Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΣΗ ΤΗΣ MARILYN MONROE & TO ΜΑΝΟΥΛΙΔΙΟΝ ΤΟ ΕΝΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΚΑΙ ΦΟΒΕΡΟ!

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΣΗ ΕΓΙΝΕ ΑΠΟ ΤΟΝ GEORGE ZIMBEL.
"MARILYN ARRIVES"

"SERIOUS MARILYN"

"THE SHOOT"

"DIMAGGIO AND WINCHELL"

"MARILYN AND BILLY"

"BLACK LAGOON"

"THE CROTCH SHOT"

"THE ENERGY"

"WITH EWELL #3"

"EWELL HOLDS SKIRT"

"THE FLOWER"

HAND"

"LEG UP"

"WITH LITUSKA"

"LOOKING LEFT WITH HANDS"

"PERKY"

"THE PUPPET"

"QUIET MOMENT"

"SQUAT"

"THE TOOSH"

"WHERE'S MARILYN"


10 νοεμβριου 2007, ξημερωνει σαββατο με κακοκαιρια, μα εγω, στα ζεστα, σας διηγουμαι μια μικρην ιστορια: ΟΤΑΝ Η ΜΑΜΙ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΚΑΙ ΨΑΧΝΕΙ ΤΑΞΙ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΕΙ ΣΤΟΝ ΑΔΕΡΦΟ, ΤΗΝ ΙΟΥΛΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΚΑΙΤΟΥΛΑ, ΤΟ ΜΩΡΟ!
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------

μεσα στη μαυρη νυχτα, αν και μονον 7 η ωρα το βραδυ, το μανουλιδιο ηταν στο δρομο για ταξι για να παει στον αδερφο, τον γιγαντα και τζεημς μποντ και αστροναυτη, τον ενα και μοναδικο και μεγαλειωδη και ατελειωτο και αμην, την ιουλια και την Κουνγκ-Καιτουλα-Φου. απο το Κουνγκ-Φου. ετσι που χτυπαει τα ποδαρακια της, απο τη ζωηραδα και την αγαπη και τη χαρα της, πανω στη μπαρα του καροτσιου στους ηχους του απολυτα πρωτου της παιχνιδιου, μια υφασματινη μεγαλη μαργαριταρουλα με ολα τα χρωματα του ουρανιου τοξου με μουσικουλα, και εννοειται μα εννοειται χι-χι, οτι αυτο το απολυτα πρωτο της παιχνιδι, στο οποιο παρουσιαζει και μιαν ιδιαιτερη αδυναμια, ποιος της το εκανε δωρο ε? ε? εγω φυσικα! οχι θα μου ξεφευγε! σιγα μην αφηνα καποιον αλλον χαζοβιολη να μου παρει τη πρωτια! οταν το χαρισα στον αδερφο και την ιουλια περυσι, χριστουγεννα ηταν? με το μωρο στην κοιλια της, ο αδερφος μου συγκινηθηκε ετσι που σαν και να δακρυσε και χαρηκε και ενα σωρο "ευχαριστω" μου ειπε.

η μαμι λοιπον στους δρομους να βρει ταξι για να παει στον αδερφο, παντα μα παντα γεματη καλουδια φορτωμενη για το ζευγος και το μωρο. δυο μεγαλες σακουλες marks n' spencer με χειμωνιατικη φορμα του σκι για το μωρο, του σκι... χαχα, που λεει ο λογος σπο τη ζεστασια που τοσο υποσχεται και αποπνεει, και μπανανες και μηλα και ενα τεραστιο γιγαντιαιο αχ, ταπερ με γιγαντες με μερεμετι φτιαγμενους, γρηγορα! και πιπ- ποπ, πιπ-ποπ! emergency! να παει ο,τι πιο ωραιο μεγειρεμενο της, και βιολογικο, και καθαρο και φινο, ω! στον αδερφο. οm! και ενα σκουφακι τρυφερο, ροζ με ενα πουλακι ιδιαιτερως χαριτωμενο να, σαν τα δικα μου, τα 9 περ-ι-καλω που εχω, ολο και καποιο παραπανω πουλακι αγοραζω, σαν και προχθες που μια γλυκυτατη κιτρινη και νια και λεπτοκαμωμενη καρδερινα δωρισα στα δυο μου αρσενικα μαλινουα καναρινια, τους τραγουδιστες μου της οπερας. και εγω ομως τους τραγουδο-κελαηδω! των πουλακιδιων μου εννοω! σημερα ακουγα αφιερωμα απο το τριτο προγραμμα στο ραδιοφωνο, στην τζουλι λοντον, εκεινη που τραγουδησε το ξανα-φοβερο και μοναδικο -μα επαναλαμβομαι! μα τι να κανω? μας ερχονται ολα τα μοναδικα μαζεμενα, ενιοτε- "cry me a river, cry me a river, i cry a river over you" και ειναι και η ορεξη μου τετοια, και η διαθεση μου, που μετουσιωνονται σε... ας την αποκαλεσουμε, λογοτεχνικη γλυκαδα, λογοτεχνικη... τροπος του λεγειν. και να 'μαι, και συναμα να τους τραγουδαω αρκετα καλλιφωνα και 'γω, παρεα με την τζουλι, χαχα.

που ειχα μεινει, λοιπον? στο ροζ σκουφακι για το κρυο με κεντημενο πανω του ενα χαριτωμενο πουλακι, σαν και κεινα που ζωγραφιζουν τα παιδακια του νηπιαγωγειου, και που τελικα στις ζεμπριτσες μου μοιαζει, τα δυο κουτσικα πουλακια που και απ' αυτα εχω, και ενα ζευγαρι ιδιο γαντακια για τις δυο χουφτιτσες της, τις μπουκιτσες της, που απο 'κει που σθεναρα κρατουσε και τις δυο γερα κλεισμενες, τωρα τη μια παλαμιτσα εχει ανοικτη και την αλλη επιμενει να την κρατει κλειστη ερμητικα, σαν αυτη σημαδιακα να παραμενει ο ομφαλιος λωρος της, το σημειο επαφης της, η μυστικιστικη πυλη της, η πυλη της στη ζωνη του λυκοφωτος, με το συμπαν απ' οπου και μας χαριστηκε. φυλαγμενη στη χουφτιτσα τη κλεισμενη εχει και κρατα πολυτιμη σαν θησαυρο, την Μνημη, την ασφαλεια και τη γαληνη, που 'νιωθε μεσα στη κοιλιτσα της μητερας της και τη ξαναβιωνει καθε φορα που με το "κλειδι" του παραδεισου στα δαχτυλακια της και στη χουφτιτσα της κλεισμενη, κλεινει και τα ματακια της και την παιρνει ο υπνος και επιστρεφει στον απιθανο κοσμο της κοιλιας της ιουλιας. δεν ειναι ετοιμη να δωσει ακομη σε τουτο το κοσμο και τα δυο χερακια της ανοιγμενα! ενα-ενα, πρωτα ζυγιζει, μετα προχωρα, ναι, αυτο το κουτσικο προσεχτικα βηματα κανει, το μαυροματικο φασολι μου, την αποκαλω με τα μαυρα μαλλια και ματια, το μαυροματικο φασολι... διαλειμμα.

τι αλλο κουβαλουσε λοιπον σημερα η μανα? δε θυμαμαι τωρα. πολλα. τοσα που τη συνοδεψα για να κρατησω εγω τη μεγαλη σακουλα, προλαβα και της την πηρα, και κατεβηκα πρωτη στο δρομο, κατω τον κεντρικο, μενουμε στα διαμερισματα μας στην ιδια πολυκατοικια. με την αλλη σακουλα τη μικροτερη ηρθε γρηγορα γρηγορα απο πισω μου και προς εμε και μου 'χωσε μια κοκα κολα στη τσεπη του μπουφαν μου(?!) του ροζ, αν ειναι δυνατον! ε ναι, μια κοκα-κολα στα μουλλωχτα και χατηρικα, γιατι μου αρεσει η κοκα-κολα αλλα αποφευγω να τις πινω γιατι ουτως η αλλως ειναι πολυ κακο προιον, εκει στη μεση του δρομου, επειδη τη βοηθουσα με τη τσαντα και κατεβηκα μαζι της κατω να της κανω παρεα και να τη βοηθησω να βρει ταξι(?!). και αφου πρωτα μου 'δωσε συνθηματικα τη κοκα κολα, μετα αρχισε κι αρχισαμε και τη τραβουσε η μια απο την αλλη, τη βαρια σακουλα, ποια θα τη κρατησει και θα ελαφρυνει την αλλη! η μαμι παντα σχεδον κερδιζει και νατη τουτη να τα κουβαλα ολα, γιατι "οι νεες γυναικες δεν κανει να κουβαλουν βαρια πραματα" λεει, ναι, σε μενα αφησε κατι ελαφρυ, οχι για τιποτε αλλο μα για να μην μεινω παραπονεμενη χαχα! εκει στη γωνια, περιμενα ενα αδειο ταξι του οποιου του οδηγου θα του αρεσε να κανει μια γυρα στο μαρουσι γιατι πολλοι βαριοντουσαν και μας ελεγαν οχι αν και ησαν αδειοι. ενα μεσημερι, ειχα βρεθει στη πλατεια για ταξι, για φαρο ψυχικου, και σ' οποιον αδειον οδηγο δεν του αρεσε ο προορισμος μου και μου 'γνεφε αρνητικα ετρωγε ενα βροντοφωνημενο "αντε γαμησου, μαλακα!" απο μενα, μια καλοβαλμενη με ξανθο κοτσο τα μαλλια και ωραιο ροζ σαν το blog της μπουφαν, μερα μεσημερι και με ηλιο, αφηνοντας σε απορια τους παραγυρω.

το μανουλιδιο, το οποιο στα νιατα της υπηρξε ενα ξανθο αγγελουδι σαν την Marilyn Monroe, ηταν κουρασμενο, και τα ματακια της κουρασμενα, και το προσωπο της, και ξεχασε και να περασει απο το βιβλιοπωλειο να παρει το βιβλιο που ειχε παραγγειλει και ηθελε να κανει και τουτο δωρο, το "κοιμησου παιδι μου" των εκδοσεων πατακη, και αναρωτιοταν "παναγια μου τι θα λενε οι ανθρωποι τωρα για μενα που δεν περασα ακομη να το παραλαβω?!" και "τιποτε... " της λεω και γω, "... ανθρωπινο ειναι αυτο, δεν ειναι τιποτε" και σαν ειχαμε κατεβει κατω στο δρομο "πω, πω, ξεχασα και τα μανταρινια..." τα βιολογικα, βιολογικα υποτιθεται η' οντως, "... σαν κατι να μου λεει να μην παω τωρα, μα να τ'αναβαλλω για αυριο το μεσημερι...". μα κι αν και την ειδα ετσι αποκαμωμενη, δεν την απετρεψα σοβαρα, γιατι η Κουνγκ-Καιτουλα-Φου και το μαυροματικο φασολι μου ειναι η ηλιαχτιδα της μαμας και η οαση της και η χαρα της, κατα πως εχει η ιδια δηλωσει, και της δινει κατι πολυτιμο, κατι σαν το φιλι της ζωης, και ετσι δεν θεωρησα αναγκαιο να την αποτρεψω.

και η Κουνγκ-Καιτουλα-Φου την αποζημιωσε φυσικα! σαν εφτασε σπιτι των παιδιων, ετρεξε το μανουλιδιον στο κρεβατακι της και η καιτουλα κοιμοταν. μα τα ματακια της ανοιξε και κοιταξε τη γιαγια της και της εσκασε ενα απο τα απιθανα χαμογελα της, με τα μαγουλακια της να μπουκωνουν, και της απλωσε κατα καποιο τροπο τα χερακια, καθ' οτι μικρουλα πολυ ειναι ακομη, σαν μπρελοκακι ουτε εξι μηνων, και της αναφωνησε " ...α...α... " ενα "α" ιδιο σε ηχο και στροφη με τα κελαρισματα των πουλακιδιων μου, κανοντας τη μητερα μας να λιωνει. οm!

balabala bambaluna!