ΜΕΓΑΛΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΕ CARTES POSTALES ME ΘΕΜΑ TO BELLY DANCE ΚΑΙ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ ΚΑΙ Β. ΑΦΡΙΚΗΣ, ΤΕΛΗ 19ου & ΑΡΧΕΣ 20ου ΑΙΩΝΑ! (Β΄ΜΕΡΟΣ).

ΝΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΕΙΝΑΙ ΕΤΟΙΜΟ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΑ ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ! ΒΡΑΔΥ ΛΟΙΠΟΝ ΚΑΙ ΗΜΕΡΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 21 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2008.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ναι, η δασκάλα μου η καλή του χορού της κοιλιάς ήταν εκείνη που μου εμπιστεύτηκε όλες της τις cartes postales για να τις τυπώσω και να τις έχω και εγώ. Η δασκάλα εκείνη λοιπόν, ήταν με τον απόλυτα προσωπικό της τρόπο μία γνήσια τρελοκαμπέρω μα και άριστη χορεύτρια τουτέστιν μια μικρή περίφημη στις παρυφές της Πλάκας, όπου και έμενε, στα έθνικ ρεστοράν του Ψυρρή και σε όποιο μπαρ της Αθήνας διοργάνωνε νύχτες Ανατολής!!!!

Με ρώσικες και εβραικές ρίζες, υπήρξε γνήσιο παιδί της Καλιφόρνιας, ναι, ναι, όπου και χόρεψε παντού όπως μας διηγόταν και την πιστεύαμε, και όπου γνώρισε ημέρες δόξας, και πάλι τη πιστεύαμε, όταν για λόγους ανεξήγητους και μυστικούς της ήρθε η επιφοίτηση να πάρει τα μπογαλάκια της και τα μπαούλα της, γεμάτα γυναικεία καλούδια, και να εγκατασταθεί στη Πλάκα, πολύ πολύ καιρό πριν. Σε μια Πλάκα ακόμα χίπικη και ροκ και ωραία.

Εχοντας περάσει τα 60, ναι, ναι τα 60! ήταν όλο της το κορμί ένα νεύρο, σα να το έχει χτυπήσει ηλεκτρικό ρεύμα, μία ενέργεια γερή και ατόφια που θύμιζε τον Iggy Pop πάνω στη σκηνή. Ετσι και κείνη, μακιγιαρισμένη και πολύ όμορφα στολισμένη, έδινε ακόμη ρέστα κάθε φορά που έδινε παράσταση.

Είχε και ένα αγόρι, ναι, ναι, ένα αγόρι όχι πάνω από 30, που σαν αδέσποτο γατάκι το είχε σκάσει από το Ιράκ και σαν πολιτικό πρόσφυγα το είχε περιμαζέψει η δασκάλα που το αγαπούσε πολύ και βέβαια το βοηθούσε με το τρόπο της...

Ο Αλί, έτσι έλεγαν το αγόρι της, ήταν όμορφο και είχε ωραία φωνή ενώ έπαιζε και καλό τουμπελέκι. Και η δασκάλα μας τον έκανε τον προσωπικό της μουσικό, κάθε που χόρευε, και τον σύστηνε στα μαγαζιά και τον γνώριζε στις μαθήτριες της.

Και τον εμψύχωσε να φτιάξει και το πρώτο του σιντί!!! ναι, ναι, το πρώτο του σιντί το οποίο αξιοπρεπέστατο ήταν με αραβικά τραγούδια. Και εννοείται πως ήταν πάνω στα τραγούδια αυτά που χορεύαμε κάθε που κάναμε τις ασκήσεις μας, όπως βέβαια και πάνω στην εξαιρετική μουσική του Τεκμπιλέκ!

Κάπου όμως ο Αλί δεν ένιωθε άνετα που η δασκάλα μας ήταν το κορίτσι του και της το είχε απαγορεύσει να το λέει δεξιά και αριστερά, και ακόμη πιο πολύ ντρεπόταν να τη κυκλοφορεί μιας και η δασκάλα μας ντυνόταν αρκετά θεατρικά για τους δρόμους μιας Αθήνας, ακόμη και μιας Πλάκας.

Και ήρθε η μέρα που χώρισαν, μετά από κάποιους μήνες. Και η δασκάλα μελαγχόλησε στο σπίτι της και στούντιο της, υπόγειο από μπροστά, και ισόγειο από πίσω, να βγάζει σε πράσινο ακάλυπτο, με καθρέφτες παντού παντού και ακατάστατα μπλιμπλίκια παντού παντού και μερικές κατσαρίδες παντού παντού, αλλοίμονο.

Τίγκα στο σαλόνι και αίθουσα χορού της, είμασταν όλες οι μαθήτριες της, στη σειρά, να την σεβόμαστε και να την συμπαθούμε. Και οι πιο πολλές, γινόμασταν και φιλεναδίτσες και πίναμε και κανένα καφεδάκι μαζί. Ολα όμως τούτα γινόντουσαν 5 ολόκληρα χρόνια πριν. Πλησιάζει λοιπόν η ώρα να της ξαναχτυπήσω το κουδούνι...

Ελπίζω όλα να είναι ακόμη στη θέση τους, όπως περίπου ήσαν όταν τα άφησα. Και πάνω απ' όλα να είναι ακόμη στη θέση της, εκεί που την άφησα, εκείνη, εκείνη, εκείνη!





























Η ιστορία έχει και συνέχεια. Φιλιά, Balabala Bambaluna.
----------------------------------------------------------------------------------------------------