ΕΝΑ ΒΡΑΔΥ, Η MARILYN MONROE ΤΗΛΕΦΩΝΗΣΕ ΠΩΣ ΕΝΙΩΘΕ ΧΑΛΙΑ! ΖΗΤΗΣΕ ΝΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΗΘΕΙ ΕΤΣΙ! (Δ' ΜΕΡΟΣ) & "ΩΔΗ Σ ΕΝΑ ΚΑΝΑΡΙΝΑΚΙ & ΤΑ 5 ΑΥΓΟΥΛΑΚΙΑ ΤΟΥ".

ΟΛΕΣ ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ, ΚΑΙ ΤΩΝ 4 ΜΕΡΩΝ ΤΟΥ ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΟΣ ΠΟΥ ΚΑΝΩ ΣΤΗ MARILYN MONROE, EINAI TOY ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΥ ANDRE DE DIENES.
ΕΙΔΙΚΑ ΓΙΑ ΤΙΣ 13 ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ, ΣΗΜΕΡΑ, ΑΥΤΟ ΕΔΩ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΑΚΙ, Ο DE DIENES EΓΡΑΨΕ:
"BEVERLY HILLS AT NIGHT: ONE LATE NIGHT, MARILYN PHONED ME AND SAID SHE COULDN'T SLEEP. SHE PROPOSED THAT WE GO TAKE PICTURES OF HER SOMEWHERE IN A DARK ALLEY IN BEVERLY HILLS. SHE WOULD POSE SAD AND LONELY! I HOPPED OUT OF BED, GATHERED MY EQUIPMENT, AND WE WENT TO TAKE PICTURES ALL NIGHT LONG. I HAD NO FLASHLIGHT, BUT AS THEY SAY, NECESSITY IS THE MOTHER OF INVENTION; I LIT MARILYN WITH THE HEADLIGHTS OF MY CAR! WAS SHE JUST PLAYING A MELODRAMA IN THOSE PICTURES, OR WAS SHE CONSCIOUS THAT SOMETHING WAS WRONG IN HER LIFE, OR THAT SOMETHING TRAGIC WOULD HAPPEN TO HER?"
1)
2)
3)
4)
5)
6)
7)
8)
9)
10)
11)
12)
13)
-------------------------------------------------------------------------------------

ΟΙ 5 ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΑΥΤΕΣ ΤΟΥ ANDRE DE DIENES:



-------------------------------------------------------------------------------------

OI ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ, ΚΑΙ ΟΙ ΛΕΖΑΝΤΕΣ, ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΟ SITE: http://www.franksreelreviews.com


A photo of Marilyn's house at 12305 Fifth Helena Drive in Brentwood, California.


TO ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ ΜONROE.



ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ ΜΟΝROE.



A policeman points to an empty Nembutal bottle on Marilyn's night stand, next to where she was found dead.



The Marilyn Monroe Autopsy Photo.



What is purportedly the toe tag morgue photo of Marilyn Monroe.



Marilyn Monroe morgue photo.



Marilyn Monroe morgue photo.

-------------------------------------------------------------------------------------

KAI OI EΠΟΜΕΝΕΣ 10 ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΣΗΣ ΤΟΥ DE DIENES:
1)
2)
3)
4)
5)
6)
7)
8)
9)
10)

"ΩΔΗ ΣΕ ΕΝΑ ΚΑΝΑΡΙΝΑΚΙ ΚΑΙ ΤΑ 5 ΑΥΓΟΥΛΑΚΙΑ ΤΟΥ" (ΜΕΡΟΣ Δ').
ΓΙΑ ΤΙΣ 24 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2007.

...(ΣΥΝΕΧΕΙΑ)...
...Εξαιρετικά ήμουν λυπημένη. Εκλαψα. Λυπήθηκα, λυπήθηκα. Και σκέφτηκα μήπως έφταιγαν ο καναπές και οι πολυθρόνες που είχα αγοράσει από μία κυρία από τη πολυκατοικία μας, που έμενε πλέον σε γηροκομείο, και κάποιες γυναίκες, στη πολυκατοικία, το 'χαν σχεδόν σίγουρο πως ήταν κάτι σα μάγισσα, καθώς και στην Αλεξάνδρεια είχε μεγαλώσει, έλεγαν πως, κι ας μην το ήθελε, έκρυβε ζήλεια μέσα της και με κάθε καλό νέο έριχνε το κακό το μάτι πάνω στον χαρούμενο.
Και σκεφτόμουν σοβαρά αν έπρεπε να αγοράσω το, εξαιρετικό κατά τα άλλα, αντίκα-σαλονάκι της μήπως και θα μου 'φερνε κακοτυχία και είπα θα το αγοράσω, και αν μου φέρει κακοτυχία θα το πετάξω στο δρόμο. Ετσι σκέφτηκα και έπραξα. Και τώρα στο νέο μου σαλονάκι, κλαίω το πουλάκι μου. Λέμε τώρα.

Αυτό είναι ένα από τα ζητήματα των οποίων τις απαντήσεις θα μάθουμε ευθύς μετά θάνατον. Εαν υπάρχει ζωή μετά θάνατον. Από τα πρώτα, που θα μας διευκρινίζονται, θα είναι αν υπάρχει κόλαση, αν ισχύει το κακό μάτι, αν μπορεί κάποιος να κάνει μάγια, αν υπάρχει μετενσάρκωση και μετεμψύχωση, αν υπάρχουν φαντάσματα, αν όντως κάποιος μπορεί να δαιμονιστεί, αν πράγματι έχουν νόημα τα 9μερα και τα 40μερα των μνημοσύνων, δηλ .αν πράγματι τα χρειάζονται οι ψυχούλες κι αν τους κάνουν καλό, εάν ο θεός είναι ένας, εάν ο Ganesh, το ινδουιστικό ελεφαντάκι, είναι θεότητα, αν όντως ισχύει το κάρμα και πόσο, αν όντως στα ελευσίνια μυστήρια οι μετέχοντες κοινωνούσαν κάτι από τον Αδη, αν έχει δίκιο ο Καστανέντα και οι σαμάνοι-ινδιάνοι, αν πράγματι εμφανίζονται άγγελοι, στο ιερό των εκκλησιών, την ώρα της λειτουργίας, αν θα μας προυπαντήσουν οι άγιοι και θα μπορέσουμε επιτέλους να τους σφίξουμε το χέρι, μιας και αποτελούν ό,τι καλύτερο έχει να επιδείξει το ανθρώπινο γένος, αν οι άγιοι και η Παναγία κάνουν θαύματα, εγώ βέβαια είμαι απολύτως πεπεισμένη πως κάνουν, εάν έχουμε φύλακα-άγγελο, εάν πράγματι ο σατανάς χτυπούσε τα κεραμίδια στο κελλί του πατέρα Παίσιου για να τον τρομάξει, αν όλα όσα βλέπουμε λιώμα από τα τριπάκια έχουν κάποια δόση αληθείας, και όλα, όλα τα ερωτήματα των οποίων τις απαντήσεις γυρεύουμε αλλόφρονες και αλαλάζοντες, πλάκα-πλάκα και σοβαρά-σοβαρά.
Και εάν είναι αλήθεια αυτό που έλεγε ο πατήρ-Παίσιος, πως δηλαδή για τις ψυχούλες των πουλακιδίων δεν υπάρχει παραπέρα, μα η κόλαση και ο παράδεισος για τούτα είναι εδώ, και γι' αυτό πρέπει με ιδιαίτερη γλυκύτητα να τα πλησιάζουμε και πολύ να τα φροντίζουμε.
Και την αλήθεια για το σαλονάκι, εν τέλει.

Μάλιστα, το μυαλό μου, ήταν προφανές, πως ή έκανε περίεργες, φαινομενικά ασύνδετες, βόλτες ή σταματούσε. Τελικά σταμάτησε. Το κορμάκι, σα ξύλινο πλέον, εναπόθεσα πάνω σε μια λευκή χαρτοπετσετούλα και κοίταγα τα αυγουλάκια μέσα στη φωλιά. Εάν όλα μέχρι 'κείνη την αποφράδαν ώρα είχαν πάει φυσιολογικά, τότε μέσα στα αυγουλάκια θα υπήρχε ζωή που θα έπρεπε τώρα να νιώθει αμηχανία και τρόμο καθώς άξαφνα κάτι δεν πήγαινε καθόλου καλά. Υπήρχε ακινησία, σιωπή και ψύχρα.
Οι ώρες πέρασαν. Υγρές. Από το κλάμα με πήρε ο ύπνος. Βαθύς. Και σα ξύπνησα, ξαναπήγα στο κορμάκι και στο κλουβάκι με τ' αυγουλάκια. Δεν μπορούσα, και δεν είχα καμίαν ιδέα για το τι να κάνω. Η μητέρα είπε να το θάψουμε. Να το θάψουμε, να το θάψουμε. Προθυμοποιήθηκε να πάει η ίδια την επομένη, το πρωί.
Το μυαλουδάκι μου έμεινε ξάφνου μετέωρο, σαν κάποιος να άνοιξε τη πορτούλα του και έπιασε το εκκρεμές να το σταματήσει. Και σταμάτησε.

Είχα το κορμάκι του σε μιαν άσπρη χαρτοπετσετούλα και, έτσι τυλιγμένο κάπως το 'βαλα σε ένα κουτάκι, ένα κουτάκι από τα ειδικά τα χάρτινα που έχουν απ' έξω ζωγραφισμένα πουλάκια και γράμματα γερμανικά και τις απαραίτητες τρυπίτσες και μέσα σε αυτά σου βάζουν ένα πουλάκι, σαν το αγοράσεις απ' το κατάστημα. Κράτησα δύο τέτοια κουτάκια. Ισως αυτό που τώρα χρησιμοποιούσα ήταν το ίδιο με κείνο με τ'οποίο το αγόρασα και το έφερα στο σπιτικό μου. Πω,πω!
Και το 'χα έτσι, το κουτάκι με το νεκρό πουλάκι, εκεί πάνω σε μία από τις σωρούς των βιβλίων μου, μην ξέροντας τι να κάνω. Η φωλίτσα παρέμενε μέσα στο κλουβάκι, και τα 5 αυγουλάκια, εκεί παρέμεναν και κείνα, και περίμεναν ένα σκληρό φινάλε καθώς τίποτα θερμό, σαν το κορμάκι της καναρίνας, δεν ήσαν εκεί να τα σκεπάσει πλέον. Είχαν περάσει κάποιες ώρες. Κοιτούσα το κουτί και τα όλα.

Να το θάψω, να το θάψω πού? Υπήρχε ένα κομμάτι γης δικό μας, κάτω και πλάι στην πολυκατοικία μας, υπόλοιπο από την αντιπαροχή του παππού. Θα μπορούσαμε εκεί μέσα, αλλά ο άντρας, που μένει σε ένα διαμέρισμα που βλέπει στο οικοπεδάκι μας, είναι ένας τρελός, από εκείνους που μέσα στη νύχτα ανοίγουν την εξώπορτα τους και αρχίζουν να βρίζουν μέσα στην ησυχία και στον ύπνο όλων, ή σχεδόν όλων, κάποιον, έναν, που για λόγους άγνωστους τον έχει άχτι. Ενας τέτοιος μαλάκας, αν μας έβλεπε, μπορούσε να μας την πέσει και γαβγίζοντας, γρυλλίζοντας να μαγαρίσει, με την ενεργειακή του ασχήμια, τον πόνο μας και τη γλυκάδα μας. Μπορούσε δε, αν μας έβλεπε κρυφά, μέσα από το παράθυρο του, πίσω από τη κουρτίνα του, να ξετρύπωνε, σαν θα τελειώναμε, και να κλώτσαγε και να χάλαγε ό,τι τρυφερό είμασταν έτοιμοι να φτιάξουμε εις ανάμνησιν του κούτσικου πουλακιδίου μου.

"Uncomfortably nub", όπως λέει και ένα τραγούδι. Ηταν από τις στιγμές που χρειάζεσαι κάποιον να σε βουτήξει. Πόσο πια να βουτάς εσύ συνέχεια τον εαυτό σου? Ε, πια! Ε, πια! Λίγη βοήθεια μα τώ θεώ, καλοδεχούμενη! Είχαν έρθει για τη γιορτή των Χριστουγέννων ο αδερφός, η Ιουλία και το 8μηνο μωρό τους, η Καιτούλα! Με βουτάει η Ιουλία να το θάψουμε. Ναι, χρειαζόμουν κάποιον να με βουτήξει!
-"Ελεγα για αύριο το πρωί" ψέλλισα.
-"Οχι ,δεν κάνει να μείνει το νεκρό πουλάκι, τη νύχτα, στο σπίτι σου μέσα!"
-"Γιατί?"
-"Γιατί έτσι, δεν κάνει καλό, δεν κάνει. Να το θάψουμε" είπε η Ιουλία.
Και πήγα μέσα, και όσην ώρα εγώ ετοίμαζα το πουλάκι, το τακτοποιούσα μέσα στο κουτάκι μαζί με τ' αυγουλάκια και με λίγο νήμα από τη φωλίτσα, εκείνη έφτιαχνε, η φοβερή Ιουλία με το δημοσιογραφικό της οίστρο και ταπεραμέντο, ένα ταπεραμέντο συγκεκριμένο, δηλ. πολύ γρήγορο και ευφυές, ένα κούτσικο ξύλινο σταυρό, αλλά πολύ ωραίο, στολισμένο με κορδέλες από αμπαλάζ δώρων. Και η μία κορδελίτσα ήταν λευκή και η άλλη ροζ. Και να το, το μυαλό μου ξέφευγε πάλι ...ωωωωωωπ... για βόλτα και θυμόμουν. Ροζ.

Η άλλη κορδελίτσα λοιπόν ήταν ροζ. Μα ήταν ένα απόλυτα συγκεκριμένο ροζ, το ροζ που είχε ένα από τα πιο υπέροχα μπλουζάκια που είχα φορέσει ποτέ στη ζωή μου! Ενα ροζ απαλό σατέν, απαλό ροζ αλλά και απόλυτα φλούο και απόλυτα έντονο συνάμα. Ναι, ναι, όλα απόλυτα, συμβαίνει καμιά φορά! Σαν τα μπλουζάκια που φορούν οι Ινδές κάτω από το σάρι, μέχρι πάνω απ' τη κοιλιά, με μανικάκια και κουμπάκια μπροστά. Με το μπλουζάκι αυτό είχα γράψει ημέρες μεγάλης δόξας. Αγορασμένο απο τη Βee, στη Γκόα. Η Βee είχε εξαιρετικό ταλέντο στο να φτιάχνει μπλουζάκια και σορτσάκια, τόσο όμορφα που της τα αγόρασα όλα, για να τα πουλήσω υποτίθεται, και μιλάγαμε για τηλέφωνα που θα ανταλλάσαμε οι δυο μας μεταξύ Αθήνας και Νέας Ζηλανδίας για να μου στείλει κι άλλα. Τα κράτησα φυσικά, όλα για τον εαυτό μου, και χόρεψα ως τρισκεχαριτωμένη πριγκήπισσα σε, σχεδόν θρησκευτικών ανατάσεων, trance parties, μέσα στη ζούγκλα της Ινδίας. Και κείνο το ροζ, το χρώμα του μπλουζακιδίου μου, του στολισμένου με πανέμορφες γιρλάντες και μικρές περλίτσες σα να κρέμονται γύρω γύρω, δεν το 'χα ματασυναντήσει, μέχρι σήμερα! Το ίδιο ροζ στη κορδέλα του αμπαλάζ του δώρου, στο σταυρουδάκι για το αγαπημένο μου νεκρό καναρινάκι! Οχι! Οχι!

Κατεβήκαμε οι τρεις μας, Ιουλία, αδερφός και 'γω. Μα βέβαια, πίσω από την πολυκατοικία υπήρχε ολόκληρος πεζόδρομος με σκάλες και παρτέρια! Το ΄χα...ξεχάσει! Να, ένα απόμακρο παρτέρι. Και να, το κουτάλι να σκάψει το χωματάκι ο αδερφός. Πόσο δα να σκάψει? Στην αρχή νόμιζα πως θα 'παιρνε ώρα πολλή, λες και θα 'ταν γι' άνθρωπο, μα για ένα κορμάκι σα χουφτίτσα, δύο κουταλιές, δύο χουφτίτσες χώμα έξω, και όλα ήσαν έτοιμα!
Ανοίγω το κουτάκι, βγάζω το κίτρινο μου καναρινάκι, στυφό ξυλαράκι πλέον, το ακούμπησα στο χώμα, εναποθέσαμε και τα πέντε αυγουλάκια πλάι του, μαζί με λίγο νήμα από τη φωλίτσα που είχε φτιάξει. Η Ιουλία, σα νέα μάνα που είχε γίνει, σκιάχτηκε στη θέα τους μέσα στο χώμα.
Θάψαμε. Και βάλαμε και τον πανέμορφο σταυρό και μετά προσπαθήσαμε να τα καλύψουμε όλα με ξερά φύλλα, μπας και κάποιος δει έναν περίεργο σταυρό, εκεί μέσα στο παρτέρι, και αναρωτηθεί τι είναι και το τραβήξει, μπας και κανένα σκυλάκι πάει να παίξει.

Ανεβήκαμε στο διαμέρισμα. Και στο διαμέρισμα προχωρώ προς τη κουζίνα. Και η μάνα μαγείρευε, από τη μια, τα υπέροχα φαγητά της για όλα εμάς, τα τέκνα της. Φρικασέ, γαλοπούλα βιολογική απο την Γεωργική Σχολή της Θεσσαλονίκης, κουνέλι και δύο κεφαλάκια για τον αδερφό, κρασάκι κόκκινο και σαλάτες και τσουρέκια του Βάρσου, γέμιση με κουνουνάρι, και πατάτες στο φούρνο, η μαγείρισσα να ευχαριστήσει τους βασιλείς και τους καλεσμένους τους. Ενα τέτοιο πράμα.

Μα από την άλλη, όλο ξέκλεβε λεπτά και βούταγε στα χέρια της τη Καιτούλα. Οπως τώρα, μπροστά στο νεροχύτη, την είχε αγκαλιά, και μόλις είχα φανεί στη πόρτα, όταν η Καιτούλα γύρισε να με κοιτάξει. Μα με κοίταξε όχι απλά και τυχαία, μα με όλη τη σοβαρότητα που ήρμοζε στη περίσταση. Σαν να γνώριζε όλα όσα είχαν συμβεί. Με τα ματάκια της, τα ματάκια της ποιήτριας όπως λέω, και το προβληματισμένο στοματάκι της Μαφάλντα όπως προσθέτω, ανοικτά, σοβαρά και λυπημένα, με επιμονή, με κοίταζε. Αυτό το άλλο θαύμα της φύσης, αυτό το λουλούδι που κάθε μέρα ανθίζει, με το βλέμμα μιας ιέρειας της μητέρας γης, το Θηλυκό που ήδη ορθωνόταν μέσα της, ήθελε να μάθει τι συνέβη, και ένιωσε-έμαθε, και αποφάσισε πως επείγετο να μου συμπαρασταθεί. Και με κοίταξε και μου συμπαραστάθηκε. Και άνοιξα τα χέρια μου και την πήρα αγκαλίτσα.
Και κείνη, έκανε μία πολύ ιδιαίτερη της κίνηση, και ακούμπησε το μαγουλάκι της στο δικό μου, και εκεί στάθηκε, για λίγα δεύτερα, για να μου συμπαρασταθεί πιότερο, τώρα όχι μόνο με το βλέμμα, μα και με την Αφή. Και πήρε το κεφαλάκι της, και κοίταξε πίσω από τη πλάτη μου, και γύρισε από την άλλη μεριά, και ακούμπησε τώρα το άλλο της μαγουλάκι, ξανά για λίγα δεύτερα, στο ίδιο μου μάγουλο, για να επικυρώσει έτσι και να σφραγίσει τη συμπαράσταση της και την μυστικιστική μας συνεννόηση.

Ολα. Η μητέρα. Ο αδερφός και η Ιουλία. Το εορταστικό συναίσθημα των ημερών, το χριστουγεννιάτικο πνεύμα με τον άγιο Βασίλη, οι καλές ενέργειες μεταξύ μας, μου έδωσαν τη δύναμη να προχωρήσω. Μα πάνω απ' όλους η Καιτούλα! Τον πόνο για το χαμό μιας τόσο δα κούτσικης αθωότητας θα μου τον απάλυνε μίαν άλλη ενσάρκωση της αθωότητας, το βρέφος των 8 μηνών!


BALABALA BAMBALUNA.


ΥΣ1: Εβγαλα το γαμημένο διαχωριστικό του κλουβιού, μα ήταν βέβαια τόσο αργά! Το αρσενικό ήταν νευρικό και όχι, δεν ήταν ούτε χαρούμενο, ούτε τίποτα. Αμήχανο ήταν. Το πρώτο βράδυ μάλιστα, μετά το χαμό του θηλυκού, όπως και κάθε βράδυ από τότε άλλωστε, δεν κοιμήθηκε εκεί που συνήθιζε, μα ακριβώς εκεί, μέσα στο κλουβί, που ήταν στημένη η φωλίτσα!!! Τυχαίο? Η μητέρα λέει πως όχι.
Ανησυχούσα για το αρσενικό. Ναι, ναι, του έδωσα προληπτικά 2 φαρμακάκια για ό,τι θα μπορούσε να έχει, μιας και δεν υπάρχει εμβόλιο για τα πουλάκια όπως για τα σκυλάκια και γατάκια. Προκαταβολικά και στα υπόλοιπα 9 μου πουλάκια έδωσα φάρμακα για να προλάβω και να ξορκίσω κάθε επικείμενο κακό.
Το αρσενικό συνέχιζε να δείχνει στενοχωρημένο. Ετσι, κάθε μέρα, το έπιανα στη χούφτα μου και το χάιδευα. Το ακουμπούσα πάνω στα στήθη μου, που είναι ζεστά, και του χάιδευα το κεφαλάκι και το λαιμουδάκι, και το φιλούσα στη κοιλίτσα. Του μίλαγα λίγο και περίμενα να σταματήσει ο γρήγορος χτύπος της καρδιάς του και να αρχίσει ένα γουργούρισμα ευχαρίστησης, ίδιο με κείνο της γάτας. Τα ματάκια του ήταν σαν ανθρώπου!
Λέω τώρα. Εγώ.

ΥΣ2: Τελικά διαπιστώθηκε πως το καναρινάκι-μανουλίτσα μου πέθανε από ασιτία. Ηταν καθοριστικό σφάλμα που χώρισα το ζευγαράκι με το διαχωριστικό στο κλουβί. Ναι, υπάρχει μια πιθανότητα το αρσενικό να χτυπήσει τα νεογέννητα μα αυτή είναι μίαν, όχι και τόσο συχνή, εξαίρεση. Τουναντίον, το αρσενικό πηγαίνει και ταίζει τη θηλυκιά, καθώς αυτή, από την ώρα που κλωσσά, παύει να πηγαίνει για φαγητό και γενικώς παύει να απομακρύνεται πολύ από τη φωλίτσα. Και το αρσενικό τη φυλάει, τη ταίζει στο στόμα, τη φιλά στο στόμα, κάθεται και κλωσσά στη θέση της όταν εκείνη σηκώνεται για λίγο. Τυχαίνει μάλιστα τα δυο τους, τσύμα-τσύμα, να κάθονται μέσα στη φωλίτσα, και να κλωσσούν παρείτσα.
Η δικιά μου, η θηλυκιά, όχι μόνο δεν είχε το αρσενικό δίπλα της, για βοήθεια, μα και το παράκανε στο να μην βγαίνει από τη φωλιά της. Οι συμβουλές του ζευγαριού που μου την πούλησαν ήταν μισές και μισερές και άρα εσφαλμένες και επικίνδυνες. Να θυμώσω? Και βέβαια, θα τους επιστήσω τη προσοχή να δίνουν πιο πλήρεις πληροφορίες και συμβουλές, μα ίσως να 'ναι λίγο ντουβάρια. Συμπαθείς πολύ μα λίγο ντουβάρια.
Το σίγουρο είναι πως το να κάνουν δύο πουλάκια αυγουλάκια και στη συνέχεια νεογνά που θα επιβιώσουν είναι, αναπάντεχα, μία δύσκολη υπόθεση και μένα μου βγήκε ήδη η ψυχή! Θα ξαναπροσπαθήσουμε πάντως. Εννοείται.

ΤΕΛΟΣ