ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΟΥ.

ξημερωμα παρασκευης. 27 απριλιου 2007.

--------------------------------------------------------------

ηρθε η ωρα, λοιπον. να ξαναγραψω. μετα απο πολυ, πολυ καιρο. ετσι μου βγαινει. σαν κυματα. ενα χρονο τωρα, δεν εγραψα τιποτε. μονο ενα, δυο κακοστραβωμενα γραμματα παραπονων. for my boyfriend. χαλια γραμμενα, ετοιμα για delete. ετσι, τα κρατω αυτα τα δυο γραμματα στο κομπιουτερ, για να θυμαμαι ποσο ανοητα και ανωφελα και χαζα και ακομψα και ντροπιαστικα (αν και δεν τη βρισκω τη λεξη τουτη στον μπαμπινιωτη ) μπορει να συγχιζομαι ενιοτε.

να μαι τωρα, εδω. και η παπαπετρου, εκεινο το μεντιουμ, το 'χε βρει - ω, ναι, μαζι με κατι αλλα, αρκετα- οτι γραφω. και μαλιστα μου τονισε οτι εχω τρελλα και πρεπει να γραφω, ο,τι ναναι, εστω μια λιστα με ο,τι εχω να κανω την επομενη, για να μπαινει σε μια ταξη το μυαλο μου και να ξεκουραζεται. ηταν το πρωτο πραγμα που μου ειπε, σε μια συναντηση 1 ωρας, και ειχε δικιο κι ας μην με γνωριζε.

σημερα εκανα αυτο που κανω σχεδον καθε μερα της ζωης μου και θα συνεχισω να κανω για παντα. ετρεξα για καφε. και πρωτα ετρεξα στο cafe` που αυθαιρετα ονομαζω "πασχαλια" γιατι εχει κατι ψευτικα γλαστρακια πανω στα τραπεζια με πασχαλιτσες. και ειναι τα χρωματα του cafe` ετσι, ανοιχτο πορτοκαλι και πρασινα, και οι καρεκλες σαν τις πανινες τις λευκες, που μου θυμιζει ετσι αμυδρα, οσο πατα η γατα, cafe` (που μεταλλασεται σε καφενειο, ακριβως ομως, οπως στη καινουργια διαφημιση της heineken) σε κυκλαδιτικο νησι, νταλα μεσημερι.

και δεν ειναι μονο αυτο. φυσαει σε αυτο το γωνιακο cafe`. φυσαει και λυσσομαναει, οποτε καθομαι στην αγαπημενη μου θεση, εκει στη γωνια, του γωνιακου cafe` οπως ειπαμε, σα ναμαι στο καταστρωμα φερρυ μποουτ. σαν να βγαινω απο τα στενα της χωρας της φολεγανδρου, σε ενα ξεφωτο με θεα κατω, σα γκρεμο, ολη τουτη τη θαλασσα του αιγαιου να με ξετρελλαινει.

ενα λεπτο, κανω ενα διαλειμματακι. στην τηλεοραση, η ζουγκλα του τριανταφυλοπουλου. ειναι δυο μηνες τωρα που δεν εχω ορεξη για ταινιες. αλλα εχω για συζητησεις. εκει, να τους αφηνω στη γωνια τους να συζητουν και γω να κανω τις δουλειες μου η τα "αγναντεματα" μου.

οταν λεω "αγναντεματα" εννοω να κοιταζω το απειρο (να σκεφτομαι, με αλλα λογια) ω, ναι, με βαρκα την ελπιδα. παντα η ελπιδα.σιγουρα α, πρωτη θα βγει η ψυχη μου και μετα η ελπιδα μου. γενικως η ελπιδα μου. λενε λοιπον για τα ρουσφετια του πρωην δημαρχου αβραμοπουλου και γω στον καθρεφτη διπλα στο γραφειο μου, φτιαχνω δυο κοτσιδες.

ειμαι ξανθια. βαμμενη ξανθια. και φρεσκοβαμμενη. και τα μαλλακια μου, που χρονια τωρα πλακα-πλακα αγωνιζομαι να τα φτασω μεχρι το κωλαρακι μου, και ακοοοομη παραπερα, εχουν μακρυνει αρκετα. και νασου και μπορω και τα χωριζω σε δυο κοτσιδες, σαν την πιπι τη φακιδομυτη λεει η μαμα. σαν μια βικινγκ, λεω εγω. εξαρταται απο που θα το πιασει κανεις, δηλ. πιπι η` βικινγκ. χιουρε (αυτη ειναι πολεμικη ιαχη, χιχι) !!!!! Βικινγκ=σκανδιναβος πειρατης η` επιδρομεας κατα την περιοδο 800-1050 μ.χ.

ετρεξα λοιπον και σημερα, για τον πρωτο μου καφε στην "πασχαλια". και ας φυσαγε. μ' αρεσουν τα δυο αδερφια που το εχουν. ξερεις τι ειναι αυτο που πιο πολυ απ' ολα μου αρεσει? τ' οτι, οταν με χαιρετουν, λενε το ονομα μου. δηλ. "καλημερα, μαρια.", "γεια σου, μαρια", "καλο απογευμα ,μαρια". αυτο το ",μαρια" με τρελλαινει. αυτο το "κομμα, μαρια". δεν μου το κανουν πολλοι. και μου αρεσει. εγω το κανω αρκετα. και επειδη κατι τρυφερο μου βγαζει οταν το ακουω το ονομα μου, θα το κανω και γω λιγο πιο πολυ, επι τουτου, για να νιωθει μια ζεστασια κι απο μενα καποιος αλλος.

και κατι αλλο μου αρεσει. οτι με χαιρετουν πρωτοι. οχι, προσεξε, αυτο ειναι σημαντικο. παρατηρησε, ποσους χαιρετας πρωτους και ποσοι σε χαιρετουν πρωτοι. και σκεψου, ποσοι θα σε χαιρετουσαν αν δεν τους χαιρετουσες πρωτος εσυ?

εκει παω λοιπον, για τον πρωτο μου καφε, και ας διψαω για ηλιο. που ο ηλιος να, μποσικος, τα λουζει ολα τα cafe`s του απεναντι πεζοδρομιου. αλλα εγω οχι,θα ξεκινησω απο δω, απο το οικογενειακο. που ξερω τους ιδιοκτητες και με χαιρετουν με το ονομα μου. που τους συμπαθω, κι αυτους και τα μωρα τους, τεσσερα στον αριθμο. καλα να ειναι και οι ιδιοι και οι γυναικες τους και τα παιδακια τους και οι μητερες τους, η μια σιγουρα χηρα, που ολο και σιγυριζουν, και ολο καπως, με κατι, βοηθουν στο μαγαζι. αγαπουν ο ενας τον αλλον. και βοηθουν ο ενας τον αλλον. και αυτο ειναι που μου αρεσει σε αυτο το cafe`. αυτο το εργο!! ενας λογος ακομη που τουτο το καφε μου θυμιζει νησι. ενας λογος ακομη που θα περασω απο κει.

και υπαρχει και ενας αλλος λογος, σαν μικρο μυστικο. οχι τιποτε το φοβερο δηλαδη, αλλα να. ολους τουτους τους μηνες, εδω στο κεντρο της αθηνας οπου ερχομαι, ενα παραπλευρο κεντρο, ενας πεζοδρομος με πολλα και διαφορα φυτα και δεντρα, και μαλιστα, ιδιαιτερως ψηλα δεντρα, γιατι πολυ παλια εδω ηταν ενα κατι σαν ποταμος, σαν ρεμα, και απο κατω δινει ακομη δυναμη και μποι σε ο,τι φυτεψεις, λοιπον εδω που ερχομαι τους τελευταιους 4 μηνες, ενας αντρας μου αρεσει.

η ακριβης εδω εκφραση που αρμοζει ειναι "ενας αντρας μου μπηκε στο ματι", μονο ενας απο τους εκατονταδες τριγυρω. και αυτος νομιζω οτι ειναι γκει. αν ειναι δυνατον? κι ομως, μπορει να ειναι. ειναι μεγαλος, γυρω στα 47. σοβαρος και καλοβαλμενος και cool. τοσους μηνες, παντα ερχεται στα cafe`s του πεζοδρομου, σε συγκεκριμενα που επελεξε, μετα απο ερευνα, οπως εκανα ακριβως και γω, με εναν αλλον αντρα. και αυτοι οι δυο αντρες ειναι απολυτα συνδεδεμενοι μεταξυ τους. η` αδερφια ειναι η` ζευγαρι. ποτε δεν ειδα καποιο τριτο προσωπο μαζι τους.

και κανουν κατι που πολυ μου αρεσει. διαβαζουν. και διαβαζουν, για κανενα τριωρο τουλαχιστον, σαν πουστηδες. δηλαδη σε σημειο που σκεφτεσαι οτι εχει να κανει κατι με το επαγγελμα τους. σαν να ειναι δασκαλοι, σαν να ειναι βιβλιοκριτικοι, η δεν ξερω τι. εκτος κι αν ειναι ολιγον κρυφουστερικοι. ο φιλος δε, του αντρος, που νομιζω οτι μου αρεσει, γραφει κιολας, κατι σαν παρατηρησεις πολλες , σκυμμενος με προσηλωση, πανω στο βιβλιο η σε κατι σαν τετραδιο.

και ειναι ευγενικοι με ολους τους ανθρωπους. και φυσικα τους αρεσει η "πασχαλια", οπως και σε μενα. και εχουν τροπους. και εχουν αυτην την ξεκουραστη αυρα των ανθρωπων που διαβαζουν, που κατιτις, εστω και κατι λιγο, ξερουν. οχι δηλαδη ,πως ειναι απαραιτητο και αναγκαιο το διαβασμα γα να μαθεις κατι , αλλα... if you know what I mean?

και ετσι, τους προσεξα. και φυσικα, και εκεινοι θα προσεχαν κι εμενα. γιατι και γω, καθομαι αρκετη ωρα, διωρο μες στο νερο, μονη μου, αυτοφωτη και αυταρκης, τις πιο πολλες φορες, να κανω το διαλογισμο μου και να διαβαζω τις εφημεριδες μου. εχω κολλησει με την εφημεριδα "βημα" τους τελευταιους, κατσε να υπολογισω ποσα βιβλια καθημερινα αγοραζω με το βημα... 60 και 5ο βιβλια χμ, 3 μηνες το λιγωτερο.

ενα λεπτο, ενα κομματακι τσοκολατιτσα. εχω ανακαλυψει μια στου βασιλοπουλου που ειναι φοβερη: "newtree", made in belgium, with crisped rice and lime blossom extract. olala!!

λοιπον, ελεγα για τα βιβλια του βηματος. η σειρα "ολα οσα πρεπει να γνωριζετε", των ελληνικων γραμματων, που originally were published απο την ξακουστη καιπεριφημη oxford university press. πως να μην τα μαζεψω ολα, με αγωνια περισση? και μετα, συνεχιζει να με τυλιγει η εφημεριδα με μια νεα σειρα! τη σειρα του ζητρου για τους αρχαιους, μα μοναδικους ελληνες θεατρικους συγγραφεις. και σαν να μην εφταναν ολα τουτα, ετοιμαζονται και καποια βιβλια για τους σπαρτιατες! ευτυχως, μονο τεσσερεις τομοι, νομιζω? και ευτυχως τελειωσε και η πολυ καλη σειρα της εφημεριδας "τα νεα" για τους ελληνες συγχρονους ζωγραφους.

και λεω "ευτυχως" για να κανω και λιγη οικονομια. γιατι αγοραζω και το ποντικακι, καθε πεμπτη, για το βιβλιαρακι του και τα τηλεοπτικα του σχολια. αγοραζω και τη σειρα "μουσεια του κοσμου" της καθημερινης! και κει που ετοιμαζομουν για ενα break, aρxισαν να μου κεντριζουν το ενδιαφερον τα βιβλια του κυριακατικου "ελευθερου τυπου" με τους ωραιους μας και τρυφερους, παλιους μας ελληνες συγγραφεις, καρκαβιτσα και παπαδιαμαντη και..και... ποσα βιβλια μας κανουν ολα τουτα το μηνα? τουλαχιστον ενα βιβλιο την ημερα. ετσι στολιζω το σπιτι μου αυτον τον καιρο, με τα βιβλια μου.

το σπιτι πρεπει να ειναι ενας κηπος. και γω ξεκινησα με τα χρωματα. εντονο, ειλικρινα εντονο βαθυ ροζ στους τοιχους, και σκουρο σαν βυσσινι στο ταβανι, και ανοικτο και σκουρο πρασινο στις πορτες και κασες. σαν τριανταφυλλοκηπος!

και μετα σκεφτηκα "ειναι δυνατον να παρχει κηπος χωρις ουτε ενα πουλακι?" οχι, δεν ειναι. ετσι αγορασα ενα πουλακι που χιλιοκελαηδει. και καθε βραδακι, πριν παω να κοιμηθω, δηλαδη 3,4 το ξημερωμα, ανοιγω την πορτιτσα του και ετσι τουτο μπορει σαν αεροπλανακι να μου πεταει σε δυο μεγαλα σαλονια και να χαιρεται. στην αρχη δεν μπορουσε! πεταξε και πηγε κατακορυφα προς τα κατω. μετα θυμηθηκε πως πεταγαν οι εκατομμυριοι προγονοι του και αρχισε τις σβουρες.

γυρω στις δεκα ξυπναω τουτο τον καιρο . και ξεκλειδωνω το σαλονι, γιατι το πουλακι ειναι πουλακι και δεν πρεπει να μου ξεφυγει απο καποιο παραθυρο ανοικτο! και μπαινω και το καλημεριζω, και σε λιγο ξαναμπαινω και το ξανακαλημεριζω. και τουτο καταλαβαινει και μπαινει στο κλουβακι του μεσα, ησυχο και ακινητο. γιατι ξερει, και περιμενει, οτι θα το βγαλω στο μπαλκονι, να ακουει και να βλεπει αλλα πουλακια. και νασου να αρχιζει το γαργαρο κελαηδημα. αυτη η τοσο μικρουτσικη ψυχουλα, που με κοιταζει με τα δυο ματακια του, και ξερει πως πολυ το αγαπω, και πως θα το αγαπω για παντα.

να ενα δευτερο "για παντα" που αναφερω. σπανιως χησιμοποιω αυτην την εκφραση. "για παντα"! νασου ομως, και γω τη χρησιμοποιω ξαφνου και μαζεμενα δυο φορες, μια τον καφε μου και μια για το πουλακι.

ελεγα ομως για τον αντρα που μου αρεσει. και κει που τους ειχα εντοπισει, αυτον και τον φιλο του -καποιον καιρο πριν, που ακομη εβρεχε,και φυσαγε, και ειχε και συννεφια- περνουσα εγω, χαριτωμενη εμφανισιμη, με τα ροζ μου χρωματα και το ξανθο μαλλακι μου και του χαμογελασα αυτου του αντρα, να, τοσο δα , ξανα οσο πατα η γατα, σαν την τζοκοντα. και με ειδε, και του εκανε εντυπωση, και του αρεσε. γιατι να μην του αρεσει μια περαστικη που του χαμογελα? και που στην ουσια δεν θελει τιποτε απο αυτον.

και μιαν αλλη, παλι συννεφιασμενη μερα που κατεβαινα στον πεζοδρομο, αυτος καθοταν εξω, και σαν με ειδε αναπηδησε. οπως αναπηδα καποιος που βλεπει αξαφνα μπρος του να περνα καποιος που τον ενδιαφερει. την εχω πατησει, δηλαδη εχω φανερωθει ετσι και γω, στο παρελθον και ξερω.

αυτο και χαιρετιομαστε. "καλησπερα σας." "καλημερα σας." "καλο απογευμα." "καλο βραδυ." και τιποτε παραπανω. και οταν τρεχω βιαστικη, παντα βιαστικη για τον πρωτο μου καφε, στη πασχαλια του πεζοδρομιου, αγωνιω και ευχομαι να καθονται αυτοι οι δυο αντρες παραπερα. να παιξουμε, να, ξανα, οσο πατα η γατα. με ενα βλεμμα και εναν χαιρετισμο. ισως να ανοιγαμε και καποια κουβεντα με καποια αφορμη.

που να το φανταζονταν οτι τουτην την ωρα, 4 παρα ξημερωμα, γραφω για συτους τους δυο, ε?

κουραστηκα και σταματω. και σιγα σιγα να παω να κοιμηθω.

καλην ημεραν, αρχοντες!