ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ: ΜΙΑ ΘΑΥΜΑΣΙΑ & ΤΡΥΦΕΡΗ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΓIA TON ΠΑΤΕΡΑ ΓΕΩΡΓΙΟ ΤΟΝ ΑΝΑΧΩΡΗΤΗ: "ΤΟ ΠΕΤΕΙΝΟ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ" (No2). ΕΠΙΜΕΝΩ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ!

Ο ΓΈΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ. ΩΡΑΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ!



ΒΡΑΔΑΚΙ ΤΕΤΑΡΤΗΣ, 3 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2008, ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ, ΣΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΜΟΥ. Η ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΤΙΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΝΕΤ!
------------------------------------------------------------------------------------------------
Εύκολα μιλούν οι κληρικοί για τους αναχωρητές της Εκκλησίας και τους προβάλλουν, με σκοπό να επηρεαστούν έστω και λίγο οι εν τω κόσμω χριστιανοί, οι όποιοι είναι δεμένοι με τις βιοτικές μέριμνες και δεν μπορούν να προοδεύσουν πνευματικά. Στην εποχή μας σπάνια θα συναντήσεις κάποιον αναχωρητή, ακόμα και στα μοναστήρια και τις σκήτες. Η αφθονία των υλικών άγαθών έχει επηρεάσει και τους αφοσιωμένους στο Θεό ανθρώπους. Ο γέροντας Παΐσιος έβλεπε τους αναχωρητές με θαυμασμό και συγκίνηση και ήθελε να τους μιμηθεί. Ιδιαίτερα όταν ήταν νέος μοναχός, τους πλησίαζε και συνομιλούσε, παίρνοντας απ' την πνευματική τους κυψέλη το μέλι που ξεχείλιζε, όπως ο ϊδιος αναφέρει.

Εντυπωσιάζει η περιγραφή που κάνει ο Γέροντας του πατρός Γεωργίου του Αναχωρητού: «Ο Πατήρ ζούσε σαν πραγματικό πετεινό του ουρανού μέσα στο Αγιον Ορος, κάτω από τον ουράνιο τρούλο του Θεού, γιατί δεν είχε Καλύβι, όπως οι άλλοι Πατέρες. Ελευθερωμένος λοιπόν από την ματαιότητα με την αρετή της ακτημοσύνης και σκλαβωμένος από την αγάπη του Θεού, γύριζε στον Αθωνα σαν "καλό αλητάκι" του Χριστού. Ολη του η περιουσία ήταν τα τριμμένα ρούχα που φορούσε, τα ίδια χειμώνα-καλοκαίρι. Στα δε πόδια του είχε τυλιγμένα φαρδιά κουρέλια για κάλτσες, για να μην κατεβαίνει κάτω το λίγο αίμα του από την ορθοστασία στην προσευχή και από τις πορείες του στις κορυφές και λαγκαδιές, όπου πήγαινε, για να μένει άγνωστος από τους ανθρώπους. Η μεν ψυχή του όλο ενωνόταν με τον Θεό, τα δε ρούχα του όλο και κουρελιάζονταν, αλλά φαίνονταν σαν φτερά, γιατί ο Γέροντας είχε Χάρη Θεού.
»Όταν κανείς έβλεπε από μακριά τον Πατέρα Γεώργιο μέσα στα βάτα να τρώει βατόμουρα, τον νόμιζε για κανέναν μεγάλο αετό. Το καλοκαίρι περνούσε κάπως με κανένα βατόμουρο ή συκοστάφυλο, το χειμώνα όμως που δεν υπήρχε τίποτα σχεδόν, ήταν δύσκολα, διότι τα κούμαρα και τα αγριοκάστανα τελειώνουν κατά τον Νοέμβριο και στην συνέχεια μένουν τα βελόνια και κανένα χόρτο. Φαγητό έτρωγε μόνο στα πανηγύρια των Μονών της βορειοανατολικής πλευράς του Αγίου Ορους, όπου εμφανιζόταν κατά καιρούς».*

* Απόσπασμα από το βιβλίο του πρεσβ. Διονυσίου Τάτση "Πνευματικός Κώδικας Γέροντος Παισίου". Α' Εκδοση Ιανουάριος 2008.


ΦΙΛΑΚΙΔΙΑ ΑΠΟ ΤΗ BALABALA BAMBALUNA.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------