H BALABALA BAMBALUNA, ΟΤΑΝ ΤΗΝ ΑΦΗΝΟΥΝ ΣΤΗΝ ΗΣΥΧΙΑ ΤΗΣ, ΠΑΙΖΕΙ ΦΛΟΓΕΡΑ!

H BALABALA BAMBALUNA, ΟΤΑΝ ΤΗΝ ΑΦΗΝΟΥΝ ΣΤΗΝ ΗΣΥΧΙΑ ΤΗΣ, ΠΑΙΖΕΙ ΦΛΟΓΕΡΑ!
ΣΚΟΥΦΑΚΙ ΠΛΕΚΤΟ ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΕΝΝΗ, ΓΑΝΤΙΑ ΜΕ ΤΑ ΔΑΚΤΥΛΑΚΙΑ ΕΞΩ ΚΑΙ ΚΡΑΤΑΜΕ ΜΙΑ ΚΟΥΠΑ ΖΕΣΤΟ ΑΧΝΙΣΤΟ ΚΑΦΕ! ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΑΤΕ!

Τετάρτη 30 Μαΐου 2007

BALABALA BAMBALUNA & HER BELOVED MEN IN VIENNA!

BALABALA BAMBALUNA & HER BELOVED MEN IN VIENNA


σαββατο ξημερωμα, 2 ιουνιου 2007
--------------------------------------------------

τριτη, 29 μαιου, ωρα γυρω στις 10, στο σταθμο Μοναστηρακιου.
εφυγες stefan. και χωρις το φιλι που σου ζητησα στo email, στο λαιμο, το ωραιο και μεγαλο να μου δωσεις. ντρεπομουν. τελευταια στιγμη εσυ και ο gerhard και ο τσεχος ο lupusch, να σας συνοδευω στο σταθμο του Μοναστηρακιου, στην εκδοση εισιτηριων για το τραινο προς αεροδρομιο, μεχρι την αρχη των κυλιομενων σκαλιων , με την ιδια ζεση που μια μητερα ελληνιδα θα αποχαιρετουσε το παιδι της, εντυπωσιαζοντας σας γι' αυτο, αγκαλιαστηκαμε και φιληθηκα και στα δυο μαγουλα και με τους τρεις σας.

στο φιλι που σου 'γραψα "that I need so" και στα μετρημενα που μου γραψες, απαντησες απο τη ναξο "hi, ok, so I take your last email to be decisive?..blablabla...we'll be able to afford the one kiss, I think" σ' ενιωσα με μια σαν αναπαισθητη ανακουφιση, σαν να χρειαζοσουν κατι τετοιο να σου πω εγω η' μια οποια γυναικα απο αυτες που συμπαθεις, αναπαισθητα σ' ενιωσα να σου αρεσει και να μου γλυκαινεις, εσυ πoυ μ' ειχες στη τοση καχυποψια, που για σενα ημουν μιαν αλλη anais nin, μια ψευτρα βαμπιρ-α, που πινει το αιμα των ανδρων, την ιδια στιγμη αψηφωντας και εγω τη πιθανοτητα οτι θα μπορουσες ομοιως να μου προκυψεις και συ ενας νοσφερατου. θα μπορουσες να μ' ανατριχιασεις συγκορμη και να με παγιδεψεις, ισως τουναντιον ακριβως γι' αυτο να ηθελα ενα φιλι στο λαιμο απο σενα, γιατι μυριζες κινδυνο.


stefan, ειχα να σε δω δυο χρονια ακριβως. και αφoυ ο μωαμεθ, εγω δηλαδη λογω της γαμημενης μου αγοραφοβιας, δεν μπορουσα να ερθω να σας δω ολους εσας, τρελλοι μα αγαπημενοι, στη Βιεννη, μου ηρθατε τρεις απο σας εδω, το βουνο στον μωαμεθ.

μολις περασατε μιαν εβδομαδα στην ναξο και εισασταν και οι τρεις ομορφοι, κοκκινισμενοι απο τον ηλιο, και φρεσκοι-φρεσκοι απο τον καθαρο αερα και την αλμυρα της υπεροχης, πολυαγαπημενης μου, λατρεμενης παραλιας της αγιας αννας, και πιο περα και ακομη πιο περα, στους αμμολοφους, οπου ολοι μας κανουμε γυμνουλικα μπανιο σε νερα θαλασσινα, τρυφερα και ασφαλη σαν μιαν αγκαλια μεγαλη μιας μαμας, τοσο μοναδικες ειναι οι θαλασσες των νησιων μας. εχω βουτηξει σε θαλασσες ταυλανδης, ινδονησιας, ινδιας, αιγυπτου, ολλανδιας, σε ολες βαφτιζεσαι μα εισαι με ενα φοβο για το τι πιθανον να καραδοκει στα πιο βαθια.

λοιπον, stefan, ηταν εξυπνο που σας ειδα στην επιστροφη απο το νησι και οχι στο πηγαιμο, γιατι θα 'χατε απο τη πολη, οσο ωραια κι αν ειναι, ενα χρωμα χλωμο, γκρι, πρασινο, ταλαιπωρημενο οπως οι ιδιοι παραδεχτηκατε πως ειχατε και γελαγαμε συνεχεια.


που λες stefan, ευτυχως δεν γνωριζεις ελληνικα και παρ' ολο που εισαι ειδικος στους κομπιουτερς, δεν νομιζω να 'χεις το συστημα να κανεις αυτοματη μεταφραση, κι ετσι οπως γραφω κιολας, συχνα ασυνταχτα, που να βρει ακρη ο κακομοιρος ο αυτοματος μεταφραστης, εαν υπαρχει και τετοιος, δεν γνωριζω.

ξερεις ησουν ο μονος που μου ζητησες να διαβασεις τα γραπτα μου και αυτο μου αρεσε πολυ. παντα εγραφα, κανενας δεν διαβαζε. γιατι δεν τα 'δινα, γιατι ηταν και κατι εξαιρετικα μοναχικο αυτο που εκανα, και τελος οι πιο καλοι μου φιλοι ειναι ξενοι, οπως και συ, ακομη και ο πριγκηπας, ο my man-friend!

ο αδερφουλης παντα ειχε μια μεγαλη, ατακτη περιεργεια να δει τι γραφω, αλλα γιατι νοιαζεται για το τι θα μπορουσα να γραψω γι' αυτον, χιχι. και ναι μεν η πηνελοπη δελτα στον μικρο της αδερφουλη, τον αντωνη, διαβαζε τα παραμυθια της και 'κανε τον αντωνακη να κλαιει, μα ο δικος μου αδερφουλης παντα φοβομουν οτι δεν θα του αρεσαν τα γραπτα μου και κατι θα 'λεγε και θα με πληγωνε.

και μ' αρεσει που εστω και ενας, ενας μονος αγνωστος, θα περασει απο το blog μου, θα ριξει μια ματια, εστω αυτην τη μια ματια του μισου λεπτου, σε καποιες λεξεις μου, σε καποιες απο τις εικονες μου θα σταθει, αναποσπαστα του μικροκοσμου μου κομματια, κι ας μην του αρεσει τιποτε. αν θα του αρεσε κατι, μεγαλη μου χαρα.

βεβαια, τωρα εσυ, με το ονομα σου γραμμενο ξανα και ξανα, θα μπεις στη μπριζα, και ισως τρεξεις να βρεις αρον- αρον εναν, καποιον ανθρωπο που γνωριζει την ελληνικην.

περιμενες και συ, στις κυλιομενες, ενα δευτερο, μπερδεμενος αν θα μου το 'δινες το φιλι και 'γω αποφασισα οχι. και εκανα λαθος που ειδα στα ματια σου μια κρυμμενη καλα αλλα φευγαλεα απογοητευση? και σεις, ω, αυστριακοι και δη βιεννεζοι, διψατε ασυστολα για παθος. μα μηπως κι ολοι μας οι ανθρωποι δεν διψαμε?

την επομενη φορα, stefan. εχουμε ανοιχτο λογαριασμο.


stefan, πριν δυο xρονια και κατι, λιγο πριν φυγω απο τη βιεννη, με βοηθησες σε μια πολυ δυσκολη κατασταση που βρισκομουν. εσυ, που σε ειχα, γιατι οντως ησουν, ο πιο τσιγκουνης καθως ποτε μα ποτε δεν μου αφηνες tip εκει στο περιφημο κλαμπ-αντρο των τσεχων 55αρηδων χιπηδων, με μακρια μαλλια και γενεια, ολοι τους μα τω θεω, ακομη και οι μικροσωμοι σαν τους γιγαντες των παραμυθιων, μα τω θεω! και αντιστασιακων προς το κομουνισμο και ο,τι πνιγει την ελευθερια, εκει που ο ιδιος ο Παβελ ειχε καθισει να πιει μια μπυρα, εκει στο κεντρο της βιεννης, οπου ημουν η υπευθυνη, σ' ενα απο τα πιο αυθεντικα και σκληροτραχηλα ever underground στεκια and no bullshit, εσυ ο απο τους ολους με τα πιο καλα φραγκα, καθως μια πολυ κυριλε δουλεια ειχες, που ομως σε συμπαθουσα γιατι σ' ενιωθα ιδιαιτερα εξυπνο, και μου αρεσουν απελπισμενα οι εξυπνοι ανθρωποι, και καποιες νυχτες σε παρηγορησα οταν εκλαιγες για μια γυναικα που σε παρατησε, την οποια πολυ ειχες ερωτευθει.

εσυ, με πηρες στο σπιτι σου και μου προσεφερες καταφυγιο, για ενα μηνα πριν επιστρεψω στην ελλαδα. βεβαια ηταν τοσο απολυτα επειγον να βρω ενα μερος αλλο να μεινω, απο κει που εμενα ολον αυτον τον καιρο, στο σπιτι του μιχαελ δηλαδη, που ειχε ξεφυγει απο τη ζηλεια του, ειχε ξεφυγει πληρως, και ειχε γινει και καραγκιοζης και κακος και επικινδυνος, και εκανε τους φιλους μου να φοβουνται οτι ισως θα μπορουσε και να με μαχαιρωσει. και γω με δυο γιγαντιαιες βαλιτσες, με ολα τα καλουδια μου τιγκαρισμενα μεσα, να βρισκω ταξι για να ερθω σπιτι σου λιγο αποτομα, εκει που εσυ απλα το μελεταγες να με φιλοξενησεις, εγω σου΄ρθα και σου 'πα "οτι δεν υπαρχει περιπτωση να μη με φιλοξενησεις, σωσε με" και το 'κανες.

και κει εσυ μου θυμωσες. το ερωτηματικο σου πηρα stefan, και το εκανα καταφαση. δεν ηταν η αρνηση σου που βουτηξα και τη γυρισα αναποδα, διοτι αρνηση δεν ειχες. εαν οντως δεν ηθελες, δεν υπηρχε περιπτωση να πατησω το ποδι μου στο σπιτι σου. ειχες ομως περιεργεια μεγαλη να μου σπασεις λιγο τον κωδικο, να καταλαβεις τι σοι ρολο βαρουσα. εγω που εγραφα συνεχεια μεσα στο μαγαζι οταν ειχε λιγο κοσμο, που προσπαθουσα και καταφερνα να σας βαλω ωραια μουσικη, και να σας φροντισω, εγω που σας καταλαβαινα και αφουγκραζομουν, παντα ελαφρως κλειστη, βαρια ενιοτε και στην ουσια μου σοβαρη, που δεν επινα μια γουλια αλκοολ, που ντυνομουν με τα πιο ωραια χρωματα γεματη ορεξη, που εδινα καθε βραδυ my one's woman show, που νοιαζομουν για το μαγαζι, εγω που εσας ολους "καταραμενους μου ποιητες" σας αγαπουσα. και σεις αυτο το νιωθατε, χα, πω'ς το νιωθατε, σαν μωρο που καταλαβαινει ποια ειναι η μανα του, και το παιρνατε και το εκτιμουσατε, σαν να εδινα νερο σε διψασμενο στην ερημο.

μεγαλη ευγνωμοσυνη σου 'χα γιατι τη βοηθεια, που εστω και αν με το ζορι λιγο στην εκμαιευσα, μου προσεφερες. και πιστευα οτι οι δυο μας μπορουσαμε να γινουμε εξαιρετικοι φιλοι, και ηδη εγω σε θεωρουσα φιλο. και ημουν αποτελεσματικοτατα προσεχτικη να μην χαλασω τη ταξη και τον ρου του χωρου σου, και διακριτικη, και καθαρη και μ' αρεσε να σου φερνω σοκολατα με κρουασαν, μετα τη δουλεια, απο τα bakeries, κατω στις στασεις των μετρο, περιφημα και ευφανταστα bakeries. και ειχα και πλακα, και σ' εκανα και να γελας.

εσυ δε, συν ολα τα καλα που, αθελα σου, σου εβγαζα, εντελως μπερδεμενος, με θεωρουσες και μια μουρη και μιση, ιδια η anais nin, της οποιας μαλιστα αργοτερα μου εστειλες στην αθηνα και δωρο το ημερολογιο της"fire"! και εγω σου εστειλα δωρο δισκο των πυξ λαξ.

εσυ, με θεωρουσες ερμαιο, και συνειδητοποιημενο μαλιστα και οργανωμενο ερμαιο του σκοτεινου και δολιου και μοχθηρου και υποχθονιου και packman και αρπακτικου ανθρωπινου υποσυνειδητου μου. με θεωρουσες μεγαλη αρπαχτρα που εμεινα στο σπιτικο σου, και οποιο χαμογελο, και γλυ'κα και συμπαθητικο σου εδειχνα οφειλοταν αποκλειστικα στο υποσυνειδητο ενστικτο μου για να επιβιωσω. μου τα 'χες πρηξει με το γαμημενο το υποσυνειδητο.

θεε μου, ειχα μπλεξει με ενα ματσο βιολες! ενα ματσο αντρες- βιολες - χαζοβιολες! τι εξαντληση!

ναι, stefan ειναι αληθεια. ηταν τοση η αναγκη να βρω ενα μερος να μεινω που δεν υπηρχε περιτωση να σ' αφησω να μου αρνηθεις, σε βουτηξα stefan, μα το χαμογελο στα χειλη και τα στα ματια μου που σου προσεφερα ηταν καθαριο, κρυσταλλινο, γαργαρο νερο απο τη πηγη. μην το υποτιμας το συνειδητο, stefan, εχει και αυτο την τεραστια σημασια του.

και εγω ημουν και ειμαι θερμοτατη υπερμαχος του κακομοιρου υποτιμημενου συνειδητου. οχι, φιλε μου, ειχε σημασια που ενιωθα ευγνωμοσυνη, που σε ηθελα για καινουργιο μου φιλο, που ποτε στο μυαλο μου δεν εκανα βαρια και κακη σκεψη για σενα, πολυ μεγαλη σημασια. ζητω το συνειδητο!!!!!


κατα τα αλλα, μου ψιθυρισε ο πιο καλος μου φιλος, ο paul, οτι "ξερεις, του στεφαν του αρεσει πολυ το σεξ" και σκεφτηκα οτι ποιος ξερει ποσο σκοτεινα κινεισαι στα ερωτικα σου και ενα ωχ! αναφωνησα, αλλα απο την αλλη ακουγοταν θελκτικο, χτυπουσε κατευθειαν νταγκ, κεντρικη φλεβα στο υποσυνειδητο, αλλα αυτο μονο στο υποσυνειδητο, διοτι στο συνειδητο προκαλουσε μονο μια...να την πουμε αποστροφη? ακουγεται λιγο βαρυ. ενα σπρωξιμο, ας το χαρακτηρισουμε.

εμεινα ομως μαζι σου ενα μηνα και, και γω ημουν μια υπεροχη κυρια, διοτι δεν μασαω και ευκολα, και συ ενας διακριτικοτατος οικοδεσποτης. και σε οποιον μας ρωταγε, ψυχαναλυτες σου, γνωστοι και φιλοι μας, αν ετρεχε κατι αναμεσα μας, εμεις απαντουσαμε και το εννοουσαμε παντελως, οτι δεν εισαι ο τυπος μου, και δεν ειμαι ο τυπος σου, κα-θο-λου! εσυ εχεις μεγαλη μυτη, σαν τον απιστευτα ταλαιπωρο πιανιστα, τον εβραιο, στη ταινια του πολανσκι. να ενας ηθοποιος που βρηκα οτι σου 'μοιαζε πολυ, πολυ οχι μονο στη μυτη και στου κορμιου τη σταση, αλλα και στο βλεμμα!

και ναι μεν θυμωμενος μαζι μου ησουν μεσα σου σοβαρα, οτι σε ειχα χρησιμοποιησει, ομως οταν σου προτεινα ραντεβου για καφεδακι παντα προθυμος και παντα ερχοσουν.

και ακομη, οταν εγω εξεφρασα την επιθυμια να γινω, για μια πρωτη και τελευταια φορα στο ασυλο των τσεχων, dj, και ειχα καταφερει να πεισω τον αρχηγο και ιδιοκτητη οτι ναι, παιζω καλη μουσικη, ρε γαμωτο - γιατι καθε μερα ειχε djs και lives απο μπαντες απο τη τσεχια και διαφορα αλλα- , σκοτωθηκες να με βοηθησεις να κανω download σε μουσικα κομματια και εμενες εξτρα αργα στο γραφειο σου, να μου περασεις στα μηχανηματα εκει τα κομματια σε 55 περιπου cds και να' μαι ετοιμη για τη μεγαλη μου βραδια!
μια αποχαιρετιστηρια βραδια απο μενα, που συντομα επροκειτο να τη κανω σκαστη, και κρυφα να φυγω απο τη βιεννη, μιας και ο μιχαελ δεν επρεπε να μαθει τιποτε για τις κινησεις μου.


ηταν ομως ενα βραδυ stefan, ενα συγκεκριμενο βραδυ, αργα μεσα στη νυχτα, η μαλλον στο ξημερωμα, που σε μια πολυ στριμωγμενη μου στιγμη, καθως καθομουν ταραγμενη στο κρεβατι στο δωματιο που μου ειχες παραχωρησει, μου εριξες ενα βλεμμα κατανοησης και συμπαραστασης μο-να-δι-κο! να 'σουν μεσα στη ψυχη μου και ποναγες μαζι μου οσο ποναγα και γω!

γι 'αυτο το fucking βλεμμα σου, το εως και επωδυνο, των δευτερολεπτων! σε εχρισα και σ' εκανα, οταν πλεον ειχα επιστρεψει στην ελλαδα, εραστη μου! τον εναν και μοναδικο εραστη των καλοκαιρινων ερωτικων φαντασιωσεων μου.

ησουν ο εραστης μου stefan για μηνες. γι' αυτο και μονο το βλεμμα συμπαραστασης.


και θα ερχοταν να με παρει και να με επιστρεψει εδω στην ελλαδα ο πριγκηπας, ο my man-friend, αφου πρωτα ο ιδιος θα επεστρεφε στην ευρωπη, στη σουηδια, απο τη γκοα. και απο τη σουηδια κατευθειαν στη βιεννη, για να με μαζεψει.

και ο οποιος πριγκηπας ηταν και φυσικα παν- εξαλλος διοτι στη βιεννη βρεθηκα για να ειμαι με τον μιχαελ της κρητης, τον αντρα στο διπλανο απ' το δικο μου καλοκαιρινο δωματιο, και οχι για να επισκεφτω μια οικογενεια αυστριακων που ταχα ειχα γνωρισει το καλοκαιρι και τους ειχα βαλει να εχουν και ενα παιδακι, μαλιστα.

και του 'λεγα φοβερα και απιστευτα ψεματα και οχι την αληθεια, ενω αυτος μου εγραφε emails και σχεδον καθημερινα μου τηλεφωνουσε και με ρωταγε αν τον αγαπω λιγακι. και η πλακα ηταν οτι και εγω του εγραφα οτι τον αγαπω πολυ, και το εννοουσα κιολας!!!

και την αληθεια δεν του την ειπα εγω, αλλα οι κοινοι μας φιλοι στη κρητη. ακομψο αλλα βολικο, διοτι σκεφθειτε να ημουν καπου εκει κοντα και με τις πεταλουδες να χοροπηδω χαρωπα στο λειβαδι, λεμε τωρα, και να μου 'ρχοτανε αξαφνα καμια σβουριχτη σφαλιαριτσα και να 'χει και το δικιο του κιολας, λεμε τωρα, χιχι.

παρ' ολα αυτα, αν και ειχε πλεον αποκαλυφθει η αληθεια, θα ηταν αυτος που θα με γυριζε εδω, γιατι μονη μου δεν μπορουσα να επιστρεψω ουτε με αεροπλανο, ουτε με τραινο, ουτε με τιποτε. μονο μ' εναν ανθρωπο στο μυαλο του γερο, και αντρα, θα μπορουσα να επιστρεψω, αλλιως θα επρεπε να κατεβει, ν' ανεβει μαλλον ο αδερφος μου και να με φερει πισω.


και σαν επεστρεψα στην ελλαδα, σου εγραψα stefan, και συ μου εγραψες, και μου εστειλες δωρο το βιβλιο της anain nin, και 'γω τους πυξ λαξ.

και 'γω σου απαντησα οτι δεν μπορουσα να το διαβασω γιατι πραγματικα μου θυμιζε εμενα που ελεγα τοσα χοντρα ψεματα στον πριγκηπα, και μετα τοσο χοντρα ψεματα και στον μιχαελ! και με συγχιζε και με επιανε στομαχοπονος, διοτι μπορει για δευτερολεπτα να γελας, χαμογελας πονηρα με τα ατακτα που κανεις και να ξεδιψας την πιο μυχια ματαιοδοξια σου, αλλα αν νομιζεις οτι ειναι ευκολο να λες ψεματα γελιεσαι και πλανασαι πλανην οικτραν, εκτος κι αν εισαι πραγματικο κωλοπαιδο, εγω ομως ειχα αρρωστησει γιατι πραγματικο κωλοπαιδο δεν ημουν, τουλαχιστον οχι ετσι, οχι τοσο, εως καθολου.

και συ μου απαντησες οτι και σενα οι πυξ λαξ δεν σου αρεσαν και τους εβρισκες βαρετους και καταθλιπτικους, εσυ που καθε πρωι ακουγες ενα απιστευτο στον ηχο γιαπωνεζικο γκρουπ, τους melt bananas, ακριβως οπως ο αποχυμωτης μου των φρουτων! αυτο ειχε πλακα.

σου ξαναεγραψα και καθυστερησες να απαντησεις. και σου ξαναεγραψα, και καθυστερησες περισσοτερο. και στα δυο γραμματα σου ακουγοσουν πικροχολος και αρνητικος.
μετα εφυγες για ενα πολυμηνο ταξιδι στη σρι λανκα και στις ινδιες, και ενω ειχαμε πει να μου γραφεις για τις νεες σου εμπειριες δεν μου εγραψες ποτε. ενα μονο βραδυ, μετα απο πολυ καιρο, σε ειδα στο ονειρο μου και σου ξαναγραψα. απαντησες ευγενικα και απομακρα.

και δεν σου ξαναεγραψα παρα μετα απο ενα χρονο, μια τελευταια προσπαθεια, μα εσυ επεμενες να στεκεσαι στο πονηρο και αδηφαγο υποσυνειδητο μου, που και καλα σε ειχε χρησιμοποιησει, και οχι στο απολυτα ευγνωμων και καθαρα φιλικο συνειδητο μου. ησουν δε απιστευτα κακουλης, γραφοντας με ...σκερτσο και ναζι... πως ειχες αποφασισει να μην μου ξαναγραψεις αλλα θα μου εκανες μια τελευταια εξαιρεση και χαρη.

και γω κουραστηκα και δεν ημουν για τετοιες στ' αληθεια συμπεριφορες και ωπα! ηταν ωρα να σε απομακρυνω απο το μυαλο μου και να σε παψω και απο εραστη των φαντασιωσεων μου. αυτο ηταν. σου εγραψα ενα τελευταιο email και σε ξεχεσα κανονικωτατα. ε, τι να κανω?
η εχθρικη σου αντιδραση στα δικα μου φιλικα, αληθεια! με στενοχωρησε σοβαρα, και με απογοητευσε και με λυπησε. διοτι στ΄αληθεια πιστευα οτι εμεις οι δυο, περα απο τις φαντασιωσεις μου τωρα, μπορουσαμε να γινουμε ιδιαιτερως καλοι φιλοι. και δεν ηθελα να δεχθω οτι αυτη η εγκεφαλικη συνεννοηση στην οποιαν επεμενα ηταν μια hallucination και οτι "κυρια μου, επροκειτο περι παρεξηγησεως!" οπως μ αρεσει να αποκαλω παρομοιες ατυχεις δρασεις και αντιδρασεις.


και νασου στεφαν που εμφανιστηκες εσυ! αναπαντεχα, για να μου πεις οτι ερχεσαι στην αθηνα για ναξο και πως "anyway I did not kick you out of my heart entirely but maybe stored in a safer place"και πως 'my awkard reaction was not intended so entirely hostile as it must have seen to you" και να βρεθουμε για ενα καφε.

και γω, περ-ι-καλω, ποια ηταν η πρωτη λεξη που χρησιμοποιησα στην απαντηση μου? "immediately" και να τσακιστειτε να μου τηλεφωνησετε γιατι μου εχετε λειψει ολοι!!


και να 'μαστε, οπως στην αρχη της αφηγησης μου, οι 4 μας, μετα τη ναξο, στου ψυρρη, να πινουμε μπυρα, λευκο κρασι, και δυο διπλους ελληνικους στη Ρεβεκα.
αγκαλιαστηκαμε, φιληθηκαμε, τα προσωπα μας ελαμψαν, ηταν και η μερα ηλιολουστη και ωραια, ωραια ακομη και η ωρα της συναντησης, 5 το απογευμα, στο σταθμο Μοναστηρακιου. διαβηκαμε το ψυρρη, και απο το δρομο που εναι πλαι στις γραμμες του τραινων, με θεα την ακροπολη, αδριανου αν δεν κανω λαθος, επιστρεψαμε στη βαση.
ηπιαμε και αλλο κρασι, κι αλλη μπυρα, και αλλο καφε και ειμασταν ολοι σε μια γλυκαδα. και οπως παλια, ετσι και τωρα, με κανακευατε σαν το μονο κοριτσι της παρεας που ημουν, πραμα που τοσο μ'αρεσει, να με κανακευετε και να μου λετε συνεχεια κοπλιμεντα.

να μου αναπτερωσετε λιγο το ηθικο, γιατι ετσι μονη μου που κινουμαι εδω στην αθηνα, με τους πιο καλους μου φιλους στην αυστρια και την κολλητη μου στη συρο, ακουω γλυκολογα μονο απο μανα και αδερφο και ιουλια!

και ο πριγκηπας, μου λεει οτι με αγαπαει περισσοτερο απ' ο,τι νομιζω, και οτι ειμαι συνεχεια στο μυαλο του, και οτι ειμαι το μωρο του, και οτι ποτε δεν θα με αφησει, και συνεχεια του αρεσει να φιλαει τα χερια μου, "γιατι αγαπω τοσο πολυ τα χερακια σου?" με ρωταει, και απανταει μονος του "γιατι ειναι τοσο μικρα." και τραγουδαει το πουλακι, και τραγουδαω εγω στο πουλακι, και τραγουδαει ο πριγκηπας σε μενα, και για στιγμη ακουγεται το σπιτι σαν ευλογημενο! ο πριγκηπας επιμενει οτι ειμαι και γω πουλακι, κοτοπουλακι.

γλυκολογα και χειροφιληματα μα το αποστημα να μην σπαει, η αποσταση στην απολυτη ουσια της να μην μικραινει, η κραυγη, η απελευθερωση , η καθαρσις του εργου, ο οργασμος για την προσμονη του οποιου τραγουδησε ο σαβοπουλος και του οποιου οι στιχοι δεν μου 'ρχονται στο μυαλο, να μην ερχεται.
δεν ειναι οτι φταιει ο πριγκηπας η εγω, ειναι οι συντεταγμενες του συμπαντος τετοιες.


σας χρειαζομουν. και ηρθατε. ειμασταν χαρουμενοι, ολοι ομορφοι, σας κερασα, με κερασατε, και οταν ο lupusch ζητησε ελληνικα αφιλτρα τσιγαρα, του αγορασα καρελια και τα κοκκινα sante' με τη ξανθη καλλονη.

τωρα κινουμαστε σωστα. αυτο επρεπε να γινει και αυτο εγινε, stefan. επεστρεψες με ενα χαμογελο μεγαλο, και πιο γλυκαμενο και ηρεμο. φυσικα το αξιζα.
και ενιωσα δικαιωμενη και ησυχη πια, γιατι ηταν φανερο οτι δεν ημουν μονο εγω, μονη μου, να σας εχω μεσα στη καρδια μου, ενω εσεις δεν ειχατε ιδεα, μεσα σε κατι σα φαντασιωση να 'μαι μοναχη εγκλωβισμενη.
τα προσωπα σας και τα λογια σας και οι κινησεις σας, αυτες των λιγων ωρων, ολα σας μου α-ντα-πε-δι-δαν!

σαν να εχουμε μια φιλια- λουλουδακι στη γλαστρουλα και της ριξαμε νερακι!


φευγεις stefan, για 6 μηνες στις ινδιες, τους 3 πρωτους θα πας ειδικα για να εντρυφησεις περισσοτερο στο meditation. και οπως κανουν οι φιλοι, μου ταχδρομησες ηδη, οπως μου εγραψες στο email, ενα βιβλιο με βασικες ευχρηστες οδηγιες για διαλογισμο, επειδη πιστευεις οτι μπορει ο διαλογισμος να με βοηθησει στο προβλημα αγοραφοβιας που εχω.

σας ζητησα και υποσχεθηκατε οτι σε ολους, μα και σε πιο συγκεκριμενους, θα δωσετε ενα φιλι απο μενα, και θα 'χετε να τους δειξετε και τις φωτογραφιες που βγαλαμε μαζι!


καλο ταξιδι, stefan. μακαρι τελικα, να μπορoυσες να διαβασεις αυτο το γραμμα. ισως το κατορθωσεις. καποιαν ημερα.

το μαρακι, η balabala bambaluna.
-----------------------------------------------

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Μου αρέσει φοβερά η "ασύντακτη"
γραφή σου, δίχως κεφαλαία.
Σαν ένα ποτάμι που ρέει φαινομενικά ήσυχο, μα μόλις μπεις μέσα του σε
παρασύρει το υπόγειο ρεύμα του....

Ανώνυμος είπε...

Το διάβασα απνευστί Μαρία μου και με καθήλωσε, μου διέγειρε νου και αισθήσεις, μου άγγιξε φανερές και απόκρυφες λεπτές χορδές. Εκφραστικός ο τρόπος γραφής σου κι ανεπιτήδευτος - έτσι τον ένιωσα - με ταξίδεψε, με ξενάγησε όμορφα στα μονοπάτια σου. Να είσαι καλά και να έχεις μια όμορφη Κυριακή.

fotini είπε...

balabalababaluna,θα σου αποκαλύψω ένα μυστικό που το ξέρουν όσοι καλά με γνωρίζουν. μου αρέσει να παρατηρώ. και ενώ δεν είμαι παρατηρητική όσον αφορά αντικείμενα, ενω δεν αποτυπώνω τα πρόσωπα των ανθρώπων, δε θα μπορούσα να τα ζωγραφίσω από μνήμης, παρατηρώ συμπεριφορές και σκέψεις. παρατηρώ λοιπόν πως λίγο λίγο αποκαλύπτεις τους γρίφους που είχες θέσει:η γιαγιά το μαρικάκι(φώτο) μαρτυρούσε το όνομα σου, στην δική σου φώτο έβαζες ένα παιχνιδι για το αν είσαι εσύ ή η φίλη σου η Ορτανσία!αποκαλύπτεσαι και είναι όμορφο..μάλλον πια απελευθερώνεσαι, σωστά; μου δίνεις την εικόνα ιδιαίτερου κοριτσιού, αν και δεν έχω ειδικές γνώσεις για τέτοια συμπεράσματα, τραβάς την προσοχή και το ενδιαφέρον και σίγουρα όχι με κουτσομπολίστικη διαθεση, είσαι αληθινά τόσο ζεστή!δεν θα μπορούσε κάποιος να σε διαβάσει απο περιέργια και μόνο γιατί στην πορεία σίγουρα θα εγκλωβιζόταν σε σκέψεις, συναισθήματα, αγωνίες που και ο ίδιος έχει βιώσει μα δεν έχει τολμήσει να παραδεχτεί ούτε στον εαυτό του!θέλει τόση δύναμη να μιλήσεις για συναισθήματα που συνήθως μόνο τα βιώνεις και μονο μέσα απο αντιδράσεις τα αποκαλύπτεις! είσαι μα το θεό, ιδιαίτερη, περιγράφεις απνευστί και
μας παρασύρεις στο εσωτερικό σου ταξίδι!!!

balabala bambaluna ( pink, of course ) είπε...

ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΜΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ, ΚΑΙ ΤΑΚΗ ΚΑΙ ΦΩΤΕΙΝΟΥΛΑ, ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΓΙΑ ΤΑ ΚΑΛΑ ΣΑΣ ΛΟΓΙΑ!
ΤΑ ΜΠΛΟΓΚΣ ΤΩΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΚΑΙ ΤΑΚΗ ΤΑ ΕΧΩ ΗΔΗ ΠΕΡΙ ΠΟΛΛΟΥ ΚΑΙ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΤΩΡΑ ΤΟ ΦΡΕΣΚΟ ΝΕΟ ΜΠΛΟΓΚ ΤΗΣ ΦΩΤΕΙΝΗΣ!!! ΚΑΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΤΗΣ ΚΟΡΟΥΛΑΣ!!!
BALABALA BAMBALUNA.