ΩΔΗ ΣΤΟ ΕΝΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΜΑΝΟΥΛΙΔΙΟΝ! ΚΕΦΑΛΑΙΟ: "ΤΟ ΖΩΝΤΑΝΟ ΑΓΑΛΜΑ" { Νο. 2 }

H BALABALA BAMBALUNA, ΜΟΛΙΣ ΛΙΓΩΝ ΩΡΩΝ, ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΜΑΝΟΥΛΙΔΙΟΥ ΤΗΣ! ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ.



ΞΗΜΕΡΩΜΑ, ΟΠΩΣ ΠΑΝΤΑ ΟΜΩΣ!!!! ΚΥΡΙΑΚΗΣ, 6 ΙΟΥΛΙΟΥ 2008, ΚΑΙ ΚΑΝΩ ΑΕΡΑ ΜΕ ΤΗ ΒΕΝΤΑΛΙΑ ΜΟΥ!
----------------------------------------------------------------------------------------------

Πολλές, μα πάρα πολλές φορές, λέγαμε μεταξύ μας, ο αδερφός μου κι εγώ, αλλά και λέγαμε και στην ίδια μας τη μάνα, πως χρυσό άγαλμα της πρέπει για όλες τις μανουλιδιακές, φίνες και σταράτες εξηγήσεις της που δικαίωναν γνωμικά & συμπεράσματα, όπως το "μάνα είναι μόνο μία", και μας φέρνουν στο νου θαυμάσιο ποίημα, τίνος δυστυχώς ψάχνω μα δε βρίσκω, νόμιζα πως ήταν του Παλαμά μα φαίνεται πως όχι, κοίταξα και στο ανθολόγιο για ποιήματα του Δροσίνη, μήτε, και ούτε και στο τέλος του βιβλίου, στο ευρετήριο, που ήσαν καταχωρισμένα ανά θέματα τα ποιήματα όλα.

Μιλώ για κείνο το ποίημα στο οποίο ο υιός ερωτεύεται νια, η οποία όμως, για απόδειξη της αγάπης του προς αυτήν, ζητά να της φέρει τη καρδιά της μάνας του! Και κείνος, νεφελοβάμων από τον πόθο, αλλοίμονο, αφήνεται έρμαιο σε σκοτεινές δυνάμεις και δέχεται και τρέχει, και στη μάνα του πάει και της ξεριζώνει τη καρδιά! Και αφού στα χέρια του πια την έχει, την άμοιρη καρδιά της άμοιρης μάνας, άρχισε πάλι να τρέχει γρήγορα να τη πάει στη καλή του.
Μα σκοντάφτει και πέφτει και ακούγεται τότε η καρδιά της μάνας να τον ρωτά, με περισσή αγωνία και ανατριχιαστική αγάπη: "Επεσες, παιδί μου? Χτύπησες? Είσαι καλά?"

Ε, για τέτοιου επιπέδου μανουλιδιακές εξηγήσεις το συζητάγαμε πως ολόκληρο χρυσό άγαλμα της έπρεπε της μάνας μας, και μεγάλο, στις πραγματικές της διαστάσεις, και όχι κούφιο αλλά μασίφ, τόσος χρυσός όσο θα ήταν το βάρος της, αφαιρώντας της βέβαια δύο-τρία κιλά από το αγαπημένο της παγωτό, οικογενειακό παγωτό, εκμέκ καταίφι με καιμάκι της δωδώνης, άριστο που κρύβει στην κατάψυξη της από μένα, κάτω από κατεψυγμένα μπιφτεκάκια και λαχανικά, και που εγώ βεβαίως πάντα ανακαλύπτω. Οπως κάνουν με το βάρος τους σε χρυσό κάτι άγριες φυλές, αφρικής ή αραβίας ή βαθιάς ανατολής, ή πλούσιες και άγριες φυλές, ή μόνο πλούσιες και λίγο άγριες, ή με μόνο έναν πλούσιο αρχηγό και λίγο άγριες, χαχά, που μετράνε το βάρος τους σε χρυσάφι, σαν πρόκειται για γάμο, όπως ακούμε σε παραμύθια αλλά και στην ιστορία και στα νέα παλαιώτερα.

Και έτσι και έγινε. Και ακόμη καλύτερα. Διότι λένε πως ο χρυσός φέρνει διχόνοια και τσακωμούς, και πως γρουσούζικο και κακότυχο δώρο είναι, και να μη το κάνουν οι ερωτευμένοι στις αγαπημένες τους, για παράδειγμα.

Τι καλύτερο από ένα χρυσό άγαλμα? Μα ένα αληθινό! Ενα μωρουδέλι κοριτσάκι που θα έπαιρνε, τιμής ένεκεν, το όνομα του μανουλιδίου μας, Αικατερίνη!

Ο υιός του μανουλιδίου μας, λοιπόν, και αδερφός μου, έκανε αναπάντεχη εκπληκτική κίνηση, και σε αναπάντεχο χρόνο τσουπ! φρόντισε για ένα κουτσικάκι. Και με τις δυνάμεις του σύμπαντος να κινούνται προς επίρρωσιν της ιδέας μας για το μανουλιδιακόν άγαλμα, συμβαίνουν και τούτα τα "μαγικά", κοριτσάκι εγένετο και όχι αγοράκι.
Μα για να αποκορυφωθεί το "μαγικό" και ονειρικό και αγγελικό αυτού του ερχομού έχρηζε μίας ακόμη τελευταίας σκακιστικής, ας την θω-ρήσουμε ως τέτοια, κίνησης.

Ηταν 13 Μαίου πέρυσι, 2007, νύχτα και όλοι μας, μαζεμένοι στο προαύλιο του μαιευτηρίου, περιμέναμε τον ερχομό της Αικατερίνης της Γ'(...ή και παραπάνω, εδώ πρέπει μελέτη του οικογενειακού μας δένδρου) ή άλλως της Καιτούλας! Και πλησίαζαν μεσάνυχτα και ήταν Κυριακή, και δεύτερη Κυριακή του μήνα μάλιστα, ημέρα δηλαδή της Εορτής της Μητέρας! Και όλοι τους θωρούσαν πως το καινούργιο Καιτουλίδιον θα καθυστερούσε να μας έρθει, μα εγώ το ένιωθα, και το ήλπιζα, και το περίμενα, και το έπαιζα και ζύγιαζα στο μυαλό μου πως το μωρουδέλιον μπορούσε και αυτό, με τη δική του σειρά, να λάβει μέρος στο συμπαντικό παιχνίδι που τελείτο, και να προκάνει και να γεννηθεί μέσα σε τούτη την ιδιαίτερη Κυριακή πρώτου τελικά αυτή εκπνεύσει.
Και ναι, κυρίες και κύριοι, το μωρό γεννήθηκε κυριολεκτικά στις 12 παρά 10 τα μεσάνυχτα ή αλλιώς 23 και 50 της εορταστικης μας Κυριακής!!!

Ετσι ο αδερφός μου όχι μόνο έκανε στο μανουλίδιο δώρο ένα άγαλμα, μα ένα ολοζώντανο άγαλμα, και όχι μόνο ζωντανό μα και κοριτσάκι, και όχι μόνο κοριτσάκι, μα κοριτσάκι με το όνομα της! Και όχι μόνο με το όνομα της αλλά και ανήμερα της Ημέρας της Εορτής της Μητέρας! Μέγα δώρο στην πιο κατάλληλη ημέρα του χρόνου!

Αχά, όσον αφορά στο κουτσικάκι μας, δεν είχε τούτο προλάβει να κάνει κιχ από τη κοιλιά της μάνας του και 'ξηγιόταν ήδη περκέτι!!! Τι να κάνουμε? Περκέτι, αφού αυτή είναι η σωστή λέξη. Το νέο μας γυναικάκι, των λίγων μόνο λεπτών, κατέφθανε τσίφτισσα, μαγκιόρα και τερπεντέρισσα!!!

Τι λέτε λοιπόν, δεν ήταν το καλύτερο δώρο στο μανουλίδιον μας? Ητανε!!!!


BALABALA BAMBALUNA.