζ εντονο τοσο οσο και και το φορεμα της μπαρμπι, σχεδον φλουο, αλλα εξαιρετικης ποιοτητας μπογια που κανει το τοιχο σαν μεταξι, σαν εντονο ροζ μεταξι. οχι πια αλλο αυτες οι μεσοβεζικες λυσεις...ελαφρυ γκρι...ελαφρυ κιτρινο... ελαφρυ πρασινο, γαλαζιο...παλ...παλ ...παλ... οχι...οχι...οχι...οχι ...αναφωνω ωσαν να με μαστιγωνουν, οχι αλλο πια αυτη η μετριοτητα που ποτε δεν καταφερε να με εμπνευσει ουτως η αλλως. οχι, θα το εβαφα εντονα το διαμερισμα μου, με τα χρωματα τριανταφυλλενιου κηπου, επιτελους! οπως σε διαμερισματα στη νεα υορκη, που εκει τα χρωματα τα εντονα καθολου δεν φοβουνται.
και αφου εβαλα τα καταλληλα χρωματα και το πουλακιδιον, σκεφτηκα πως κηπος χωρις φυτα δεν γινεται! και αγορασα και φυτα. και βεβαια δεν αγορασα τα φυτα τα καταλληλα για εσωτερικους χωρους αλλα ξεκινησα με κεινα που μου αρεσαν! και ποιο μου αρεσε πρωτο? μια βερικοκια!!! ανθισμενη, με λευκα μικρα ανθακια, που την περασα για αμυγδαλια και μου θυμιζε και τις ανθισμενες γιαπωνεζικες κερασιες που πολυ με εμπνεουν.
αυτη η βερικοκια χατηρι μου κανει, μα τω θεω, προσωπικα σε μενα, που συνεχιζει να πρασινιζει, να βγαζει φυλλαρακια και να μεγαλωνει, εκει που την εχω γωνια στο γραφειο μου διπλα στο παραθυρο! τρεχοντας επρεπε να τη βγαλω, οχι στο μπαλκονι αλλα να τη φυτεψω στο αλσος απεναντι.τωρα!
ε, και σε αυτη την βερικοκια καθεται ο πουλακις και χαιρεται, και χιλιοκελαηδει και τσιμπαει και κανενα φυλλαρακι, χιχι. και τον χαζευω και του τραγουδω κι εγω.
ναι αμε, και εγω τραγουδω, χιχι.

και ενα τελευταιο για κλεισω. εγω στους αγιους πιστευω. πιστευω δηλαδη οτι ως ασκητες κατορθωσαν να φθασουν σε ενα ενεργειακο, ψυχικο και πνευματικο επιπεδο ανωτερο, και πως κατορθωσαν να ειναι οι ενδιαμεσοι μεταξυ ημων και του θεου και της παναγιας. και ναι, πιστευω οτι για τουτο ειναι σε θεση να σε ακουσουν και να σου κανουν ενα χατηρι δηλ.να κανουν το θαυμα τους.
ετσι λοιπον πιστευω και στον πατηρ παισιο του αγιου ορους. ειχα βρει την καλυτερη, ισως την αξιοπρεπεστερη, για τουτον βιογραφια του, περιγραφη του, στο βιβλιοπωλειο γρηγορης,του ιερομοναχου ισαακ "βιος γεροντος παισιου του αγιορειτου". εξαιρετικο. και μεσα σε τουτο ελεγαν πως ο παισιος μιλουσε με τα ζωα και ιδιαιτερα με τα πουλια. και ειχε μια ιδιαιτερη αδυναμια στα πουλακια και κατι ελεγε ο ιδιος σοβαρο για τουτα, κατι σαν οτι ηταν περισσοτερο πλασματα του θεου η κατι τετοιο, και πως πρεπει περισση προσοχη και σημασια να τους δινουμε. ειναι κριμα που εχω χαρισει αυτο το βιβλιο σε τοσα αγαπημενα προσωπα και ακομη εγω δεν το εχω, να κοιταξω πως το λεει ακριβως αυτο για τα πουλια. θα το βρω, κοιταξω και θα σας πω, γιατι ειναι ενδιαφερον.