ΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΜΠΕΝΑΚΗ ΚΑΙ Η ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΑ ΠΟΥ ΒΑΣΑΝΙΖΟΤΑΝ ΑΠΟ ΔΥΟ ΘΕΣΠΕΣΙΕΣ ΑΓΚΡΑΦΕΣ! ΤΟ ΝΕΟ ΜΠΙΛΙΕΤΑΚΙ ΤΗΣ BALABALA BAMBALUNA!

ME TH ΣΟΦΙΑ ΛΟΡΕΝ ΣΤΑ ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΤΗΣ ΕΚΘΕΣΗΣ ΤΟΥ, ΤΟ 1956.

"SOLAIRE", 1972.

"ΤΟ ΠΛΗΘΟΣ", 1972

"ΘΕΑΤΕΣ", 1974.

"ΡΗΞΗ ΙΙ", 1991, ΠΡΩΤΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ ΠΙΝΑΚΑΣ. ΤΟ ΣΚΟΡΔΑΚΙ ΠΟΥ ΣΑΣ ΕΛΕΓΑ!

"ΡΗΞΗ ΙΙ", 1991, ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΔΕΞΙΟΣ ΠΙΝΑΚΑΣ.

"ΠΤΩΣΗ ΙΙ", 1991.

"ΜΑΥΡΟ ΓΥΝΑΙΚΑΣ", 1993.

"ΤΑ ΧΑΡΤΙΑ", 1992.


18 ΣΕΠΤΕΜΡΙΟΥ 2007, ΤΡΙΤΗ , ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΑ ΞΗΜΕΡΩΜΑΤΑ!
--------------------------------------------------------------------

καλως, λοιπον. ωρα να γνωρισουμε απο κοντα τον Ντικο Bυζαντιο. ωρα για το μουσειο Mπενακη. ωρα για το Dolce η' αλλως Φιλιον στο Kολωνακι, και ωρα για τα σουπερ-ντουπερ, απιστευτα και ουαου!! πεδιλα μου. ενω σε ταινια στη τηλεοραση ο γυναικολογος λεει στη Τζινα Ντειβις, που βριζει θεους και δαιμονες πανω στο πονο της γεννας, οτι ειναι ιατρικο γεγονος οτι δεν παθαινεις πανικους οταν τραγουδας. αρα?... αρα καλα παω!
υποσυνειδητα, βρισκομαι στο σωστο μονοπατι, που ολο τραγουδω στα μεσα μου και στα εξω μου ακομη και στο sync live. δηλαδη οταν κανεις κατι που θεωρειται σωστο χωρις να γνωριζεις οτι ειναι το σωστο ειναι σαν να αποδεικνυεις οτι εισαι λιγο σοφουλα, να, τοσο δα, τοσο λιγο να, οσο παταει η γατα.

και δωστου στο sync live τι "πεντε πουλακια καθονται στου κιτσοβου τη ραχη", τι "baby, baby, please don't say maybe", τι "i'd rather stay with all the mad men", τι "balabalaaaa... caramellaaaa"(απο διαφημιση τηλεφωνιας) τι "σημερα γαμος γινεται, σε ωραιο περιβολι, σε ωραιο περιβολι" τι "you give a little love and everything turns back to you, you will be remembered for the things you say and do!" (απο τη διαφημιση της coca-cola, που εαν το εγραφε ενας Αιολος σε post θα λεγαμε "πω,πω τι μαγκας! και πως τα λεει ετσι! με μια κουβεντα ολο το νοημα της ζωης! ουαου, ουαου, χαχα, και ενα σβουριχτο φιλι στον ποιητη Αιολο!) τι "αρχιμηνια, κι αρχιχρονια, καλη μας δεντρολιβανια", και τι "καλη χρονια, καλη χρονια, χαρουμενη χρυση πρωτοχρονια!" και ουτε ενα ευχαριστω ωρε, απο το sync team, που μαλλον με εχει υπο παρακολουθηση διοτι ατακτουλα ειμαι και αγρια και νιαρρρρ!! και μου αρεσουν και οι σαχλαμαριτσες, ετσι για την ισορροπια του συμπαντος! ommmmmmmmmmm!

ειμαι χαρουμενη. και ειμαι σιωπηλη. και λιγο βαρια. η μητερα με περναει για μελαγχολικη, ενω η φιλη μου η τρελοκαμπερω Ορτανσια διαγιγνωσκει, που κατεφθασε για λιγο απο τη Συρο, οτι δεν γελαω αρα δεν φαινομαι χαρουμενη αρα και δεν ειμαι. με ειχε συνηθισει να γελαω και να την κανω να γελαει... δυστυχως δεν ειχε μεχρι τωρα την ευκαιρια να δει ποσο γελαω οταν βρισκομαστε σε οιστρο μεγαλο και τα λεμε ενιοτε με τα φιλαρακια, στο sync live και τουτο.

εγω νιωθω μιαν ησυχια μεσα μου, μιαν ησυχια βαρια, σαν μια πετρα που πεφτει στη θαλασσα, στα κρυσταλλινα ρηχα και τη βλεπεις... γκλουπ να φτανει στον πατο, να σηκωνεται αμμωδης στροβιλισκος και κει να κατακαθεται και ν'αραζει. τετοια ειναι η ησυχια που 'χω. και στα μεσα μου νιωθω γερη, μια δυναμη, ενω στη ετ3 η Τζινα Ντειβις καταληγει στο συμπερασμα οτι ολοι φερουν στα εντος τους κατι "σπασμενο", χαμενες αγαπες, χαμενες φιλιες, χαμενοι γονεις και παιδια και τοσα αλλα. η ιδια, στη ταινια, γεννησε ενα μωρακι με προβληματικο το ενα του χερακι σαν σπασμενη φτερουγιτσα, κι αυτο εμελλε να γινει το δικο της "σπασμενο"!

λοιπον μιαν ησυχια μεσα μου λιγο βαρια και μια... τακτοποιημενη σιωπη να τη συνοδευει, μαζι με τα τραγουδακια μου, βεβαιως-βεβαιως! μετα απο πολυ καιρο καταφερα να φθασω στο Dolce στη Σκουφα. αυτο σημαινει αλλωστε αγοραφοβια. να πηγαινεις τοσο μακρια μονο οσο νιωθεις οτι δεν απομακρυνεσαι απο τη εστια σου δηλ. το σπιτι σου. στην αρχη νιωθεις ασφαλεια μονο 1 τετραγωνο γυρω απο το σπιτι σου, την επομενη 2 τετραγωνα, τη μεθεπομενη 3. και εαν τυχει και βρεθεις κατα λαθος αντι για 3, 4 τετραγωνα... τοτε μαμα!!!!!!... σε πιανει κρισουλα πανικου και γρηγορα φσιτ! σαν τον roadrunner γυριzεις πισω στα 3 και ουφ! και μετα, για καιρο, στα 25 τετραγωνα μακρια απο το σπιτι σου και 25 ξανα, και 25 ξανα, και ξαφνικα μετα απο καποιες εβδομαδες η' ακομη και μηνες γινεται ενα κλικ! και αχ, πηδας στα 30 τετραγωνα μακρια απο το σπιτι σου, και αυτο λεγεται προοδος. και ειναι. και προοδευω.

γι' αυτο ελεγα πιο πανω πως ειναι καλος οιωνος που ολο και κατι τραγουδω! γιατι οταν τραγουδας δεν εχεις πανικους! και να 'μαι στη Σκουφα, ας πουμε χ τετραγωνα μακρια απο το σπιτι μου. ειχα καιρο να ερθω στη Σκουφα, που ειναι ενας απο τους δρομους της ζωης μου, οι πλακες της οποιας θα με θυμουνται for ever! αφου πανω κατω της, τοσες φορες την εχω κανει, σε τοσες διαφορες και διαφορετικες περιπτωσεις στη ζωη μου. γιατι μεσα σ' οοοολα τ'αλλα λενε πως οι αρχαιες πετρες κρυμμενη εχουν καταγεγραμμενη μνημη, και αχ, τι ωραια που θα'τανε να βρισκαμε τροπο να μπουμε και μεις στη μνημη των αρχαιων ελληνικων ναων, για παραδειγμα, και ολα οσα γινονταν τοτε να τα βλεπαμε κι εμεις! ε, σε 1000 χρονια αρχαια θα γινει και η Σκουφα και μπορει οι υπερανθρωποι τοτε, η' οι εξωγηινοι η' και ολοι μαζι παρεα να σπασουν τους κωδικους και να "κοινωνησουν" την μνημη των αρχαιων πετρων της παλαιποτε οδου Σκουφα και νασου... και θα μαι και γω εκει, ο κοσμος να χαλασει!!!

και να, με την φιλη την Ορτανσια, με το ταξι προς το παρον, να μας αφηνει στην εκκλησια του Διονυσιου του αρεοπαγιτου χωρις να φοβαμαι!γιουπι!
ειμαι χαρουμενη λοιπον. ο κοσμος του Dolce οικειος, γνωστες φυσιογνωμιες, μια ατμοσφαιρα σοβαροτητας και διανοησης, δημοσιογραφοι, συγγραφεις, πολιτικοι, σκηνοθετες, μουσικοσυνθετες, ηθοποιοι, δικηγοροι και δημοσιογραφοι, επωνυμοι και μη, μεγαλυτερης και μικροτερης ηλικιας. και απο την αλλη μερια κατι αντρες μεγαλοι και εξαιρετικα καλοντυμενοι να συζητουν, μεταξυ τους σιγανα αλλα να ακουγονται, για βρωμικα πραγματα. και ακομη καποιοι αλλοι αντρες, και αυτοι μεγαλης ηλικιας, σαν "καμμενοι" μεταφορικως με μια γευση αλητειας κολλημενης σαν τσικνα επανω τους, ενιοτε και καποιοι ασχετοι και μισοτρελοι και παχεις και παραμορφωμενοι!

και ενας γνωστος ψιλολιγνος κομης-ηθοποιος που σε θελει ωραια, γερη και καλπαζουσα να λαμπεις, και τοτε θα σταματησει και θα σου μιλησει κι αν καθεσαι διπλα του θα σου ανοιξει και μια μικρη κουβεντα και θα ανταλλαξουμε εξυπνες ατακες. αν τυχει ομως να εισαι μια μερα οχι ομορφη για τον εναν η' τον αλλον λογο, γιατι κουρασμενη, αυπνη, στενοχωρημενη, δυστυχισμενη, η' ο,τι αλλο... ε, τοτε εχω την εντυπωση πως απομακρυνεται και κανει εως ακομη και σαν να μην σε ξερει...(chic!)

πινω το καφεδακι μου τον ελληνικο με τους γνωστους φυσιογνωμικα σερβιτορους, αντρες ολοι τους και ολοι τους με συμπαθουν και με περιποιουνται. γιατι οχι αλλωστε? δεν τους εχω κανει τιποτε.
ησυχη, περιποιημενη, ομορφη, σοβαρη, και παντα ιδιαιτερα ντυμενη. ολα τα ταξιδια που χω κανει, ολη η Αιγυπτος, ολη η Ιορδανια, ολη η Ινδια, η Γκοα, το Νεπαλ, και η Ταυλανδη με την Ινδονησια, ολη η Ολλανδια με το Αμστερνταμ του, ολο το Παρισι και η Ιταλια και οι λατρεμενες μου Αγγλια και Αυστρια, ακομη και η hardcore Γερμανια, η Σμυρνη και η Νεα Υορκη που με γεννησαν, ολα τουτα τα μερη που εχω επισκεφθει, ακομη και οσα προκειται να, πανω στο κορμι μου και στη ψυχη μου τα ΖΩΓΡΑΦΙΖΩ, μεσα απο τα ρουχα και τα χρωματα που διαλεγω να φορω! ολα μου τα ταξιδια βρισκουν ανοιγμενες μυστικες σχισμες και δραπετευουν απ' τα μεσα μου και αναδυονται, και ξετυλιγονται σαν τζινια και ακτινοβολουν και διαχεονται σαν αρωματα στην ατμοσφαιρα μεσα απο ενα εντονο ροζ, απο ενα γλυκο μωβ λουλουδατο φορεμα, απο μια μπαλιτσα απο κρυσταλλους που φωτιζει το μπουστο, απο καποιο ανοιχτο πρασινο τονο η' σκουρο μωβ πανω σε κατι, μεσα απο στολιδια και καλοκαιρινα η' βελουδινα υφασματα, απο την τσαντα μου τη δαντελενια τη μαυρη, μεγαλη γιατι παντα τοσα καταληγω να κουβαλω, απο τα μαλλια μου που κατω λυμενα μισοκρυβουν το προσωπο καθως η χωριστρα στο πλαι, η' κοτσο ψηλα-ψηλα ακριβως σαν τις μπαλαρινες, τα μαλλια φρεσκοβαμμενα ξανθα να σιγονταρουν και τουτα και αλλα, και να παρασυρουν σε τρελο χορο ενα προσωπο ακομη αγγελικο, με δυο ματια γεματα φως που δεν "τα παιξαν ολα κι εχασαν", και ορεξη για ολα, για ολα, τα ιδια ματια και ιδιο βλεμμα με τοτε που ημουν κοριτσακι να τοσο δα σα ρεβυθουλι, σα σιφουνας για ολα, και μια αισιοδοξια και μια πολεμιστρια και μια νεραιδα ακομη, με ενα χαμογελο να, ετοιμο στο καλο λογο να κανει μπαμ! και να φωτισει ολο μου το προσωπο, γιατι στα ριζα μου μεσα μου βαθια εκει που εφτασε η πετρα κι επεσε και καθησε υπαρχει ο ηλιος στα ριζα μου και για τουτο τα μαλλια μου δεν θα μπορουσαν παρα ξανθα να ναι! και μετα λεει αυτοκτονησε. χα, αστειευομαι.

ενω με το μαυρο μαλλι... σαν να τραβουν οι δυναμεις του σκοτους προς τα κατω! χαριτολογω αλλα και οχι, το μαυρο μαλλι υπουλο καραδοκει ολα να στα συρει προς τα χαμω, τα μαγουλα, τα ματια, απροκαλυπτα να φανερωσει την οποια σου κουραση και ασχημη στιγμη σου και αρνητικη σου σκεψη και να σε εκθεσει! ατιμα ειναι τα μαυρα μαλλια. εκτος αν εισαι ασιατισσα και σχιστοματα, μια γιαπωνεζα. που και κει, και ξανα και παλι, μαγισσα και φαντασμα εξαιρετο θα τη φτιανουν και θα την εχουν, ενα φαντασμα, ενα απο τα καλυτερα σε τρομο φαντασματα του κοσμου ολου, οπως στο εκπληκτικο γιαπωνεζικο The Ring νουμερο 1.

και φυσικα τα παπουτσια. και να 'μαι με τα πεδιλα μου τα casadei απο τη καλογηρου, με δυο στρασενιες αγκραφες απο τις ωραιωτερες, ξανα του κοσμου ολου! μεγαλες καλοφτιαγμενες με ενα σωρο στρασακια σβαροφσκι ισως και καλυτερα απο σβαροφσκι, ετσι που λαμποκοπουσαν φινα, ετοιμη με τουτα να τιμησω την εκθεση του Βυζαντιου στο μουσειο Μπενακη του Κολωνακιου.
μονο που αυτα τα πεδιλα των 300 ευρω! αφου 300 ειναι το 50% εκπτωση απο την αρχικη τιμη, ολα τα δωσα για δυο αγκραφες! μονο λεω, μονο χα, που κατα πως φανηκε υπηρχε μιαν ασυμμετρια μεταξυ του μπροστινου μερους του παπουτσιου και του πισω μερους δηλ. του τακουνιου! ετσι ωστε το ποδι να μην ξεκουραζεται πανω σε μιαν αρμονικη βαση αλλα να καταπονειται σε καθε βημα, να μαστιγωνεται και να βασανιζεται φρικτα με κινεζικα βασανιστηρια! και μονο κινεζικα! αααααα... και αχ... και βαχ!

και ναμαι εγω, που μολις ειχα φτασει και βγει απο το ταξι Σκουφα και Ομηρου γωνια, με το λουλουδατο φορεμα και τον ωραιο μου φρεσκοβαμμενο μου κοτσο και δυο πεδιλα με τα οποια δεν μπορουσα να περπατησω, αχα...χαζουλι το balabala bambaluna-κιδιον!
αααα, αυτα τα πεδιλα απαιτουσαν τα καλυτερα των περιστασεων, ενα... και δυο... και τρια... και σιγα-σιγα... σιγα-σιγα... το ενα βημα μετα το αλλο... με προσοχη... αργα... και αργα... μην με εκθεσω... σα να φορω πολυτιμο φορεμα και ωσαν μιαν αλλη βασιλισσα Ελιζαμπεθ να βαδιζα προς την ενθρονιση μου. σιγα-σιγα... μονο και αποκλειστικα σε πλατια και στρωμενα με ροδοπεταλα πεζοδρομια... πλατια-πλατια πεζοδρομια... και ισα, σε παρακαλω θεουλη μου!... χωρις καμια ανηφοριτσα και χωρις καμια κατηφοριτσα... χωρις κανενα πλακιδιο του πεζοδρομιου να φερει βουλες- καρουμπαλακια ατιμα... η' γραμμουλες για τους τυφλους... χωρις καμιαν ακρη πεζοδρομιου να 'ναι σπασμενη, ολα μαγευτικα φτιαγμενα για μια βασιλοπουλα που βασανιζοταν απο δυο θεσπεσιες αγκραφες... αχα!

δηλαδη, χρειαζομουν ακριβως τα αντιθετα απο αυτα που ειναι τα πεζοδρομια στην οδο Σκουφα! με τα αλλοπροσαλλα και τα σπασμενα και τα καθ'ολα fucked up πλακακια της και ουχι μονον. και περηφανη και στητη να οφειλω εγω να παραμενω, μην επιτρεποντας σε κανεναν να διαγιγνω-ξει(?) την αδυναμια μου αλλα τουναντιον να θαυμασει την περισση ανεση με την οποια περιφερομαι πανω στα αξια πεδιλα εκεινα!
εγω που φορω τακουνια non-stop απο τα 18 μου. εγω που εξω απο μια συναυλια του nick cave καπου στη βουλιαγμενη προ αμνημονευτων χρονων για καποιον ασχετο λογο και ουχι σοβαρο αρχισαν αστυνομικοι να μας κυνηγουν,και εγω ετρεχα με περισση χαρη με το φορεμετακι μου και τις γοβιτσες μου, εγω! η επαγγελματιας και προεδρος των φορεσουντων(?) τακουνια να καλουμαι να προστατευσω την υποληψην μου.
και αργα-αργα να περπατω σαν να μου κανει μαθημα, οπως στις αδερφες μπρογιερ και στη μαρθα καραγιαννη και σε ολες εκεινες τις καρακαηδονες, για το πως να περπαταμε πανω στη πασαρελα ο χρονης εξαρχακος, ο τοσο συμπαθης και απιστευτος τυπος, ... "και ενα και δυο και τρια... και με χαρη αγαπη μου... με χαρη!"

και να που φτανουμε στο μουσειο και ανεβαινω με τη κολλητη μου, και εγω φυσικα γνωριζα οτι η αιθουσα εκθεσεων ειναι μικρουλα τοσο ωστε να υπομεινω καθε πεδιλο-βασανισμο!
και ναι, μου αρεσε ο Βυζαντιος. μου αρεσε παρα πολυ ενας πινακας στο προθαλαμο της κυριας αιθουσης, σε ενα απιστευτα εντονο κιτρινο χρωμα πινακα που θα αγοραζα εαν ημουν πλουσια και θα τον ακουμπαγα πανω σε εναν "αχτυπητο" ροζ τοιχο! τελευταια, τα κιτρινα καναρινια που εξαρχης κατα τυχη βρεθηκαν σε ωραιο ροζ κλουβακι ωραια φτιαγμενο ροζ, μου θυμισαν ενα μαγαζι με μπλιμπλικια για το σπιτι στο αμστερνταμ! εκει που διαπιστωσα πως τελικα οχι μονο το εντονο ανοιχτο σα φλουο πρασινο, και οχι μονο το χρυσο και το πορτοκαλι, αλλα και το κιτρινο! βγαζει μαζι με το εντονο ροζ εναν ιδιαιτερως αναπτερωτικον και χαρουμενο συνδυασμο!

ενα κιτρινο λοιπον που "Solaire" (βλ. πινακα "Solaire") ηταν ο τιτλoς του εργου. και μετα τα σκιτσα του, καθως ο Μισελ Φουκω εγραψε για τα σκιτσα του Βυζαντιου, πως πολλες τελιτσες κανουν πολλες γραμμιτσες και να σου οι πολλες γραμμιτσες να οδηγουν στη καταστροφη.
και ειχε δικιο.
και τα σκιτσα του Βυζαντιου μου αρεσαν παρα πολυ, με πολυ μολυβι και παρα πολλες γραμμες και κει μεσα σε αυτο το μαυρο να σου και ν' αχνοφαινονται δυο τρεις φιγουρες. αυτο ειναι κατι ευκολο η' κατι δυσκολο για εναν ζωγραφο να επιτυχει? και εναν τετοιον θελω επισης για το δωματιο μου.
και μετα ακολουθησαν οι φυσιογνωμιες του, γυναικες και αντρες στο ιδιο σωματοτυπο, σαν εκεινο των κολυμβητων, γερο κορμι, στιβαρο με δυνατους ωμους και πλατες και με κινησεις που μαλλον σε απαθεια και ακινησια παρεπεμπαν και ουχι σε δραση. ενα μετεωρο βημα πριν την ακινησια.

και παλι καθως μπροστα σε ολους τους πινακες του Βυζαντιου στεκομουν απασχολημενη, να μαι ξαφνικα να γελαω δυνατα γιατι ιδου το "Σκορδον"! το "Σκορδον" για το οποιο μιλαγαμε με τη φιλη, τη τρελοκαμπερω, την Ορτανσια! σκορδα να βαλουμε σε ολα μας τα φυτα μη και μας τα ματιασουν! σκορδα να βαλω κυριως και ειδικως και επισταμενως στο τελειο μου τεραστιο απιθανο και γιουπι-ουαου σα ζουγκλα πρασινο φυτο μου που πετυχα σε ανθοπωλειο, που ακομη μετα απο τοσους μηνες δεν δεηθηκα να παω να ρωτησω ποιο ειναι το ονομα του βρε, αδερφε! παρα μονο το ειδα, και την επομενη κυριολεκτικα ετρεξα να το αγορασω και ο πατερας των ανθοπωλητων δεν ηθελε και πολυ να το αποχωριστει γιατι ηταν το στολιδι τους στο μαγαζι και αυτο το πιστευω.

και το αγορασα, και μου το εφεραν, και μου στολιζει το γραφειο και του τσιμπανε τα μεγαλα του ωραια και γυαλιστερα πλατια του φυλλα τα πουλακια μου, κυριως δε τα κιτρινα τα σουπερ ατακτα και πονηρουτσικα καναρινακια μου, τα μαλινουα, που μου 'ρθαν απο το Βελγιο με ονοματεπωνυμο, ο Peeters Simon και o Boes Jos! που απο επιτροπη τα περασαν και τα βαθμολογησαν γιατι ολως ιδιαιτερως κελαηδουν και τα αποκαλουν kanarieliefhebbers-Waterslagers και σαν κελαηδουν καλο ειναι να χαμηλωνεις ολα τ' αλλα, και μεσα στην ησυχια να τ' ακους να βγαζουν μια πλειαδα ηχων διαφορετικων, και δη ηχων μουσικων οργανων, σαν το φλαουτο, ηχων μεταλλικων, ηχων σαν καμπανακι και σαν νανουρισμα! ζωντανα κι ορμητικα κι αβιαστα και κελαριστα!

και να λοιπον μπροστα μου ενας πινακας διπλος, δηλ. δυο πινακες, ο ενας πλαι στον αλλον, με ενα θεμα, ενιαιο. ενα σκουρο πρασινο τραπεζι σε σκουρο γκρι και σκουρο βυσσινι φοντο, πρασινο βαθυ και βυσσινι βαθυ, χρωματα που μου αρεσουν. και πανω στο τραπεζι ενα σκορδο! ενα ολολευκο σκορδο! (βλ. πινακες με τιτλο "Ρηξη ΙΙ"). και ναι, και αυτους τους 2 πινακες θα αγοραζα για τα βαρια σχεδον θρησκευτικα χρωματα τους.

και εγραφαν εκει, στην εκθεση, στην βιογραφια του ζωγραφου, για ενα πλοιο που γεμισαν οι γαλλοι(?!), το 1945, με 200 περιπου ελληνες νεους στους οποιους υποτροφιες ειχαν δοθει και ετσι εχουμε ολους τους φημισμενους ελληνες καλλιτεχνες, με ενα Παρισι-μητροπολη και μια γαλλικη κουλτουρα, παρεα με τοσες αλλες κουλτουρες του κοσμου ολου, που λατρεψαν και τοσο τους ενεπνευσαν, και ετσι κι αυτοι με τη σειρα τους εβαλαν ενα λιθαρακι στην εξελιξη της ελληνικης συγχρονης τεχνης, σαν τον Τσοκλη ,τον Φασιανο, τον Βυζαντιο και τοσους αλλους! πρωτη φορα ακουω για αυτο το "πλοιο των 200" οπως λεμε των "300 του Λεωνιδα". (βλ. φωτογραφια αποσπασματος βιβλιου). μου ειχε διαφυγει, δεν γνωριζα για εκεινη τη γαλλικη κινηση!

και ειχε επισης στην εκθεση, μια φωτογραφια του ζωγραφου με τη Σοφια Λωρεν και θεε μου! τι χυτο σωμα που εκρυβε κατω απο ενα μακρυ εφαρμοστο εως και σεμνο θα το χαρακτηριζα φορεμα. οχι, δεν θερηθηκε υπερβαλλοντως και τυχαια μια απο τις πιο ομορφες γυναικες ever.
τον καταλογο δεν θα τον παρω, εχω ηδη ενα πολυ καλο καταλογο των Νεων για τον Βυζαντιο. εκεινο που συνεχιζει παντα να με εκνευριζει ειναι οτι εχουν παψει προ πολλου να πωλουν και αφισες των εκθεσεων, που εγω μαζευω μανιωδως εδω και 10 χρονια, μα γιατι, γιατι, γιατι?

με μενα να γελαω για το σκορδο και για τον τροπο που με βασανιζουν τα παλιο-παπουτσακια μου τα ωραια, και με το γελιο μου να αντηχει στο μικρη αιθουσα με τους πολυ κομψους αντρες ασφαλειας, κατεβαινουμε με το ασανσερ, που με τρομαζει ετσι με τις τοσες απανωτες μεταλλικες πορτες που κλεινουν η μια μετα τη αλλη, γυριζουμε στο πωλητηριο και παλι μας γενναται η επιθυμια ολα να τα αγορασουμε!!! και πρωτα-πρωτα και πανω απ' ολα, αυτες τις εκληκτικες αγιογραφιες που τοσο σιγουρη ημουν πως ησαν του ζωγραφου Μποτσογλου μονο και μονο για να εκτεθω στη φιλεναδα μου αφου πλησιαζοντας στην υπογραφη αλλο ηταν το ονομα του δημιουργου και ακομη και τωρα μου διαφευγει! και ολα τα ωραια βιβλια απο τις κατα καιρους εκθεσεις! και μια θηκη διαφανης πλαστικη για χαρτια με τον τρελλΑντωνη να κατεβαινει τα σκαλια καβαλωντας ατακτα τα καγκελα τους! και καποια παιχνιδια για παιδια!

αγορασα μια μεγαλη αφισα-φωτογραφια της Βουλας Παπαιωαννου με, μεσα σε μια λιμνη ασπρομαυρη, μια κουρασμενη βαρκουλα με σκισμενα πανακια, σκετο κουρελι, και μικρουλα, και μ' εναν παππουλη μεσα σ΄αυτην να καθεται... ναι, την αγορασα και για τη μελαγχολια της, αν και συστηνουν πως χαρουμενα θεματα ειναι καλο στις ζωγραφιες να αναζητας, αλλα εμενα με γοητευει και η κουραση του ανθρωπου με το ειλικρινες βλεμμα απελπισιας, χωρις ειλικρινεστερο να μπορει να γινεται, να τον παρω μιαν αγκαλιτσα και να τον ησυχασω. ειδικα αν ειναι παππουλης!

balabala bambaluna.