Η BALABALA BAMBALUNA ΣΤΟ ΠΑΣΧΑΛΙΝΟ, ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟ ΕΘΝΟΣ! & "ΠΩΣ ΤΟ BLOGGING AΛΛΑΖΕΙ ΤΗ ΖΩΗ ΤΗΣ!"

ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΣΤΗΝ ΠΑΣΧΑΛΙΝΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ.
1)
2)
ΠΑΣΧΑΛΙΝΟΣ ΜΥΛΟΠΟΤΑΜΟΣ ΠΗΛΙΟΥ.

30 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2008, ΞΗΜΕΡΩΜΑ ΗΜΕΡΑΣ ΤΡΙΤΗ.
-----------------------------------------------------------

ΚΑΙ ΜΙΑ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕ, ΣΕ ΜΕΝΑ, ΜΙΑ ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ ΑΓΝΩΣΤΗ ΤΗΣ, ΝΑ ΑΦΙΕΡΩΣΕΙ ΕΝΑ ΑΡΘΡΟ ΓΙΑ ΤΟ BLOG ΜΟΥ, ΔΙΟΤΙ ΤΗΣ ΑΡΕΣΕ. ΚΑΙ ΜΟΥ ΖΗΤΗΣΕ, ΚΑΙ ΜΕΝΑ, ΝΑ ΓΡΑΨΩ ΓΙΑ ΤΟ BLOGGING. ΚΑΙ ΕΓΩ ΕΓΡΑΨΑ ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ, ΓΙΑ ΤΟ ΠΩΣ ΤΟ BLOGGING ΑΛΛΑΖΕΙ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ, ΚΟΜΜΑΤΙ ΕΝΘΟΥΣΙΩΔΕΣ, ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΟ, ΑΝΟΙΞΙΑΤΙΚΟ, ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ!
ΟΠΩΣ ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ, ΟΠΩΣ ΤΕΤΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΤΟΥ ΜΥΛΟΠΟΤΑΜΟΥ, ΤΟΥ ΠΗΛΙΟΥ, ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΡΩΤΟΥΣ ΤΟΛΜΗΡΟΥΣ, ΔΙΟΤΙ ΕΚΑΝΕ ΚΡΥΟ, ΚΟΛΥΜΒΗΤΕΣ ΤΗΣ. ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΠΟΥ ΤΡΑΒΗΞΕ Η SYNC-O-ΦΙΛΗ MELISSA ( http://melisso-chora.blogspot.com )ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΒΡΕΘΗΚΕ ΣΤΟ ΠΗΛΙΟ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΣΧΑ! MOY THN EΔΕΙΞΕ, ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ ΠΟΛΥ, ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΗΛΩΣΑ ΟΤΙ ΤΗΝ ΠΑΙΡΝΩ! ΑΧ, ΑΥΤΗ Η ΘΑΛΑΣΣΑ!!! ΤΟ ΦΑΡΜΑΚΟ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ!
ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΛΟΙΠΟΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΑΠΛΑ. ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΓΟΗΤΕΥΤΙΚΗ, ΡΟΜΑΝΤΙΚΗ ΠΟΙΗΤΡΙΑ ΔΙΧΩΣ ΑΛΛΟ, ΚΑΙ ΕΥΣΤΡΟΦΗ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ, ΕΚΑΝΕ ΣΕ ΜΕΝΑ, ΜΙΑΝ ΑΓΝΩΣΤΗ, ΕΝΑ ΔΩΡΟ. ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟ ΑΥΡΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΡΑΜΕΘΑΥΡΙΟ. ΑΥΤΟ ΚΑΘ' ΕΑΥΤΟ ΤΟ ΔΩΡΟ, ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΚΑΝΕ, ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΕΝΑ ΑΥΤΟΤΕΛΕΣ, ΑΥΤΟΦΩΤΟ, ΧΑΡΟΥΜΕΝΟ ΓΕΓΟΝΟΣ. ΔΙΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΚΑΜΙΑΝ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΜΟΥ ΚΑΙ ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΜΕ ΓΝΩΡΙΖΕ.
ΩΡΑΙΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ. ΚΑΙ ΕΙΧΑΜΕ ΚΑΙ ΠΛΑΚΑ ΜΕ ΤΟΥΣ SYNC-O-ΦΙΛΟΥΣ, ΣΑΝ, ΚΑΘΩΣ ΤΟ ΕΜΑΘΑΝ, ΑΛΛΟΣ ΠΑΡΗΓΓΕΙΛΕ ΤΟΥ ΠΕΡΙΠΤΕΡΑ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΕΙ ΕΝΑ ΦΥΛΛΟ, ΑΛΛΟΣ ΜΟΥ ΖΗΤΗΣΕ ΝΑ ΤΟ ΔΕΙ ΕΣΤΩ ΣΚΑΝΑΡΙΣΜΕΝΟ, ΑΛΛΟΣ ΜΟΥ ΕΣΤΕΛΝΕ ΣΥΧΑΡΙΚΙΑ, ΑΛΛΟΣ ΡΩΤΟΥΣΕ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΤΟ ΑΡΘΡΟ! ΤΟΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΤΡΥΦΕΡΑ ΚΑΙ ΓΛΥΚΑ ΠΡΑΜΑΤΑ, ΚΑΙ ΠΑΙΔΙΚΑ, ΚΑΙ ΤΣΟΥΓΚΡΙΣΑΜΕ ΚΑΙ ΕΝΑ ΠΟΤΗΡΑΚΙ ΚΡΑΣΙ ΓΙΑ ΤΟ ΑΡΘΡΟ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ, ΤΙΣ ΨΥΧΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΜΥΑΛΟΥΔΑΚΙΑ ΜΑΣ, ΚΑΙ ΓΕΛΑΣΑΜΕ ΚΙ ΟΛΑΣ!
ΣΤΟ ΕΘΝΟΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΤΑΙ ΕΝΑ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ ΜΟΥ, ΠΟΥ ΟΛΟ, ΕΔΩ ΚΑΤΩ, ΣΑΣ ΤΟ ΔΕΙΧΝΩ. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΟ:

"ΠΩΣ ΤΟ BLOGGING ΑΛΛΑΖΕΙ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ"

"Με μένα συμβαίνει το εξής. Οταν μπω στη διαδικασία, πρέπει να γράψω όπως ακριβώς τα νήπια στην Αυστρία φωνάζουν "Ich muss lullu! Ich muss lullu!" δηλ. "Πρέπει να κάνω πιπί μου! Πρέπει να κάνω πιπί μου! Ουάου-ουάου!" Τουτέστιν, πρέπει να γράψω οπωσδήποτε. Βέβαια, καθώς όλα σχετικά, η ανάγκη να γράψεις έρχεται και φεύγει σαν κύματα.
Και ενώ για καιρό παρέμενα σιωπηλή, και καθώς μέντιουμ φημισμένο, όχι μόνο μου έβρισκε, μέσα σ' άλλα, το αρχικό αντρός που θα έμπαινε στη ζωή μου απροσδόκητα, αλλά και γονυπετής, που λέει ο λόγος, με παρακάλαγε να γράφω! να γράφω! να γράφω! έστω και μια λίστα για ψώνια! γιατί τούτο διέβλεπε πως θα μου έκανε καλό! να σου και ξάφνου άνοιξαν οι ουρανοί μου, και να 'μαι να γράφω!
Και άνοιξαν οι ουρανοί σε χρόνο αναπάντεχο, αγκαλιά με τα πρώτα μου Πρόζακ, ναι, ναι, καθώς μετά το θάνατο του πατέρα, έπρεπε να ακολουθήσω θεραπευτική αγωγή για κρίσεις πανικού και αγοραφοβία. Ναι, κυρίες και κύριοι, όλα είναι σχετικά. Ομ!!!

Εκείνο που έφερα βαρέως, και εξελάμβανα ως όλως ιδιαίτερως μοναχικό, ήταν το γεγονός πως κανένας, μα κανένας άνθρωπος, για να είμαι ειλικρινής, δεν διάβαζε ούτε μία μου λέξη! Και γιατί κλειστή κατά ένα συγκεκριμένο τρόπο ήμουν, και γιατί κανείς δεν ενδιαφερόταν σοβαρά, ή δεν στεκόταν από σωστή οπτική, για να με διαβάσει, ενώ ο σύντροφος μου και οι τρεις καλύτεροι μου φίλοι συνέβαινε ξένοι να είναι, που αν και διακαώς επιθυμούσαν, δεν μπορούσαν να διαβάσουν ελληνικά! Να πάρει, αλλοίμονο και φευ!
Ετσι, ό,τι έγραφα, δακτυλογραφημένο σε σελίδες Α4, φυλαγμένο παρέμενε, σε φάκελο ωραίο, σε συρτάρι του γραφείου μου. Ακριβώς.
Αναλογιζόμενη δε τα περί Αθανασίας και πως κάποτε πεθαίνω, αναρωτιόμουν τι θα γινόταν το αρχείο μου, και στο μέτρημα των νοματαίων που θα ενδιαφερόντουσαν δεν μου ΄βγαιναν παραπάνω από τα δάχτυλα του ενός χεριού. Ενας δακρυσμένος σύντροφος, ένας συντετριμμένος αδερφός και μια μητέρα, άντε και ίσως κάποιοι συγγενείς και φίλοι. Και θα πέθαινα πρώτη, μεσαία ή τελευταία? Και τα κιτάπια μου, θα τα υιοθετούσε κανείς? και αυτός ο κανείς θα κράταγε όλα τα φύλλα ή θα πέταγε τα μισά κάνοντας μία, δικής του επινόησης, εκκαθάριση? και κείνα που θα πέταγε μήπως θα κατέληγαν στο δρόμο να μου τα πατούν τ' αυτοκίνητα? θα ενδιαφερόταν κανείς να με διαβάσει? και θα τα καταλάβαινε τα γραπτά μου, και θα του άρεσαν? και θα τα φύλαγε? και θα με φύλαγε? και θα με αγαπούσε?
Και συν όλα τ' άλλα,ωωωω! δεν θα προλάβαινα να γίνω σταρ σε τούτη τη ζωη! Και το ΄θελα τόσο! Κρίμα!

Και ξαφνικά, μέσα από περιοδικά και εφημερίδες, μπαίνει το blogging στη ζωή μας. Αριστη και συγκλονιστική νέα πραγματικότητα! Μπορούσε να διαβάσει τα κείμενα σου και ο κόσμος όλος, που έλεγε ο λόγος, μα και που δεν έλεγε! Και όχι μόνον αυτό, αλλά μπορούσες και να συνομιλήσεις με όλον τούτο τον κόσμο! Τέλειο! Ξεκίνησα να φτιάχνω το blog μου ολομόναχη, χωρίς ιδέα να έχω, και με όρους στην αγγλική που ήσαν τεχνικοί και δεν εγνώριζα. Το πώς τα κατάφερα με άφησε άναυδη! Το εκλαμβάνω ως μοναδική έκλαμψη ευφυίας που έκατσε στο κεφαλάκι μου σαν τ' άγιο πνεύμα-περιστέρι! Χιχι, όπως τα λέω!

Επιπλέον, για πρώτη φορά, είχα τη δυνατότητα να δημιουργήσω κατά ένα τρόπο πολύ πιο εμπεριστατωμένο. Μπορούσα να παίξω με χρώματα, φωτογραφίες, εικόνες, σχήματα και γραμματοσειρές, ακόμη με μουσική και βίντεος! Εκπληκτικό! Οχι μόνο έγραφα το ημερολόγιο μου αλλά άρχιζα να χτίζω ολόκληρο κήπο! Τον κήπο μου, τον πνευματικό, τον ψυχικό, τον μυστικό, τον μύχια δικό μου. Επιτέλους "ζωγράφιζα"! Δεν είχα μόνο να παρουσιάσω ένα κείμενο μα ένα τόσο δα ολόκληρο περιοδικάκι! Και κάθε νέο μου post ήταν και ένα καινούργιο τεύχος! Και με τη μουσική και το you tube του, κάτι παραπάνω από περιοδικάκι, σχεδόν ένα έργο τέχνης! Ουάου, αυτό είχε πλάκα! Και that was something! Something!

Oταν δε στο site meter μου, μετά από κάποιες μέρες, είδα τον πρώτο μου ever επισκέπτη στο blog μου, συγκινήθηκα τόσο που θα μπορούσα να δακρύσω! Ενιωσα εξαίσια! Επιτέλους, κάποιος με κοίταξε, με διάβασε, έστω μια γραμμή μου, κάποιος κοινώνησε τη ψυχούλα μου, έστω και για ένα δεύτερο, κάτι "τσάκωσε" από μένα, κι ας πιθανόν να μην του άρεσα. Αυτό καθ' εαυτό το γεγονός ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρον!

Η πρώτη αντίδραση του αδερφού μου, του μεγαλοπρεπούς και Τζέημς Μποντ μα και μπαγασάκου, ήταν περίεργη. Δεν με έβαλε στο blogroll του και απαγόρευσε στη σύζυγο Ιουλία να δωσει το url μου σε συγγενείς και φίλους! Θεώρησε υπερβολικά προσωπικά τα όσα έγραφα, και δη τα ερωτικά μου! Και μου πρότεινε τουλάχιστον να γράφω σε τρίτο πρόσωπο, σαν όλα τούτα να συνέβαιναν, όχι σε μένα μα σε μίαν αλλη γυναίκα, κοπέλα.

Εγώ όμως, και εδώ χρησιμοποιώ τη λέξη "εγώ, εγώ, εγώ, εγώ", έχω αποφασίσει να γράψω όσα σημαντικά συμβαίνουν στον ασήμαντο, αν θέλετε, μικρόκοσμο μου.
Και η απάντηση στον αδερφό μου είναι μία, μοναδική και σταθερή: "Μα αφού αυτά τα πράγματα συνέβησαν, και έτσι συνέβησαν, αδερφούλη? Αυτά, και έτσι, συνέβησαν, αδερφούλη! Και γω γι'αυτά θέλω, και έτσι θέλω να γράψω, και όχι για κάτι άλλο και αλλιώς!"
Ούτως ή άλλως, υπάρχουν πράγματα δικά σου για τα οποία δεν πρόκειται να γράψεις, γιατί νιώθεις ότι ξανοίγεσαι πράγματι υπερβολικά, ή γιατί ντρέπεσαι για κάτι, γιατί...γιατί...έτσι! Ετσι! Ετσι!

Οταν δε διάβασα το απόλυτα πρώτο σχόλιο που μου έγραψαν, και ήταν φιλικό και τρυφερό, και είναι όλα τέτοια μέχρι τώρα, ένα χρόνο σχεδόν, ίσως γιατί αυτοί στους οποίους δεν αρέσω δεν μπαίνουν καν στο κόπο να μου γράψουν ένα αρνητικό σχόλιο, ένιωσα μεγάλη ανακούφιση. Αυτό που εγώ ζήταγα η παρείτσα ήτανε! Παρέα ήθελα! Σε ό,τι μου συνέβαινε και ένιωθα, να έχω παρέα! Τίποτε άλλο! Καθαρή ανταλλαγή ενέργειας!

Οταν δε ξεκίνησα να κάνω τις μεταμεσονύχτιες blog-o-βολτίτσες μου, ξημερώματα πάντα, ένιωσα μίαν απίστευτην έκπληξη και αναθάρρηση για τους πόσους ποιητές έχουμε, και καλούς! Και για το πόσοι έλληνες bloggers είναι συμπαθείς και γενναίοι, και ωραίοι και περήφανοι και γλυκείς, και ενήμεροι και μορφωμένοι, και με καθαρό μυαλό και με ενδιαφέρουσες απόψεις!

Τέλος, από κει που μόνη καθόμουν, σαν μίαν άλλην ιέρεια των cafes των Αθηνών, απολαμβάνοντας ακριβώς τον καφέ μου, καπνίζοντας τσιγάρα και διαβάζοντας εφημερίδες, και νιώθοντας μίαν ήσυχη γλυκάδα για τον κόσμο τον πολύ με τον οποίον όμως, απλώς δεν συνέβαινε, να ανταλλάσω συχνά κουβέντα, βρισκόμουν ξάφνου σε ένα sync live, για παράδειγμα, να συνομιλώ με τους ανθρώπους τούτους, τους bloggers και microbloggers, αθώα, σεβαστά και έξυπνα (ειδικά το "έξυπνα" το χρειάζομαι τόσο πολύ) και φιλικά, σαν να πηγαίναμε μαζί σχολείο!
Και όταν παραπροχθές βράδυ, για πρώτη φορά, συναντηθήκαμε οι 4 πρώτοι σε κουτουκάκι των Εξαρχείων, έλαμπαν τα πρόσωπα μας σαν να χορεύαμε εκστατικά σε trance-party, που είχε ξημερώσει, μπροστά στα ηχεία, σαν με τα χέρια ψηλά να χορεύαμε χαμογελώντας ο ένας στον άλλον, χορεύοντας ο ένας με τον άλλον, βιώνοντας κάτι σα θρησκευτική εμπειρία.
Και σκέφτηκα πως αν ήταν να φτάσω σε τέτοια άξια ανταλλαγή ενέργειας, τούτο ερχόταν σαν ανταμοιβή για τους καιρούς που ήμουν μόνη, και γνωρίζοντας πως η ζωή είναι μεγάλη καριόλα δεν μπορούσα παρά να παραδεχτώ, για μίαν ακόμη φορά, πως η ζωή είναι και πολύ ωραία!

Τουτέστιν, ο άνεμος είναι ούριος, και είναι άριστος. Και μάγκες, τα μαλλιά μου είναι φρεσκοβαμμένα, τα ρούχα μου ωραία, τα πουλάκια μου 13 (συμπεριλαμβανομένων και δύο νεογέννητων), "καβαλώ τη μηχανή μου" και την κάνω για ωραία περιπέτεια! Ciao!!!! Θα τα πούμε, βέβαια! Εννοείται!

BALABALA BAMBALUNA.