ΑΓΓΕΛΟΙ! ΜΕΓΑΛΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΕ ΠΙΝΑΚΕΣ ΜΕ ΑΓΓΕΛΟΥΣ! & "ΣΠΟΥΔΗ ΘΑΝΑΤΟΥ": ΜΕΡΟΣ Α: "ΠΡΟ ΘΑΝΑΤΟΥ", ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2: "Η ΕΠΙΣΚΕΠΤΡΙΑ".

ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΠΙΝΑΚΕΣ ΜΕ ΘΕΜΑ ΤΟΥΣ ΑΓΓΕΛΟΥΣ ΠΑΡΕΜΒΑΛΛΟΝΤΑΙ ΠΙΝΑΚΕΣ ΜΕ ΑΛΛΑ ΘΕΜΑΤΑ ΠΟΥ ΟΜΩΣ ΕΝΝΟΙΟΛΟΓΙΚΑ ΚΑΙ ΑΙΣΘΗΤΙΚΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΥΝ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ!
"TRANSITION".

"GUARDIAN ANGEL".

"MADONNA AND ANGELS", IDEE COOPER SWIFT.

"PRELUDE TO THE BIG BANG".

"THE OLDEST ANGEL", CHRISTENSEN.

ANGEL IMAGES SERIE, LISA MARIE.

"WASH AWAY THE DUST".

"BAND OF ANGELS", P.J. BACH.

WHIMSICAL ANGELS: "THE MASK", KATHY OSTMAN MAGNUSEN.

"OLGA IN THE CLOUDS", JAN SAUDEK, 1984.

"WILD ANGELS".

"ANGEL ON A WOODEN BOWL", TASCHA.

"CHILDHOOD", JAN SAUDEK, 1966.

"UNDERSTANDING ANGELS", MOSIE HOPE, 2006.

"ANGEL II", VAVROVA.

"ANNUNCIATION", CHRISTENSEN.

"ANGELS FOR MAGDA" PICTURE 4, VAVROVA.

"WALK AMONG THE STARS", BARBARA MEDFORD.

"SUMMER ANGEL".

"THE COSMIC MOTHER MARY".

"THE FYNBOS ANGEL", MOSIE HOPE, 2006.

TINY ANGELS: "THE JOURNEY", KATHY OSTMAN MAGNUSEN.

"MASTERS".

ABSTRACT ANGEL PAINTINGS, SONYA STEWART.

"SPRING ANGEL OF RENEWAL AND GROWTH", MARISSA GARCIA.

"LION PAINTING", YELENA.

"STORM-CLOUD ANGEL", DANIEL PAULO.

"BLUE RETREAT" SERIE "STRANGE ANGEL", DANIEL PAULO.

"STRANGE ANGELS", DANIEL PAULO.

ANGEL IN SANTA ROSA, CALIFORNIA.

"THE SEEKER", BARBARA MEDFORD.

"SECRET OF AN ANGEL"

"SHADOWS UNDER MOONLIGHT, UNICORNS",SANDRA STAPLE, 1997.

"SNOWANGEL", TASCHA.

"NURTURING ANGEL", MARISSA GARCIA.

"DREAMANGEL", MARISSA GARCIA.

"PRAYER ANGEL".

"HAPPY DREAM", BESSIE PEASE.

"PRIMITIVE ANGEL", TASCHA.

"ROSES IN THE HEART".

"MORNING ANGEL".

"ANGELS".


-------------------------------------------------------------------------------------------------

ΜΗΝΑΣ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ ΤΟΥ 2008:

...(ΣΥΝΕΧΕΙΑ)...
"Πάλι βράδυ. Λίγο πριν τις 8. Kάθε βράδυ. Πολλές φορές και μετά τις 8. Μου άρεσε που στη πύλη είχαν κατανόηση. "Είναι αργά πλέον" μας είχαν πει δυο, τρεις φορές οι σεκιουριτάδες. "Είναι απολύτως επείγον!" απαντούσαμε και, κάνοντας μας ελαφρώς το χατήρι, μας άφηναν να περνάμε. Και μέσα, πριν ακριβώς από τους θαλάμους, στη γενική πρώτη πόρτα, έγραφε πως το επισκεπτήριο, το χειμώνα, είναι μέχρι τις 8. Μόνο που κόσμος πολύς παραμένει μέσα.
Είναι οι γυναίκες ανδρών, σχεδόν όλων ετοιμοθάνατων, που δεν έχουν τα έξτρα χρήματα να πληρώσουν αποκλειστικές νοσοκόμες. Οχι, δεν είναι ξαπλωμένες στο κρεβάτι τους. Οχι, δεν είναι ξαπλωμένες σε διπλανό άδειο κρεβάτι ή σ'ένα, κάποιο υποτυπώδες στρώμα. Οχι, ούτε καν στο κατάστρωμα φέριμποουτ ή στο κεντρικό σαλόνι β' θέσης, για νησί των Κυκλάδων. Ούτε καν ξαπλωμένες σε παγκάκι πλατείας με παιδάκια τριγύρω. Είναι καθισμένες σε μια στρυφνή καρέκλα, και σε μια δεύτερη, στρυφνή καρέκλα τα πόδια τους. Ολη την ημέρα, με τους γιούς και τις κόρες να πηγαινοέρχονται, και λίγο πιο αραιά, λοιποί συγενείς και φίλοι. Είναι πτέρυγα ετοιμοθανάτων. Ερχονται όρθιοι και δείχνουν εκ πρώτης γεροί και είναι ομιλητικοί, οι ασθενείς. Ναι, ναι, σίγουρα με κάποιο πρόβλημα. Το οποίο πρόβλημα όμως αποκαλύπτεται πως είναι πολύ σοβαρό και αρχίζουν θεραπεία. Και οι θεραπείες είναι βαριές, και μαλλιά πέφτουν, και τα λευκά αιμοσφαίρια πέφτουν, και το αμυντικό σύστημα πέφτει, και να σου, πνευμονικό οίδημα να κολλάει ο ένας. Να, ιλαρά να κολλάει ο άλλος! Από... όποιον, όποιον μπορεί να φέρει ένα σχετικό μικρόβιο, εκείνοι, πιθανόν, θα το πάρουν. Επίσης δε, εάν υπήρχε κάποιο άλλο, δεύτερο πρόβλημα υγείας για το οποίο δεν μερίμνησαν, επιστρέφει τώρα τούτο κακεχεντρές να δώσει τη χαριστική βολή σα μιά χαντζαριά! Και έτσι, απλά και έκπληκτα, ξάφνου και λειώνουν...αυτοί οι άνθρωποι. Κυριολεκτικά.

Η κυρία του πρώτου κυρίου, δηλαδή του πρώτου κρεβατιού όπως μπαίνεις στο δωμάτιο της θείας Ζωής, δεξιά, του ετοιμοθάνατου και στεκούμενου κυριολεκτικά σαν εσταυρωμένος του Ελ Γκρέκο, με ένα πνευμονικό οίδημα να τον προετοιμάζει για τον τάφο, μοιάζει στο πρόσωπο με τη γιαγιά μου τη Μαρία, την Αιγινίτισσα. Ποτέ άλλοτε δεν είχα συναντήσει κάποια που να μου θυμίζει τη μακρινή γιαγιά μου Μαρία. Η σύζυγός ήταν κοντούλα, χοντρούλα σαν γιουβαρλάκι, με τα πόδια απολύτως πρησμένα, τόσο που πιο πρησμένα δε γινόντουσαν γιατί θα έσκαγαν. Και ήταν αυτή που μας είπε πως χθες βράδυ που ΄σαν ξάγρυπνη, άκουγε τη Ζωίτσα, τη δικιά μας Ζωίτσα, συνέχεια να κλαίει. Ωστε κλαίει τις νύχτες, κάποιες νύχτες...αλλοίμονο! Σιωπώ.
Και στέκομαι μπρος στο κρεβάτι του αντρός της, και "βαθύτατα λυπάμαι" λέω στην ίδια και στη κόρη τους. Και κείνες, έτσι ανοιγμένες καθώς ήσαν από τον πόνο, μου δίνουν πληροφορίες για τη κατάσταση τους, πάντα όμως με ένα τόνο χαμηλό, σα μυστικό, και έτσι γρήγορο που προσπαθώ πολύ και αναποτελεσματικά να καταλαβαίνω όλα όσα κατά ένα τρόπο μου εκμυστηρεύονται. Μα κι αν κάποια λόγια δεν καταλαβαίνω, καταλαβαίνω τα πάντα. Τα μάτια μου είναι γεμάτα συμπόνοια και κείνες το αντιλαμβάνονται και με ευχαριστούν. Και με ρωτάνε πως πάει η δικιά μας, η θεία, και γω δεν μιλώ μα με τα χείλη στενάχωρο νόημα τους κάνω μόνο, πως δεν πάμε καθόλου καλά.

Νάμαστε πάλι, η μητέρα και γω, μετά το πρώτο φιλί μας στη Ζωίτσα, να τρέχουμε πάντα να καπνίσουμε ένα τσιγάρο και να πιούμε, εγώ καφέ και η μητέρα, μιας και όπως απεφάνθη οι καφέδες τους είναι ελαφρώς αποτυχημένοι, ειδικά ο ελληνικός, μίαν Αμίτα κουτάκι, μπλε χυμό.

Οχι, όχι. Οτι θα περνάγαμε τους πρώτους μήνες του 2008, καθημερινά, στο γενικό κρατικό Γεννηματάς, με τη Ζωίτσα να αργοσβήνει στα χέρια μας όχι, αυτό δεν το είχαμε σχεδιάσει. Με τίποτε. Αυτό παρατηρούσαμε με τη μητέρα καθώς, από το κυλικείο του νοσοκομείου, επιστρέφαμε στο κτήριο της Ζωής. Ενα νοσοκομείο με πολλά διάφορα κτήρια, τακτοποιημένο, φρεσκοβαμμένο και καθαρό, και μέσα στα πεύκα. Και στο εσωτερικό του κυλικείου να, 3 πεύκα που δεν τα ξερίζωσαν μα τουναντίον τα άφησαν ως είχαν, ασβεστωμένα και ψηλά, να διαπερνούν, κατόπιν μελέτης, σοφά το στέγαστρο. Εχει ωραία κωκ στο κυλικείο. Και κάτι ωραία ντόνατς και πολύ ωραίο μιλφέιγ καθώς φαίνεται, ακόμη τούτο δεν το έχω δοκιμάσει. Οι καφέδες είναι ενοχλητικά ασήμαντοι. Ενα φραπεδάκι τελειώνει σε ένα τσιγάρο και έτσι τρέχω να παραγγείλω κι έναν δεύτερο. Σα κυλικείο νοσοκομείου δεν πουλάει ούτε αλκοοόλ ούτε τσιγάρα. Πουλάει δεκάδες σερβιέτες και πάνες, πολλές πάνες. Και ακριβώς δίπλα, το ψυγείο με τα γλυκά και τα πολύ ωραία επίσης σάντουιτς κατά πως και τούτα φαίνονται να είναι.
Οχι. Και τις τελευταίες ημέρες έχει ωραίο, σαν ανοιξιάτικο, ήλιο και λαμπερά μεσημέρια! Και όχι, όχι, ότι θα σύχναζα στο κυλικείο του Γενικού Κρατικού,στη Μεσογείων, στο Πεντάγωνο, ότι θα έτρεχα να πιω ένα καφεδάκι, αφού πρώτα θα είχα περάσει να χαιδέψω τη Ζωίτσα μέσα στη βυθιότητα της, λέξη που έμαθα, ξαναθυμήθηκα, από τις ειδήσεις για τον Χριστόδουλο, όχι, δεν το είχα σχεδιάσει και δεν το περίμενα. Πρώτα ένα χάδι στη Ζωίτσα. Και μετά, τρέχοντας στο κυλικείο, να πιώ ένα ή δύο φραπεδάκια με 3, 4 τσιγάρα, να στανιάρω. Και μετά πίσω, να αφοσιωθώ, την υπόλοιπη ώρα μου, σε κείνη.

Ζωή, Ζωίτσα, "ζωάκι" τη φωνάζει η μητέρα μου, και γω μισογελάω. Ναι, έτσι, "ζωάκι", τη φώναζε το Μαρικάκι, η μαμά τους δηλ. και γιαγιά μου, με τα εξαίρετα οπίσθια, τη κομψή μεσάτη φιγούρα και τα πολύ πυκνά μαλλιά της που τραγούδαγε μέσα στο σπίτι, ολημερίς. Υπήρχε η ιδέα να γινόταν, να σπούδαζε για τραγουδίστρια όπερας! Κάτι που ποτέ δεν πραγματοποιήθηκε και που ποτέ δεν θα πραγματοποιηθεί. Μα ποτέ."
...(ΣΥΝΕΧΕΙΑ)...

BALABALA BAMBALUNA.