ΕΔΩ ΤΟ ΓΑΛΑΚΤΟΜΠΟΥΡΕΚΟ, ΕΚΕΙ ΤΟ ΓΑΛΑΚΤΟΜΠΟΥΡΕΚΟ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΓΑΛΑΚΤΟΜΠΟΥΡΕΚΟ? A' MΕΡΟΣ. ΜΠΙΛΙΕΤΟ ΤΗΣ BALABALA BAMBALUNA!

ΟΙ ΖΩΓΡΑΦΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΗΣ NICOLETTA CECCOLI.















































κυριακη, 14 οκτωβριου 2007, ξημερωματα!
----------------------------------------------------------------------------
"baby, baby, please don't say maybe", στροφη απο ενα τραγουδι απο γερμανικη μπαντα και αν και 1,5 χρονο στη βιεννη, αν και περασαν... μια στιγμη να μετρησω 1, 2, 3... 3 χρονια, αν και ημουν κατα καιρους περιτριγυρισμενη απο ανθρωπους που ξερουν απο μουσικη, απο μουσικους, απο djs και βουτηγμενη σχεδον καθημερινα, λογω εργασιας, σε live συναυλιες, και μιλαμε για hardcore συναυλιες με διαφορους τρελους ενιοτε ωραιους ενιοτε αδιαφορους (αν και αυτες οι αδιαφορες φορες ησαν οι λιγες), αν και περασα μερες στο virgin megastore της κεντρικης mariahilfestrasse, αν και ρωτησα πωλητες, αν και εψαχνα στο οπισθοφυλλο γνωστων γερμανικων bands μηπως και κατα τυχη ησαν η στροφη και ο τιτλος ιδιοι, αν και αγορασα ακομη και δισκους καποιων φημισμενων γερμανων μπας και..., αν και το 'ψαξα even με το ρεφραιν του σε site για να download music, ολα τουτα παντα στη βιεννη, τιποτε-τιποτε-τιποτε! ακομη δεν εχω μαθει ποιοι ειναι!
και ηταν πολυ ωραιο τραγουδι. απλο και ωραιο. αν δεν ηταν δεν θα ειχα κολλησει, ειναι πολυ απλα μαθηματικα... ενιοτε. το ακουγα για πρωτες και τελευταιες φορες εκεινο το καλοκαιρι στη κρητη του 2003 απο του οποιου το ημερολογιο σας μεταφερω τη μικρη μου, μικρη που λεει ο λογος, ιστορια με τιτλο το "ερωτικο τριγωνιδιον της balabala bambaluna".

στο απολυτα πρωτο μου post, μολις, αλλα και ηδη, 5 μηνες! πριν, μιλησα για ενα απο τα πιο αγαπημενα μου καφε στο πεζοδρομο στη γειτονια που μενω, εναν πανεμορφο πεζοδρομο, πανεμορφο εξαιτιας των ψηλων, να, τοοοοοσο ψηλων δεντρων του, και ωραιων και διαφορων και πολλων, και εξαιτιας των λουλουδιων του και του συντριβανιου του, που σαν σε παγκακι καθησεις διπλα του σου 'ρχεται μες στο κατακαλοκαιρο ενα δροσερο αερακι-φυσημα να, τοσο δα σαν ποιηματακι του δροσινη τρυφερο, μα τω θεω, και του γρασιδιου του και με τις αρκετα συμμαζεμενες, ευτυχως, καφετεριες. ειχα μιλησει για κεινο το γωνιακο καφε που ειναι το μονο που τοσο μου θυμιζει κυκλαδες γιατι ειναι οι κυκλαδες που με τρελαινουν, αν και προκυπτει μια απιθανη, μυστικιστικη και βαρυσημαντη ελξη και για τη μυτιληνη, με τους θαυματουργους αγιους και αρχαγγελους και κοντογλου φωτη της, και υποψιαζομαι και για τη σαμο και για τη συμη.

σε κεινο λοιπον το καφε μ' αρεσει που γνωριζω τους ιδιοκτητες, οπως σε καθε αγαπημενο καφενειο σε καλοκαιρινο νησι, και τη μαμα τους, ειναι δυο αδερφια, και τα μωρα τους. "γεια σου φιλεναδα" με καλουν σαν καταφθανω και "γεια σου φιλεναδα" σαν τους αποχαιρετω, και ειχα μιλησει για τουτη τη πονηρη γωνιτσα οπου βρισκεται το μαγαζι, οπου σ'αυτη τη γωνιτσα του σαν φυσαει σε παιρνει ο αερας και σε σηκωνει, σα να βρισκεσαι ξαφνου σε καταστρωμα φερρυμποουτ για τη συρο, της οποιας σα θυμαμαι την ερμουπολη στο ηλιοβασιλεμα απο το καραβι, λιγωνομαι.

Λιγωνομαι ειναι το ρημα της ημερας, του τελευταιου 24ωρου. ολα αρχισαν χθες βραδυ σαν γυρισε η μαμμι απο τον αδερφο μου που γεννησε τη καιτουλα πριν μολις 5 μηνες παρειτσα και συνομωτικα με την αγαπητη και αξιοσεβαστη ιουλια χιχι! τοσο γλυκα μου τα 'λεγε για το μωρακι σαν να μου λεγε για το πιο περιφημο γαλακτομπουρεκο που ειχε δοκιμασει ever σε κεινο να, εκει το ζαχαροπλαστειο! και λιγωθηκα τοσο που επρεπε μολις ξυπνησα την επομενη να παω να αγορασω και γω αυτο το περιφημο γαλακτομπουρεκο που στη συγκεκριμενη περιπτωση δεν ηταν αλλο παρα το απιστευτο σουπερ ντουπερ γουπερ και ουαααααααααααουου-ουαου-ουαου μωρακι μας, η καιτουλα μας των μολις 5 μηνων, επαναλαμβανω. α! μαλιστα, τωρα το συνειδητοποιω! ιδια ηλικια με το blog μου!

ζω στο κεντρο. και εχω μια μικρη μπαγαποντισσα αγοραφοβια που εχει ταλανησει τα τελευταια χρονια κατα ενα περιεργο τροπο τη ζωη μου. ναι, ναι εγω! που νυχτα με πανσεληνο ανεβοκατεβαινα, μα τω θεω και αληθεια απολυτη, τους βραχους στην ιορδανια της μεγαλης αλλα και της μικρης Πετρας, γιατι υπαρχει και μικρη Πετρα, 12 χρονια πριν, παρεα με τη φιλη μου την αλεκα και εναν καναδο μεγαλο με γενεια που συναντησαμε στο πλοιο απο τα παραλια του Σινα, και εναν ιορδανο φυλακα και οδηγο της μεγαλης Πετρας ο οποιος μας πηγαινε σε απιστευτα κατατοπια και κατω απο ενα ολογιομο φεγγαρι οχι μονο σκαρφαλωναμε στο ορος του ναου της δικαιοσυνης, αλλα φλασαραν και οι δυο τους αντρες, και νασου και θυμηθηκαν πως ειναι αντρες!, και αρχινησαν να προσπαθουν να μας ακουμπησουν, πιασουν, φιλησουν, και παναγια μου! δυο κοριτσακια εμεις, που ανετα μπορουσαν να μας βιασουν και να μας κανουν κομματακια και ο,τι αλλο μπορει να γουσταραν, και να μας πεταξουν στους γκρεμους που ησαν διπλα να, ακριβως πλαι στα σκαλια των βραχων που ψαχουλευοντας ανεβαιναμε για να φτασουμε στη κορυφη και στον ναο, και να προσευχομαστε στην αγια αικατερινη του Σινα, που βρισκοντουσαν οι υπολοιποι φιλοι μας, και να προσπαθουμε να τους κατευνασουμε ανοιγωντας συζητησεις για τα αρχαια της πετρας και παναγια μου ξανα, ειμασταν τυχεροι που και οι δυο τους δεν ησαν στη πραγματικοτητα κακοι ανθρωποι και μετα απο μια τεραστια ενεργεια εκ μερους μας να τους κανουμε να ξεχαστουν, μεσα στην απολυτη εξαντληση, μας αφησαν στην ησυχια μας και μας επεστρεψαν και στο δωματιο μας χωρις να μας πειραξει κανεις, και θεε μου ποσο τυχερες ημασταν! ναι εγω, η καπετανισσα του μπαμπα μου, για την οποιαν ειχε πιστη, αυτη η καπετανισσα δεν μπορουσε με ταξι να πεταχτει μεχρι τερμα πατησιων!!!!!

φαινεται πως ομως πλεον γινομαι καλα. και ναμαι στο κεντρο και να, σχεδον καθε μερα, καθε μερα απο το κεντρο να παιρνω σαν ακτινες γυρω μου αποστασεις με το ταξι που πρεπει να τις "κλειδωσω", δηλαδη να μπορω να τις κανω πια χωρις να φοβαμαι μη παθω πανικο. κεντρο-τερμα πατησια, το "κλειδωσα" δεν φοβαμαι πια. κεντρο-μοναστηρακι, το "κλειδωσα". κεντρο-φαρο ψυχικου, το "κλειδωσα". κεντρο- τερμα αλεξανδρας, το "κλειδωσα".
και μετα ερχεται η ωρα ν' αρχινησω να καλυπτω ακτινες μεγαλυτερες σε μηκος, σε αποσταση δηλαδη, και παλι γυρω-γυρω-γυρω-γυρω μου, σαν να 'μαι στο κεντρο μιας ροδας ποδηλατου.

το μωρο, η καιτουλα, που σε μια φωτογραφια που ειναι γυμνουλα και χαζευει το κολιεδακι μου που της παιζω μπροστα της, ιδια ειναι ο μικρος φτερωτος θεος του ερωτα που μολις την ειχε αλλαξει η μαμα της και μολις της ειχε κανει μασαζακι με κρεμουλα και γυμναστικη παρακαλω, να της ανοιγοκλεινει πισω μπρος τα γονατακια της, μενει μαρουσι. και δωστου μια, και δωστου δυο, δεν μπορουσα, το θεμα επειγετο, και εβαλα πλανο δρασης σε εφαρμογη.
"κλειδωσα" πρωτα με ενα ταξι την αποσταση κεντρο-φαρο ψυχικου, ηπια τον καφε μου σε αγαπημενο μου καφε στο φαρο, και διαβασα την εφημεριδα μου, αγορασα ενα ψωμενιο γλυκο απο το βασιλοπουλο danish τυπου με μαρμελαδα να, στη μεση μποσικη-μποσικη και νιαμ-νιαμ, συνεχισα και με δευτερο ταξι, εκανα και "κλειδωσα" και την αποσταση φαρο ψυχικου-νοσοκομειο "υγεια" στη κηφισιας, οπου κατεβαινω και απο αυτο.
και απο κει, σε ενα πολυβουο φαναρι με αυτοκινητα μιλιουνια, που λεει ο λογος, και εναν τροχονομο να τα συμμαζευει, ειναι η στιγμη που πρεπει να νιωσω πως ειμαι, και να αποφασισω για τα περαιτερω, ειμαι γερη? συνεχιζω η' φοβαμαι? οχι, δεν φοβαμαι κι ας εχει απιστευτη κινηση, κι ας περναω κατω απο το εγκλωβιστικο συμπλεγμα της αττικης οδου, οποτε κ' ειναι η στιγμη που αποφασιζω να συνεχισω. και ειναι η στιγμη που θα ανοιξω το κινητο μου να ρωτησω τον αδερφο μου αν θελει μιαν επισκεψουλα του ενος τσιγαρακι'ου.
μου λεει "φυσικα και ελα" και ετσι με ενα τριτο ταξι καταφερα, παρ' ολο που στη διαδρομη ζοριστηκα λιγο, κι εφθασα στα...εγκατα του αμαρουσιου! μπραβο balabala bambaluna!!! εκανα ξαφνικο κλικ! κλικ! κλικ! σαν τον παπουτσωμενο γατο, τοοοοοοοοοσο να! ενα μεγααααααλο σαλτο με τις μαγικες μποτες και εφτασα μεχρι το σπιτι του αδερφουλη.
και πεταχτηκαμε και στου Βαρσου της κηφισιας με τα ποδια, περ-ι-καλω, για ενα καφεδακι και μια γρανιτα βερυκοκο που τοσο αρεσει στον αδερφο! μην μιλησω για τα κρουασαν του, του βαρσου παντα, και το γαλακτομπουρεκο του, και αναμνησεις εχουμε απο τον daddy που μας ετρεχε εκει, να φαμε στου pappas και μετα γουαφλς, εκει στη κασσαβετη, οπως συνηθιζε στην αμερικη, αυτες τις γουαφλς που ποτε' μεχρι τωρα δεν μπορεσα να εμπεδεσω σε σχημα, σε γευση, σε παχος και σε νοημα, ισως και σε γενος! κατι τετραγωνακια ξερω πως μονο εχουν πανω, καποιο παχος και ριχνουν και παγωτο καιμακι που λεει ο λογος.
και τελος, σαν κλου της βραδιας, γυρισα και με το μετρο πισω, ουαου!

τουτεστιν, "Γαλακτομπουρεκο" ειναι η δευτερη λεξη της ημερας μετα τη "λιγωνομαι". εδω το γαλακτομπουρεκο, εκει το γαλακτομπουρεκο, που 'ν' το γαλακτομπουρεκο? τουτεστιν το "Καιτουλιδιον"?????
αυτο το πλασματακι η καιτουλα, που ολοι αναφωνουμε ποσο καλη ψυχουλα εχει, αν και εννοειται πως δεν μπορουμε κανενα μωρο να εκλαβουμε και να νιωσουμε ως στριμμενο η κακο, ισως απλα αχρωμο η' αδιαφορο, αλλα σαν να ειναι κατι το ιδιαιτερο επιμενουμε και χτυπιομαστε, και μεις χτυπιομαστε και το ξυλο χτυπαμε και φτυνουμε και σα τρελοι και φτου! και φτου! και φτου! ποσο καλη ψυχουλα ειναι αυτο το μωρακι.

αυτο ηταν που ξαναδε η μανα μου και μου τα 'λεγε και με λιγωσε σημερα κι ετρεξα κι εγω μη χασω. ο ερχομος αυτου του μωρου που ειναι η Πηγη, το απολυτο Λουλουδακι που στη κυριολεξια καθε μερα του ανθιζει ενα πεταλακι εκει, ενα φυλλαρακι πιο χαμω, ειναι η ιδια η ζωη στο μεγαλειωδες και μεγαλοπρεπες ξεκινημα της, το απολυτο φως και μονο φως και αλληλουια!!! λιωνω σα τη βλεπω και την αγαπω τοσο και μονο την αγαπω και τιποτε αλλο, και τοσο καθαριο το συναισθημα... πως να μην φερνει την ευλογια της σε οσους βρισκονται στο δρομο της?! και πως να μη τους γιαινει?
αυτη η ψυχουλα, αυτο το βλεμμα, αυτα τα ματια που τα παντα κοιτουν και σαν τα παντα σοφα και ορθα να κρινουν, απο που μας ηρθε? αυτη η ψυχουλα απο το υπερπεραν δεν πρεπει να ηρθε? η' θελετε να πιστεψουμε πως τιποτε δεν προυπηρχε προ της γεννησεως της? απο ποιο ραφι του συμπαντος την κατεβασαν ο αδερφος και η ιουλια σαν ερωτα εκαναν και τσουπ! τη τσακωσαν?!!!

σε κοιταζει και σαν καταλαβει πως εισαι καλο παιδι, της παιρνει λιγο χρονο, καποια δευτερα αντε μισο λεπτο, αφηνεται μετα και σου σκαει χαμογελο, και γελαει και λαμπει το προσωπακι της και μπουκωνουν τα μαγουλακια της και βγαζει και εναν ηχακο γελιου σαν σκερτσο, σα γιρλαντα!
μα σα την αλλαζαμε εκλαιγε πολυ θεατρικα και τοσο σπαραχτικα, τοσο δραματικα, γοερα και πολυπαθα, σαν μια αναμαλλιασμενη ποιητρια που ορθως την εχουμε ετσι ονομασει, που νιωσαμε αμηχανοι μπας και οι γειτονες πιστεψουν οτι του καναμε καποιο κακο μα αμεσως ολα τα ξεχασε, σαν της φορεσαμε τη νεα σουπερ μωβ ωραια με παιδικες ζωγραφιτσες και πιο ακριβη του κοσμου πανα, με μιας! και στη μανουλιτσα του το πονηρουλικο και ατιμουλικο να, και της εσκασε χαμογελο γιοματη ναζι!

εχει πολυ μαλλακι μαυρο και δεν της κοβουν ρουπι. και Γενοβεφα με μαλλι ως τα ποδια της, προτεινω εγω να τη καμουν, και Γοργονα που ρωτα για το μεγα αλεξανδρο με κατσαρα μαυρα μακρια μαλλια αναδυομενη μεσα απ' τα κυματα σε ζωγραφιες που μπορει να πετυχεις κυριακη στη πλατεια αβησσυνιας τους προτεινω, και σαν καποια κοριτσια στην Ινδια εκ των οποιων μια πετυχε ενα φιλος την ωρα που επλενετο σε ποταμο και "ετριβε" το σωμα της της με τα εντελως μακρια μαλλια της, παλι ως τα ποδια, και ειχε χαζεψει εκεινος, τους προτεινω, και σαν τη Ραπουνζελ που εριξε τα μαλλια της απο τη κορφη του καστρου οπου την ειχε κλειδωμενη η κακια μαγισσα προτεινω, ν' ανεβει ο πριγκηπας να τη σωσει και να τη φιλησει!!!
σε αυτο το σημειο ομως τιθεται θεμα σοβαρο, καθως ο μπαμπας της και αδερφος μου δεν θελει να ακουει για κανενα αγορακι που πιτσει πιτσει τη κορουλα του, και να μη της προξενευουμε καποια μωρα αγορακια που γνωριζουμε γιατι πολυ θυμωνει...ενας μονο γερμανος μπεμπης του αρεσε που μας τον εδειξε και σε φωτογραφια μα για να προσθεσει η ιουλια οτι τουτος του αρεσει γιατι ειναι στη γερμανια!! αχα..αδερφουλη, ετοιμασου να περασεις τα πανδεινα!! τωρα νιωθεις και καλυτερα το μπαμπα μας του οποιου τοσο ειχα ταλαιπωρησει τον εγκεφαλο!!!

πιανει το μπουκαλι το μπιμπερο με τις παλαμιτσες της γερα με τα νυχακια, τα τοσο δα τα κουρκουμπινακια, ασπρα και τα δαχτυλακια κοκκινα απο το γερο κρατημα, το ιδιο κοκκινα που ειναι, με τοση δυναμη που βαζει, οταν πιανει και τα μακρια ξανθα μαλλια μου και θελει να τα βαλει στο στοματακι της και ωπα! γρηγορα να ανοιξουμε τα δαχτυλακια της και να παρουμε με μιας ολα τα μαλλια μπας και καταπιει κατα λαθος καμια τριχα!!! και πω, πω με προσοχη γιατι οι γρονθιτσες της ειναι πολυ σφιχτες!!! και προσοχη τη δαχτυλακια!!!

και η μαμα της, η ιουλια, ειναι γιοματη γαλα και θηλαζει το μωρο, και θηλαζει, και θα το θηλαζει στον αιωνα τον απαντα, αμην και παιρνει δυναμη, και γερα μαλλια θα εχει και γερο κορμακι θα 'χει, και δεν θα αρρωσταινει καθολου, και το γονιδια της ακομη πιο προστατευμενα θα ναι, και η ψυχικη της υγεια και το υψος της ακομη, και η ευφυια της, σε ολα τουτα το μητρικο γαλα προσφερει τα πλεον αριστα εχεγγυα.

και το αναμαλλιασμενο μας τοσο δα μαυροματικο φασολακι βουταει τα 3 πολυχρωμα ζουζουνο-ζωακια που της πηρα απο το ικεα που ειναι και τουτα κουτσικα σαν και τουτο, και χωρανε στη παλαμιτσα της, καπως για να τα πιασει γερα, και να παρει και την ικανοποιηση οτι κατι καταφερνει γερα να κρατει.

και της βαζει η μαμα της, που γυρισε απο την εφημεριδα, μια φορμιτσα τυρκουαζ με αυτακια κουνελου και ναναι παλι ενα απιστευτο μωρο και να γελαμε και να γελαει και τουτο και ολο προθυμο να σου γελασει ειναι, και κοινωνικο γινεται και κουβεντιαζαμε πως αυτο που πρεπει να φροντισουν, το πρωτο και το κυριωτερο, μετα την υγεια της, ειναι να γινει πλασμενη ετσι που να προκαλει, οσο κι αν μεγαλωνει, ακριβως τα ιδια τρυφερα συναισθηματα που προκαλει σε ολους μας τωρα! αν το καταφερουν, αυτο ειναι το στοιχημα, θα εχουν καταφερει το απολυτο, το αριστο: οσο κι αν μεγαλωνει να σου βγαζει την ιδια γλυκα και τον ιδιον ερωτα που σου βγαζει τωρα.
ολα ειναι στα χερια των γονιων της.

και αφου κουβεντιασαμε, και την αγκαλιαζα τη καιτουλα, και τη χαιρομουν, περασε η ωρα. και παιρνουμε το αγελλακι με τον μαρσιππο και με συνοδευουν οι τρεις τους, αυτη η καινουργια, ολοφρεσκη και ιερη οικογενεια, μεχρι τη κηφισιας να παρω το ταξι της επιστροφης.
η καιτουλα προβληματιζεται με το σκοταδι και η ιουλια την πηγαινε κοντα στις εισοδους των κηπων των πολυκατοικιων που ειχαν φως για να μη αγριευει το μωρο. στο μαρσιππο η καιτουλα στραμμενη ετσι ωστε να κοιταζει προς τα εξω και να ανακαλυπτει η' να ξανα-ανακαλυπτει τον κοσμο ολο. απο την απολυτη αρχη! οmmmmmmmm!

και μεις απο πισω της, ερωτευμενοι ολοι μαζι της, πισω της να τρεχουμε ενα σωρο νοματαιοι μαντραχαλοι, να τρεχουμε σα σε μια σειρα, ο ενας πισω απο τον αλλον, γιαγιαδες, παππουδες, γονεις και θειοι, "εν-δυο, εν-δυο, εν-δυο" και "αλτ" και "στροφηηηη....δεξια" διοτι "μπανιοοο...δεξια" -ειδικα οταν την κανουν μπανιο ακολουθει ενα ολοκληρο συνεργειο, φωτογραφοι, καμεραμεν, γκρουπις- "και...εν-δυο, εν-δυο, εν-δυο, αλτ, προοοοσοχη" και σαν αστεροσκονη πισω απο εναν κερσορα αλαλαζοντα, ετοιμοι να της κανουμε το οποιο χατηρι μας ζητανε τα ματακια της, foreven and ever, αμην. - τελος Α' μερους.

balabalabambaluna