ΟΛΑ ΕΝΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ! ΤΟ ΜΠΙΛΙΕΤΑΚΙ ΤΗΣ BALABALA BAMBALUNA!

ΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΚΥΒΙΣΜΟΥ ΣΤΗ ΠΡΑΓΑ

ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗ ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΤΕΧΝΩΝ ΤΟΥ ΛΟΝΔΙΝΟΥ,
"THE STUFF THAT DREAMS ARE MADE OF" BY JOHN ANSTER FITZGERALD, 1858









4 σεπτεμβριου 2007, ξημερωμα τριτης, ξημερωμα οπως παντα!
--------------------------------------------------------------------

νεα αναρτηση λοιπον. απο το απογευμα, επειτα απο τη βολτα για το καφε, να την μια επιθυμια να γραψω παλι. ξανα και ξανα. ειναι ενα κυματακι, ερχεται φευγει ειναι ενα αερακι σαν το σημερινο, αερακι βροχης το απεκαλεσε η μητερα μου, το ειδικο αερακι που προμηνυει βροχη αφου πρωτα ολα εχουν γινει γκρι. ξαφνικα γκριζαρισαν ολα. σαν να ηταν φθινοπωρο. ακομη ομως ειναι νωρις. δεν την εχω αυτη τη γευση. εχω τη γευση μιας αυγουστιατικης βροχουλας με τα μωβ κυκλαμινακια μεσα απ' τις πεσμενες πευκοβελονες διπλα στο σπιτι μας το εξοχικο, δεν εβρεξε αυτον τον αυγουστο, τα τελευταια χρονια νομιζω πως εχει παψει να ριχνει τη βροχουλα του αυγουστου.
στη τηλεροαση ο mc.dowell του "κουρδιστου πορτοκαλιου", του κιουμπρικ, διευθυντη μιας ομαδας μπαλετου υποδυεται σε ταινια, ωραιες οι μπαλαρινες οταν χορευουν πραγματικα καλα, οι χορευτες το ιδιο. μιαν αλλη γλυκαδα σαν αυτη της αυγουστιατικης βροχης που χαθηκε. ολα ενα γινονται.

ωρες και ωρες να οργανωσω το υλικο για το post για τον "blade runner", τα αναλογα μικρα βιντεος, ο harrison ford, και ο rutger hauer, η αγαπημενη μας ρεπλικα, πιο ανθρωπινη απο τους ανθρωπους, που τοσα κοριτσια ερωτευθηκαμε, και ειχαμε δικιο αυτη τη φορα, και "οι αναμνησεις του που θα χαθουν σαν τις σταγονες της βροχης" μαζι με μιαν ακομη τοσο ερωτευσιμη, υπεροχη ρεπλικα, τη sean young.
και σημερα παλι ο harrison ford, σε μια ταινια που δεν παρακολουθω, σαν στρατηγος η' κατι ρωσικου στρατου, σαν διευθυντης υποβρυχιου, αχα, θεε μου τι ασχετουλα που ειμαι ωρες ωρες, ...διευθυντης υποβρυχιου, μαλιστα... και θυμηθηκα προχθες ενα ελληνικο ντοκυμαντερ για τη μοσχα με ενα εξαιρετικο σταθμο του μετρο, σαν τα σαλονια και ακομη καλυτερα μιας μεγαλης βρετανιας του συνταγματος.
αυτο δεν το γνωριζα. δεν μου το ειχε πει κανεις.
ολα ερχονται και γινονται ενα.

απο τα εξι πουλακια μου, που παλι αυτες τις μερες ελευθερα τα εχω να βολταριζουν, με κοτοπουλακια μοιαζουν και ατακτα ειναι τα δυο κιτρινα καναρινακια αλλα και με παπακια οταν βουτουν ολοκληρα στη μπανιεριτσα και πλατσουριζουνε.
ειναι αργα. καποιος τηλεφωνησε σε μενα θελοντας υποβολιμαια να μου υποδειξει τι να κανω με τα κιτρινα μου, που σαν ατακτουλικα εχουν ανακαλυψει τις μαζεμενες σε ενα ρολο και βαλμενες σε μια ωραια σκυριανη ασπρογαλανη κανατουλα αφισες απο ζωγραφους φημισμενους απο την εφημεριδα "ημερησια" που προσεφερε παλαιωτερα. και τα κιτρινα τα τσιμπολογουν. πλακα εχει, φαγωμενες οι ακριες στις αφισουλες μου και σαν να μην εφτανε αυτο, φυσικα, αρχισαν να την πεφτουν και στα βιβλιαρακια μου. αχου! και πρεπει τα βιβλια του πανω πανω ραφιου της βιβλιοθηκης να τα σκεπασω με ενα ωραιο υφασματακι να μην μου τα τσιμπανε. ωχ παναγιτσα μου, εχω και μαζεμενα αποκομματα για ταινιες που πρεπει να τις δω καποτε, τα ανακαλυψαν χωμενα σε ενα περιοδικο, αααα μου τρωνε τις ταινιες!!!!
και αυτος απο το τηλεφωνο παρατηρηση εκανε οτι θα επρεπε να τους ξαναγορασω εκεινα τα στικς που τσιμπολογουν με τρελα, αυτα τους λειπουν, γι' αυτο τρωνε το χαρτακια θελοντας να βαλει μικρη βομβιτσα κατω απο την ησυχια μου, ενα στρακα-στρουκα, οτι κατι δεν κανω σωστα και κεινος δινει την λυση. για κεινον ειναι τροπος επικοινωνιας. για μενα μια απεχθης πονηριτσα και χτυπημα κατω απο τη ζωνη.

ειμαι στο καφε μου στο πεζοδρομο νωριτερα, σ' ενα απο τα εξω εξω τραπεζια με το κυριακατικο βημα και το ενα θαυμασιο χοντρο βιβλιο του gunter grass "το τενεκεδενιο μπαουλο" για μονο 5 ευρω, σε ενα χρωμα γαλαζοπρασινο ωραιο που συνειρμικα και ανεξηγητα μου θυμιζει ενα χαμηλο σπιτακι στον υμηττο των αδερφων του παππου μου που ειχαν σωθει απο τη καταστροφη της αμυρνης, και ξανα μια σειρα, καιρο ειχα να μαζεψω, απο ντοκυμαντερ του national geographic για τα αλλοκοτα φαινομενα στον πλανητη γη. πως μια επιδημια ασθματος στην καραιβικη συσχετιζεται ευθεως με τις θυελλες σκονης στην αφρικη? τα σπιτια που καταρρεουν στη νεα ορλεανη επι παραδειγματι τι σχεση εχουν με αδηφαγα πλασματα απο τη νοτια κινα? εε? μπου! να ξανα που ολα γινονται ενα.

και κει που καθομαι και διαβαζω για "ξενικα ειδη φυτων και ζωων που εχουν εισβαλει σε καθε ηπειρο και διαθετουν τρομακτικες δυναμεις! και μεταδιδουν ασθενειες! και καταβροχθιζουν τα σπιτια μας! και που πολυ πιθανον να αποτελεσουν το πρωτο κυμα μιας επιθεσης η οποια θα μπορουσε να οδηγησει στη μεγαλυτερη μαζικη εξαλειψη απο την εξαφανιση των δεινοσαυρων!!!" ενας τυπος μακροστενος, με ενα σακιδιο στη πλατη, και με σαν λιωμενα ρουχα και ενα κοκκινο μακο μου "επιτεθηκε" ξαφνικα, συγγνωμη θεε μου το περιγραφω ετσι, σαν ακριδα επεσε πανω μου και μου ζητησε λεφτα και εγω ειπα ενα "οχι! οχι! οχι! οχι! οχι!" τρομαγμενη κλεινοντας τα ματια, με παρακολουθουσε απο τη διπλανη ταβερνιτσα ο ιδιοκτητης, κοιταγε αυτον τον τυπο που ανεβαινε το πεζοδρομο, και μενα να του κανω νοημα με τα χερια και το στομα και τα ματια "οχι! οχι! οχι!"
και μετα ξανα! απο λιγο! ενας αλλος με ασπρο μακο, σαν γκει, παλι σαν τον προηγουμενο με τα κοκκινα, ιδιο μακροστενο σουλουπι, μονο που αυτος με ασπρα, αναπηδησε μπρος μου αναπαντεχα να μου ζητησει ενα τσιγαρο απο το πακετο μου που γεματο και ανοικτο ειχα στο τραπεζι και στεκοταν προκλητικο.
παλι, με τα χερια, με το κεφαλι μου κουνωντας το δεξια κι αριστερα, με τα ματια μου κλεινωντας τα, με το στομα "οχι! οχι! οχι! οχι! δεν μπορω, δεν μπορω"
οχι αλλη στενοχωρια. σταματηστε μια στιγμη. ενα διαλειμμα παρακαλω. μια γουλια δροσερο νερο. μη με στενοχωρειτε τοσο. μη με φρικαρετε. μιαν αγκαλια θελω μονο να μου ανοιξει και να χωθω μεσα, μιαν αγκαλια αντρος, ενα χερι μονο, ενα χερι αντρος, να μου κρατησει λιγο το κεφαλι, το μετωπο, σαν να επροκειτο να κανω εμετο αλλα δεν κανω, ενα χερι αντρικο σαν κομπρεσα να γαληνεψω λιγο.

χορευουν ωραια, θαυμασια οι χορευτες του μπαλετου στη ταινια, με ηρεμουν λιγακι
, πως με ησυχαζει το μπαλετο οπως και συγκεκριμενες εκπομπες της νετ και ετ1 και ετ3, το "μονογραμμα" και το "παρασκηνιο" και οχι μονο, και η φιλη μου η μπλογκοσφαιρατη, η rodoula-kelly με αφορμη το τελευταιο μου post κατεληξε σε συμπερασμα οτι "ειμαι ερωτευμενη με τον εαυτο μου"! τι θεμα!
θεμα τοσο αχανες, γινεται τιτλος διδακτορικου. ποτε καποιος ειναι ερωτευμενος με τον εαυτο του? ποιες ειναι οι ενδειξεις? ειναι καλο? ειναι κακο? αν και τα δυο, απο που ξεκινα να γινεται κακο? η λογοτεχνια πως στεκεται μπρος σε τουτο το θεμα? η ψυχιατρικη και ψυχαναλυτικη? η φιλοσοφικη και η κβαντικη εχουν να προσθεσουν κατι?
μπορει να ειναι ερωτευμενος καποιος που δεν ειναι μια καλλονη, αλλα ενας απλος ανθρωπος? μηπως προκειται για ψυχοπαθολογια που δεν στηριζεται σε αντικειμενικα κριτηρια ετσι ωστε και ενας ασχημος ανθρωπος να ειναι ερωτευμενος με τον εαυτο του?
ολα παιζουν διπλα στη ζωη μου, παιζονται τη ιδια στιγμη κι οι δυο οψεις του ιδιου νομισματος!!! ναι, στο τελευταιο μου κειμενο-post, εννοουσα οτι μπορω να καθομαι να πινω καφε, να σκεφτομαι και να διαβαζω σε ενα δημοσιο χωρο, σε ενα καφε, αυταρκης και ευθυτενης και να το εννοω. αλλο τοσο ομως εχω αναγκη απο ολους. ολους! ολα τα κανω για μενα και το εννοω! κι ολα τα κανω για τους αλλους, ολα! και παλι το εννοω! πρεπει λιγο να λιγοθυμησω. για μενα μα και ολα τα κανω, ολα για τους αλλους, για τους αλλους!
μπορω να ειμαι μονη και δεν αντεχω στιγμη να ειμαι μονη. μαζι την ιδια ωρα και στιγμη!
αυταρκης, αυταρκης, αλλα ολο κοιταζω το site meter να δω ποσοι με διαβαζουν, και αναγκη εχω να ζητησω απο εναν σαν αγνωστο, αλλα ωσαν συμπαντικο μπλογκοσφαιρατο φιλο, που προσγειωθηκε απο το υπερπεραν, τον internetakia π.χ. να μου πει, γραψει σε μηνυμα, σε μενα μιαν αγνωστη, αλλα απο το συμπαν μπλογκοφερμενη κι εγω, οτι με αγαπαει! ειμαι το κοριτσακι με τα γυαλακια και το καροτσακι με τη κουκλα-μωρο που ειναι στην παρεα του ντενις του τρομερου και θελει να βαλει κουρτινιτσες και να κανει σαλονακι το σπιτακι πανω στο δεντρο! και γω προχωρησα χειροτερα και ζητησα και απο τον puppetmaster και απο τον internetakia, γιατι δεν μου 'φτανε ενας, να παντρευτουμε και ολοι δεχθηκαμε και γω ειμαι πολυ χαρουμενη, αχααχααααααααα!!! και δωστου γελια! και ποσο μου αρεσει να γελαω! και να παιζω και να 'μαι απλα χαρουμενη!
με το τιποτα! με το οσο παταει η γατα! τοσο απλα! με τις πιο γλυκες σα καραμελιτσες σαχλαμαριτσες!! ζητω οι σαχλαμαριτσες!

η τελικη παρασταση των χορευτων της ταινιας εχει να κανει με ενα μπλε φιδι, ενω στο star αρχισε ταινια με ψαρια που ονομαζονται φιδοκεφαλα και τρωνε αρκουδες, σκυλια και ανθρωπους, παναγιτσα μου, και τα εξαφανισαν με δηλητηριο απο τη λιμνη οι επιστημονες! αλλα μαλλον κατι επεζησε και να τα τωρα να, τρωνε τις γαμπιτσες ενος δυσμοιρου κυνηγου.
ολα ενα παλι, γινονται ολα ενα.

τελος, ο nuwanda μου μηνυσε πως εμπνευστηκε απ'τ'οσα γραφω για τα πουλακια μου, και εγραψε κατι μικρο σαν διηγημα, ουτε καν, πολυ μικρο, και ολο "ευγε" του λενε και γω η δυσμοιρη ωιμε' να αναρωτιεμαι για τη καλλιοπη την ηρωιδα του,που καθολου δεν μου μοιαζει! το πρεζακι και πορνη που κοβει πουλακια, αλλα οχι κανονικα πουλακια, αλλα πουλακια αντρων! και του μιλησα για τον πικασο, αν και ειναι ισως αδικια εις βαρος μιας θαυμασιας ομαδας τσεχων που πριν απο τον πικασο ισως, καπου ενα τεταρτο, ξεκινησαν τον κυβισμο, εξ ου και το περιφημο στη πραγα μουσειο του κυβισμου, της μαυρης μαντοννα! για τον πικασο ελεγα που κατακερματιζε στα πορτραιτα τις γυναικες της ζωης του τετοιο θυμα ειμαι και γω ενος Κυβισμου, χαριτολογωντας!
και να που σημερα ο nuwanda στο sync live μιλαει για τον εκλογικο μυθο του αισωπου, ενος vita-mi barouak, που κατα τα λεγομενα του nuwanda ειναι ο επικεφαλης του μπλογκ-σουρρεαλισμου και που εγω κλικαρα στο μπλογκ του, και διαβασα ενα κειμενο που εγραψε ο υπερρεαλιστης τουτος για την ερμουπολη συρου κατα πως φαινεται απο το καραβι σαν μαροκο αλλα και σαν κυβιστικος πινακας του πικασο. πικασο εγω, πικασο εκεινος. και να παλι που ενα γινονται ολα! οm! χαχα...

balabala bambaluna!