ΜΑRILYN MONROE! H EΠΙΤΟΜΗ ΤΗΣ ΓΛΥΚΥΤΗΤΑΣ! (ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ Β' ΜΕΡΟΣ) & ΩΔΗ ΣΕ ΕΝΑ ΚΑΝΑΡΙΝΑΚΙ ΜΕ ΤΑ 5 ΑΥΓΟΥΛΑΚΙΑ ΤΟΥ (Β' ΜΕΡΟΣ).

ΗENRI MATISSE, BY HENRI CARTIER-BRESSON, 1944.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΤΗΣ MONROE ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ANDRE DE DIENES.

























(συνεχεια...)

"...και συνηθως το βαζω το χερακι μου μεσα στα κλουβακια. και καθε τοσο, μια στις λιγες ημερες, τα πιανω, ναι, με το ζορι, γιατι δεν τους αρεσει εκ πρωτης να τα πιανεις τα πουλακια, μα εγω τα γουσταρω, και παρα πολυ τα αγαπω και δεν ειναι δυνατον να μην τα πιασω!!! και μετα, μεσα στη χουφτα μου, κανουν μια προσπαθεια ν' ανοιξουν τα φτερα τους μα εγω αρχιζω και τα χαιδευω στο κεφαλακι και τους λεω γλυκολογα, αναμεσα στα ματια ξεκινωντας, και νιωθω την καρδουλα τους να χτυπαει γρηγορα και δυνατα και εγω συνεχιζω να τα χαιδευω περιμενοντας ποτε οι γρηγοροι χτυποι θα κοπασουν, και κει μεσα, αναμεσα στα ματακια προς τα πανω, φαινεται να το ανεχονται το χαδι γιατι δεν κουνιουνται, δεν προσπαθουν να αποδρασουν και ακουνητα στεκονται και σαν να γουργουριζουν, σα γατακια, μακαρι να καταλαβαινω σωστα και να γουργουριζουν απο το χαδακι που τους δινω.
και στο λαιμουδακι τους τα χαιδευω, και ετσι, για ενα λεπτο, και αφου δειχνουν αν μη τι αλλο οτι ησυχαζουν, τα επιστρεφω στο κλουβακι τους και τα βοηθω να σταθουν σε ενα απο τα κλαρακια τους τα, φευ, πλαστικα.
και εχω μιαν εξαιρετικη φωτογραφια του γαλλου ζωγραφου matisse να καθεται σε ενα δωματιο σαν περιστεριωνας φωτεινο, με πολλα κλουβια και λευκα περιστερια, και ενα περιστερι να το κρατα στα χερια του και να το χαιδευει με σεβασμο και τρυφεροτητα. ευχαριστω θεε μου, που δεν ειμαι η μονη υπερβολικη, εαν τετοια ειμαι! και το κυριωτερο, αυτη τη φωτογραφια επιτρεψτε μου να την εκλαβω ως ενα ακομη σημαδι σταλμενο απο το συλλογικο υποσυνειδητο, να μου επιβεβαιωσει, για μιαν ακομη φορα, οτι ειμαι στο σωστο δρομο, να μου το επιβεβαιωσει κατα ενα τροπο απολυτα μεταφυσικο και μυστικο!

οχι, αλλα ξαφνικα συνειδητοποιησα, εκει που τα 10 πουλακια μου τα ειχα μολις μερικους μηνες μονο και τα καμαρωνα, οτι σε αντιθεση με τα σκυλακια και τα γατια που ολο χαιδευομαστε, με τα πουλακια, κανονικα... δεν τα αγγιζεις, ουτε σε αγγιζουν. ω, παναγία μου!
μπορει βεβαια, εαν καποιος καταφερει ποτε' να γινει σαν τον πατερα παισιο, μιαν ημερα να συνομιλησει στην ουσια με τα πουλακια, οπως συνομιλει με ανθρωπους, ισως και καλυτερα ενιοτε, πραγμα που και γω επιθυμω διακαως και εργαζομαι ενεργα πανω σε αυτο το σκοπο, και τοτε ναι, μπορει τα πουλακια ν' αρχισουν να πετουν και να'ρχονται στα χερια μου, για παραδειγμα, και να με αφηνουν να τα χαιδεψω λιγο. προς το παρον ομως, το καλυτερο που μπορω να φανταστω, στη περιπτωση μου, ειναι να μου σερβιρουν καφεδακι με μπισκοτακι, σε φινο, πρασινο κηπο, και τοτε ισως να πεταξει ενα αγνωστο περιστερι και να καθησει στη παλαμη μου μονο και μονο για να τσιμπησει ενα κοκκο μπισκοτου την ωρα που θα το ανοιγω. και επισης, δεν ξερω, αν ημουν πειρατης, μπορει, αν γινω καποτε πειρατης, μπορει να κατορθωσω να "ψησω" κανενα πουλακιδιο να κατσει στον ωμο μου και να το ταιζω φυστικια(?!), κατι σαν τον πητερ σελλερς μεταμφιεσμενο σε επιθεωρητη κλουζω με μυτη του καραγκιοζη, καπελο, καμπαρντινα και παπαγαλο στον ωμο.

προς το παρον ομως, προσπαθησα απλως να μιμηθω τον πατηρ παισιο οταν, συμφωνα με αφηγηση, μιαν ωρα μεσημβρινη, εκει που τα 'λεγε με επισκεπτες του, κατω απο τα δεντρα, στο αγιον ορος, θορυβο πολυ εκαναν τα πουλακια με το κελαηδισμα τους, και τους ζητησε να σωπασουν για να μπορεσει να κουβεντιασει, και κεινα σωπασαν με μιας!!! και ειδησεις εβλεπα οταν ενα καρδερινο-καναρο μου αρχινησε να κελαηδει ωραια, και γερα, και δυνατα και περηφανα και ολε! μα αποφασισα και του ζητησα κι εγω "σωπασε πουλακι μου" ειπα "να ακουσω τι λενε!" και μια, και δυο, και τρεις, του το ζητησα, μα σημασια δεν μου εδωσε ο επονομαζομενος "πουλακης"!!! αλλοιμονο, εγω εχω εξασκηση ακομη πολλη, κατα πως φαινεται μπροστα μου!

κατα τα αλλα ομως αφη δεν υπαρχει, και δεν το μπορω. ετσι καθε τοσο, τα βουταω με περισση προσοχη και χαρη και τα "ζουπαω" στα φιλακια. πρεπει να συνηθισουν σ' αυτο, δεν εχουν αλλη επιλογη απο το να μαθουν να τους αρεσει.
και ακουγα σε συνεντευξη, στην ετ1, τον παυλο ματεση, θεατρικο συγγραφεα, συγγραφεα, και μεταφραστη, και μιλαγε για τον πιντερ και τον ιρλανδο μπεκετ, και εξεφραζε τη γνωμη πως δεν ησαν και τοσο πολυ ανθρωπινοι, δα! καθως απο το εργο τους ελειπε η ΑΦΗ. και για την αφη μιλησε. και για εναν τοσο αγαπημενο σκυλο που ειχε, που καθως ο ιδιος καθοταν σε τραπεζι με φιλους, κατω απο το τραπεζι ησαν το μαξιλαρι του σκυλου και καθως εκει οργανωνοταν το σκυλακι, για να το παρει ο υπνος, απλωνε το ενα ποδαρακι του για να ακουμπα στο ποδι του ματεση, ετσι για να νιωθει επαφη. για αυτη την αφη μιλω κι εγω, εις το ονομα αυτης, βουτω τα πουλακιδια μου και τους ριχνω το σβουριχτο μου φιλακι και ας τσινανε στην αρχη, κι ας λενε οσα λενε, οτι δηλ. δεν αρεσει στα πουλακια να τα πιανεις γιατι εγω, χωρις αφη, δε μπορω. ποιος μπορει αλλωστε?

να ομως τωρα που επρεπε να ειμαι πολυ προσεκτικη να μη μου τρομαξει η μικρουλα μανουλιτσα η κουτσικη και φρεσκια, και δεν υπηρχε περιπτωση να πλησιασω το χερι μου στη φωλια ουτε καν να καθαρισω καλα το κλουβακι για να μη τρομαξει, μη νιωσει οτι τη πλησιαζω υπερβολικα και νομισει οτι τους απειλω. καθομουν στο καναπε, στην ακρια του, κει που ειχα το κλουβι "κοντα στο καλοριφερ, κατω απο τα μεγαλα φυλλα", και πλησιαζα σιγα σιγα και τη κοιταγα αν ολα ειναι ενταξει, και σηκωνε το κεφαλακι και με κοιταγε και κεινη και της μιλαγα γλυκα "τι κανεις καρδουλιτσα μου? εισαι καλα?εισαι μανουλιτσα τωρα? ησυχασε, σε φροντιζω, δεν σε πειραζει κανενας!" της ελεγα και κεινη, σαν να καταλαβαινε οτι το πλησιασμα μου δεν σημαινε κινδυνο, ησυχη ξαναβαζε το κεφαλακι της μεσα στη φωλιτσα.
και ωρα-με-την-ωρα, την εβλεπες, μερα-με-την-ημερα, ν'απλωνει το κορμακι της πιοτερο-πιοτερο, για να πιασει ολα-κι-ολα τα αυγουλακια, καλα-καλα, κατω απο το ζεστο κορμακι της.

και με το πουλακι εκεινο αρχιναγε να ξεδιπλωνεται μπροστα μου το μεγαλειο της ζωης, για μια ακομη φορα, μετα τη γεννηση της κορης του αδερφου μου. ενα τοσο δα καναρινακι, σαν κουρδιστο παχνιδακι, κιτρινο και πανεμορφο, που αμα δεν λογαριαζες τα φτερα και πουπουλακια του, εμενε δεν εμενε ενα κορμακι τοσο μα τοσο δα. κουτσικο και μικρο, το 'χε δει το κορμακι του ο θεος, η' οπως αλλιως να τον ονομασουμε, δεν γνωριζω, διοτι ναι, πιστευω οτι καποιος ναι, αποφασισε να εφαρμοσει στον πλανητη μας τον χρυσο αριθμο φιμπονατσι, και αναρωτηθηκε που' θα χωραγανε τα 5 με 7 αυγουλακια που ετοιμαζονταν ολα μαζι σε τουτο το κορμακι, κι ετσι προνοησε και μεριμνησε το καναρι να κανει μοναχα ενα αυγουλακι την ημερα, ενα-ενα και οχι ολα μαζεμενα.
και ετσι νασου το πουλακι μου και καθε ξημερωμα, με το που ετοιμασε τη φωλιτσα, κι εβγαζε κι απο ενα αυγουλακι, γκριζο-γαλαζο σαν βοτσαλακι, σαν μινι σοκολατακια, αυγουλακια τετοια ιδια, και το πρωτο ξημερωμα ενα, και το δευτερο ξημερωμα δευτερο, και νασου το πεμπτο ξημερωμα το πεμπτο και τελευταιο του!

ημουν χαρουμενη που γινοταν μια τοσο καλη μανουλιτσα που με περισση ευσυνειδησια κρατα ζεστα τα αυγουλακια της για να γινουν πουλακια.

ετσι, σα μικρο πανεμορφο παιχνιδακι, κουρδιστο με ψυχουλα, φαινοταν το καναρο-μανουλιδιον, και ηταν η επιτομη της ΑΘΩΟΤΗΤΑΣ, μια απο τις επιτομες της αθωοτητας στον κοσμο τουτο, μια απο τις ενσαρκωσεις της. οπως μια τετοια ενσαρκωση ειναι και το μωρο του αδερφου μου η καιτουλα, η αναμαλλιασμενη ποιητρια οπως την αποκαλω, οπως τετοια εναρκωση αθωοτητας ηταν και η marilyn monroe, οταν ηταν ακομη κοριτσακι, ισως και αργοτερα, ισως και για παντα, ή, το αντιθετο, ποτε της αλλα αν μη τι αλλο παρα πολυ κοντα σε αυτο που αποκαλουμε αθωοτητα.

και το θαυμαζα, και τους εβαζα, των πουλιων, οπως παντα κλασικη μουσικουλα, και λογω των ημερων ειχε στο τριτο προγραμμα πολυ ιδιαιτερη μουσικη, οπως εορταστικα και χριστουγεννιατικα εορταστικα τραγουδια, απο τον μεσαιωνα, και ησαν εξαιρετικα και απαλα και μελωδικα, και ηταν χριστουγεννα! και ειχαμε κι ενα μωρο στην οικογενεια μας που θα γιορταζε τη πρωτη του πρωτοχρονια! και ολα φαινοντουσαν απλα και απαλα, και γερα και ησυχα και γλυκαμενα!

χαρουμενη δε στο sync live, εγραφα στα μπλογκ-ο-φιλαρακια:
-"ΚΑΛΗΜΕΡΑ!!! ΚΑΙ ΓΙΟΥΠΙ!!! ΤΟ ΕΝΑ ΚΙΤΡΙΝΟ ΚΑΝΑΡΙΝΑΚΙ ΜΟΥ ΕΚΑΝΕ ΕΝΑ ΑΥΓΟΥΛΑΚΙ ΚΑΙ ΤΟ ΦΥΛΑΕΙ ΠΩΣ ΚΑΙ ΠΩΣ!!!!! ΓΕΝΝΗΤΟΥΡΙΑ!!!",
-"EYΧΑΡΙΣΤΩ, ΜΕΛΙΣΣΟΥΛΑ! ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΤΟ ΤΣΙΟΥ-ΤΣΙΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΕΣΑ ΣΕ ΕΝΑ ΑΥΓΟΥΛΑΚΙ ΓΚΡΙΖΟ ΣΑΝ ΚΟΥΤΣΙΚΟ ΒΟΤΣΑΛΑΚΙ ΚΑΙ ΘΑ ΞΕΠΕΤΑΧΤΕΙ ΣΕ 13 ΗΜΕΡΕΣ!",
- "ΕΙΜΑΙ ΚΑΙ ΚΑΝΑΡΙΝΟ-ΓΙΑΓΙΑ, ΛΕΕΙ Ο NUWANDA! ENA AΥΓΟΥΛΑΚΙ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΘΑ ΚΑΝΕΙ, ΑΡΑ ΞΗΜΕΡΩΜΑΤΑ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ! ΕΙΝ ΚΟΥΤΣΙΚΑ ΑΥΓΟΥΛΑΚΙΑ!"
-"ΔΕΥΤΕΡΟ ΑΥΓΟΥΛΑΚΙ ΣΗΜΕΡΑ, ΠΙΟ ΚΟΥΤΣΙΚΟ ΚΑΙ ΑΛΛΟ ΧΡΩΜΑ, ΑΣΠΡΟ! ΓΕΝΝΗΤΟΥΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΝΑΡΙΝΑΚΙ ΜΟΥ!",
-"ΚΑΛΗΜΕΡΑ!!! ΚΑΙ ΤΟ 4ο ΑΥΓΟΥΛΑΚΙ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΝΑΡΙΝΙ!!!"
μιλωντας δε, με τον ιντερνετακια, για να παμε επισκεψη στο αρχηγειο του πρεζατιβι:...."ΝΑΙ, ΝΑΙ, ΕΓΩ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΟΥ ΠΑΩ ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΑ ΚΑΝΑΡΙΝΑΚΙ ΔΩΡΟ!!"
και σε ερωτηση του ιντερνετακια ποσα πουλακια εχω, απαντουσα: "10 ΣΥΝ 5 ΠΟΥ ΘΑ ΓΕΝΝΗΘΟΥΝ!" ".....

εβλεπα βεβαια πως το καναρινακι μου πως δεν ετρωγε πολυ, δηλαδη σχεδον καθολου, και σκεφτομουν οτι κατι θα ξερει το πουλακι και δε τρωει πολυ, ουτως η αλλως γεματα ησαν τα πιατακια της με σπορους και κιτρινες και αλλες βιταμινες."...

...(συνεχεια)....

BALABALA BAMBALUNA