H BALABALA BAMBALUNA, ΟΤΑΝ ΤΗΝ ΑΦΗΝΟΥΝ ΣΤΗΝ ΗΣΥΧΙΑ ΤΗΣ, ΠΑΙΖΕΙ ΦΛΟΓΕΡΑ!

H BALABALA BAMBALUNA, ΟΤΑΝ ΤΗΝ ΑΦΗΝΟΥΝ ΣΤΗΝ ΗΣΥΧΙΑ ΤΗΣ, ΠΑΙΖΕΙ ΦΛΟΓΕΡΑ!
ΣΚΟΥΦΑΚΙ ΠΛΕΚΤΟ ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΕΝΝΗ, ΓΑΝΤΙΑ ΜΕ ΤΑ ΔΑΚΤΥΛΑΚΙΑ ΕΞΩ ΚΑΙ ΚΡΑΤΑΜΕ ΜΙΑ ΚΟΥΠΑ ΖΕΣΤΟ ΑΧΝΙΣΤΟ ΚΑΦΕ! ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΑΤΕ!

Τετάρτη 27 Ιουνίου 2007

ΤΑ ΠΟΥΛΑΚΙΑ ΤΗΣ BALABALA BAMBALUNA KAI O KHΠΟΣ ΤΗΣ ΜΕ ΤΙΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΕΣ! ( Α' ΜΕΡΟΣ )



ξημερωμα Πεμπτης, 28 ιουνιου 2007
-------------------------------------------------------

αχ! απο τη ζεστη λιωνω! κι ας ειναι νυχτα κι ας χρησιμοποιω την ωραια μου βενταλια και ας ειναι τα παραθυρα ολα ανοικτα!
και ετσι οπως λιωνω, μιαν απαντηση μονον εχω στην ερωτηση "τι κανεις balabala bambaluna?"
"3 πουλακια καθονταν στου κιτσοβου τη ραχη κι ολημερις τα πινανε και ολοβραδις το ιδιο." μονο αυτο, και αυτο πολυ μακρυ ειναι τωρα που το σκεφτομαι, σερνομενη "στην ερημο", μπορω να ψελλισω, για το θεμα που θελω να γραψω. για τι θεμα θελω να γραψω? για τα πουλακια μου!

αν σκεφτεις οτι απο 1 πουλακι βρεθηκα με τρια χμ, κλουβακια και 6 πουλακια, ε, ναι θα ελεγα οτι ειμαι υπερβολικη. το να ειμαι υπερβολικη ειναι το χαρισμα μου και φροντισα απο πολυ νωρις, συνειδητα, αλλα ειναι και η ιδιοσυγκρασια μου τετοια, η υπερβολη μου να μη γινεται υστερικη η' αποκρουστικη η' ηλιθια. αισθητικα δεν θα μου αρεσε να καταληξει τετοια. και αν ενιοτε χασω τον ελεγχο της, θλιβομαι βαθυτατα και ντρεπομαι πολυ.
απο την υπερβολη μου λοιπον, κρατω μονη τη γοητεια της, σας διαβεβαιω για τουτο, διοτι ειμαι και περηφανη και δεν μ' αρεσει να δινω δικαιωμα σε κανενα "να μου τη πει". ειμαι προσεκτικη και γουσταρω παντα να κανω και τη καλυτερη δουλεια.
γιατι αλλιως δεν εχει πλακα, η κακη δουλεια αποπνεει, αναδιδει κατι το θλιβερο και μιζερο και αντιερωτικο, η καλη δουλεια κυριες και κυριοι, ειναι σεξι.
και οποιος δεν του 'παν ποτε στο σχολειο "μπραβο" εχει κατι χασει! if you only know what I mean!

οποτε τι σκατα να "μου τη πει" καποιος? τιποτα στη βαθυτερη ουσια του, και οποιος δεν το καταλαβαινει αυτο για μενα τωρα, θα το καταλαβει στο μελλον, αν πρεπει ετσι για μενα να καταλαβει.
μονο ενας χριστος η' η παναγιτσα η' ενας αγιος, αν συναντιομασταν τυχαια σε καποιο μονοπατι στο βουνο, κι εβαζε, με μια ματια μοναχα, μονο με μια ματια, "το μαχαιρι στο κοκκαλο", προφανεστατα θα εβρισκε αρκετα, υποθετω, για να με επιπληξει και ικανα για να με κανουν να γονατισω παραυτα και να ζητησω συγχωρεση.
και μακαρι, αληθεια μακαρι, ενας αγιος να εμφανιζοταν μπροστα μου, να μου ακουμπαγε λιγο το κεφαλι, να μου 'δινε λιγη φωτιση και να με δροσιζε. μονο που θα φοβομουν παρα πολυ, τουλαχιστον στην αρχη. αλλα ο δρομος για τον ασκητισμο ειναι μακρυς και απιθανα δυσβατος.
το γελατε? αλλα? ποιο αλλο χερι θα θεωρουσατε εσεις ικανο να προσφερει, με το αγγιγμα του, λιγη δροσια και ανακουφιση παρα το χερι ενος αγιου? πειτε μου! κανενος αλλου, λοιπον.
οι αγιοι ειναι στην Απολυτη Ουσια, η τελειοτης, η εντελεια, η πληροτητα της ανθρωπινης υπαρξης. διαφωνειτε? αλλα? μηπως το χερι ενος μπιλ γκειτς θα θεωρειτο καλυτερο? οχι δα!
δεν αντιλεγω, θα ηταν εξαιρετικη εως τρομαχτικη εμπειρια να μπορουσε καποιος να ζησει για λιγο απο κοντα εναν μπιλ γκειτς και να κοινωνησει την ευφυια του, τις ταχυτητες του που σιγουρα θα ειναι παρα πολυ γρηγορες, τον πλουτο του, την παγκοσμιας εμβελειας εκτιμησης που χαιρει, να παραδειγματιστει ισως θετικα για τα υλικα της ζωης, αλλα εως εκει.

τωρα, οσο για το "μπραβο" στο σχολειο, θα μου πειτε ανθρωπινως, οτι "τοσα και τοσα εχουμε χασει και διαρκως χανουμε στη ζωη μας, γιατι μια ζωη μονη δεν φτανει για να ζησουμε ολα τα ομορφα και θεια αυτου του κοσμου, το "μπραβο" στο σχολειο μας μαρανε?" και δεν θα διαφωνησω.

συμβαινει και κατι αλλο, ξεκαθαρο απο παντα, υποθετω. αγαπω τους ανθρωπους. και τους σεβομαι. απολυτα. παυλα και τελεια.
και στα βαθυτερα μεσα μου, η πρωτη μου κινηση, η απολυτα πρωτη μου κινηση βγαινοντας απο τη κοιλια της μανας μου ειναι να αγκαλιασω ολους τους ανθρωπους, και να τους χαιδεψω στο κεφαλι.
πολλες φορες, οταν ειναι ακομη πρωι και τυγχανει να βρισκομαι ηδη σε cafe', και βλεπω εξω το κοσμο να περνα και τον παρατηρω, μου' ρχεται μια τετοια γλυκαδα. μ' αρεσει παντα να καθομαι διπλα στη τζαμαρια.
και πιστευω, απολυτα και ακραδαντα και αμετακλητα και αδιασειστα, οτι εαν κατι, κατι μπορει να σωσει ολους εμας και τον ιδιον ακομη αυτον τον πλανητη, αυτο ειναι μονον η αγαπη. τερμα και τελειωσε. μετα, ακολουθει η εξυπναδα.
αυτη ειναι η κοσμοθεωρια μου και η σταση μου απεναντι στη ζωη, εως και ερημην μου δηλαδη.

και οποιος ειναι πολυ κακος και τιποτα δεν γινεται, ισως θα πρεπει να μεινει απ' εξω, δε ξερω, δεν θα σκεφτω γι' αυτο τωρα. αλλα ξεκινω ετσι, ξεκινω γυναικεια, μητριαρχικα, σαν τη μητερα φυση, απο την αγκαλια, απο το θετικο.
και οχι σαν τους περισσοτερους αντρες και τους μπαμπαδες που μας λενε συνεχεια και συνεχεια ποσο κακος ειναι ο κοσμος, και ποσο μαλακες ειναι ολοι οι αλλοι, μα ολοι! βαζοντας να καουν μαζι με τα ξερα και τα κακομοιρα τα χλωρα. προκειται για την αναποδη εκκινηση, και παλι if you know what i mean.
αλλα ισως αυτο το αναποδο να ειναι απαραιτητο για να επιτευχθει το προσδοκωμενο γιν-γιαν-γκ.

και ολα τουτα ειναι μια εισαγωγη για 6 πουλακια που εχω και φροντιζω στον "κηπο μου"!
και ολοι οσοι γραφουν ως συμβουλη "παρτε ενα ζωντανο, αν μελαγχολικη ειστε λιγο, η' φοβισμενη η' νευρικη η' αγχωμενη οr whatever, και θα νιωσετε καλυτερα" εχουν το απολυτο δικιο.
βεβαια, υπαρχει και η πιο προχωρημενη προταση, η απολυτα στρογγυλη, σφαιρικη του συμπαντος, που εχει ως εξης "αν δεν αισθανεσαι καλα, τσακισου μαλακισμενο και βοηθησε καποιον συνανθρωπο σου και βουλωστο!" και ειναι μια απο τις πιο υγιεις συμβουλες που εχω ακουσει ποτε. μιαν αλλη εξισου αριστη συμβουλη ειναι φυσικα η "εργασου".

το χω γραψει, απο τα πρωτα μου posts, οτι κηπος χωρις πουλακι γινεται? ε, οχι δεν γινεται.

πρωτα λοιπον ο κηπος! ενας κηπος απο χρωματα! και να 'σου το balabala bambαlunaki μετα απο πολυ μερεμετι και προσοχη στη λεπτομερεια, πινοντας τους καπουτσινο του με σαντιγυ, περυσι στο dolce η' φιλιον αν θελετε, αν και γω επιμενω στο dolce, στη σκουφα εννοω, με τα δειγματα των χρωματων στο χερι, meditation σοβαρο και βαθυ να κανει, ποιο εντονο ροζ θα βαλει στους τοιχους? και ποιο σκουροτερο ροζ στα ταβανια? και ποιο βαθυ σκουρο πρασινο στις κασες? και ποσο ανοιχτοτερο, φωτεινο πρασινο σε πορτες και παραθυρα?

και ομορφα ονοματα ειχαν τα χρωματα, και ομορφα χρωματα ησαν ολα τους, ουτως η αλλως, και οι μπογιες εξαιρετικης ποιοτητας που ειχα επιλεξει για χρηση, σαν μεταξι θα εκαναν στο φως του ηλιου το απογευματινο, μου ελεγε ο συμπαθης πωλητης, και ειχα φτιαχτει ηδη.
εκανα τον παιδικο μου, αθωο μου διαλογισμο και κολυμπουσα μεσα σε ευφανταστα ονοματα οπως flamingo fun! peppermint beach! orchid opera! sweet sundae! rock candy! turquoise parade! lavender basket! purple polka! amethyst showers! forest nectar! green parrot! ουαου!!

και με δυο αποκομματα-σημεια αναφορας απο "maison de decoration" και "marie-claire", παλια τευχη απο τα οποια κρατησα τα αποκομματα με φωτογραφιες δωματιων που με "ταξιδευαν", ως γνησιο παιδι της πολης που ειμαι και ουχι της ζουγκλας, παρ' ολα τουτα με αποψη να μην αγοραζω πλεον γυναικεια περιοδικα παρα μονο εαν υπαρχει ειδικο και μεγαλο αφιερωμα για τα παπουτσια της σεζον που μολις ερχεται, διοτι και παλι ως γνησιο τεκνο της πολης τρελαινομαι για τα παπουτσια,...

...εψαχνα, μεσα στα χρωματα για το σπιτι, να βρω τον κηπο μου!! τη μικρη μου ζουγκλα! το δικο μου ξεφωτο! τη μικρη χαρα και το παιχνιδι! το δικο μου γαργαρο γελιο και ραχατι! τη δικη μου δροσερη πηγη, τη δικη μου ζεση και αγκαλια! ολα τουτα οργανωνοντας να αναδυθουν οχι μονο μεσα απο μενα, απο τα ματια μου, απο τα χερια μου, απο τη σταση του κορμιου μου, αλλα και μεσα απο τους 4 τοιχους του διαμερισματος μου.
αφ' οτου επισκεφθηκα τη Γκοα, τα χρωματα για μενα απεκτησαν ονειρικες διαστασεις. προφανως επηρεαστηκα και απο το absolute Pop της νεας υορκης που βιωσα ως νηπιο, και ακομη και απο τα προτερα ταξιδια που ειχα κανει. οταν εχω μπροστα μου τα ρουχα που αποφασιζω να φορεσω, νιωθω σαν να Ζωγραφιζω Επανω μου.
τα χρωματα στους τοιχους του διαμερισματος μου επροκειτο να αποτελεσουν μια ρευστη, φυσικη προεκταση του Ειναι μου.
το οποιο ειναι μου το αποκαλυπτω και μεσα απο τα λογια μου, και μεσα απο τα βιβλια μου, και μεσα απο τις εικονες μου, και μεσα απο τα υφασματα μου, και μεσα απο τα στολιδια μου, και μεσα απο τα παιχνιδια μου, και μεσα απο τον κοτσο των μαλλιων μου με την ωραια στρασενια αγκραφα η' με τα λυμενα μαλλια μου κατω, και μεσα απο οσα επιλεγω να μην σκεφτομαι, να μην λεω και να μην κανω, και τελος...μεσα απο τα...πουλακια μου, ντε!!! χιχι.

Seems i'm some sort of a show-woman!!!

να, λοιπον το πιο δυνατο ροζ στους τοιχους! ακριβως σαν στο δωματιο του κοριτσιου στο videoclip του marilyn manson "tainted love", απλως συνεβη, και ενα πoλυ πιο σκουρο για τα ταβανια, και ενα πολυ βαθυ σκουρο για τις κασες και ενα πιο ανοικτο, αλλα εντονο και φωτεινο για τα παραθυρα κι πορτες. και νασου και να 'χω ετοιμα τα χρωματα των τριανταφυλλιων! ο τριανταφυλλοκηπος μου!! μ'αρεσε, ποσο μ'αρεσε, σαν παιδακι!

και μετα τα λουλουδια! μεγαλα ομως τα επιθυμουσα, πλουσια ηδη και ψηλα να μην περιμενω και για τουτα, να μεγαλωσουν δηλαδη. ηδη προσδοκω για τοσα οχι λοιπον και για αυτα. και τα εφερα.
και ενα φυτο, που ακομη δεν δεηθηκα να περασω να ρωτησω "πως τον λεν, πως τον λεν...τον ποταμο?...πηνειο, πηνειο", απορω πως το πετυχα, μα τω θεω, μεγαλο και πλουσιο με χοντρα, μακρια κλαδια ευλυγιστα, σαν φυτο της ζουγκλας, αληθεια, δεν υπερβαλλω.
βεβαια οπως ηδη εχω γραψει, αγορασα και μια ανθισμενη βερικοκια, την οποια περασα, ετσι οπως την εβλεπα με τα μικρα λευκα της ανθακια, για αμυγδαλια, και μετα μου θυμιζε κιολας τη γιαπωνεζικη κερασια που της εχω μεγαλη αδυναμια.

και την εφερα σπιτι και ειχα μεγαλη πλακα γιατι την εβαλα στο δωματιο υποδοχης που δεν ειναι φωτεινο και αν και μου ανθισε σε 2, 3 μερες μονο και μονο λογω του καλοριφερ και εβγαλε, τσουπ, και 7 βερικοκακια, μετα το κακομοιρο αρχισε να τα παιζει!
και την μετεφερα στο γραφειο μου, απεναντι μου να τη βλεπω οταν γραφω, διπλα στο παραθυρο. και χατηρι μου εκανε η καλη και αντεξε οσο μπορουσε να αντεξει και αρχισε μετα να τα φτυνει, βεβαιως, βεβαιως.
και την εβαλα εκει που επρεπε τελικα, εξω στο μπαλκονι, μπροστα στην μπαλκονοπορτα της κρεβατοκαμαρας, να τη βλεπω καθε πρωι που θα ξυπνω και να τη χαιρετω!
και να μη πω και το πιο ωραιο απ' ολα! επεζησαν 3 βερικοκακια, και τα 'δα να ροδιζουν και να μεγαλωνουν και τα τρωγαμε μαζι με τον my manfriend, και γελαγαμε excited!
"μαγουλο βερικοκο, ρι-κο-ρι-κο-ρι-κο-κο, μαγουλο βερικοκο, ρι-κο-ρι-κο-κο!"

και μετα, και μετα...αχα...ηταν η σειρα για το πουλακι! γιατι κηπος χωρις πουλακι να κελαηδει γινεται? ε, οχι, κυριες και κυριοι, δεν γινεται!!! χιχι!......

(η συνεχεια, στο Β' ΜΕΡΟΣ)

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

απο τον Μοναχικο Ταξιδιωτη του Κερουακ εχω να διαβασω τετοια παραλληρηματικη υψηλών νοημάτων αφηγηση!!!

ευγε παιδι μου...

Ανώνυμος είπε...

balabala, η δευτερη γραφη νομιζω προέσθεσε στην κα-τα-νο-η-τι-κο-τη-τα (ωραια λεξη, ε?) του κειμένου αλλά αφαίρεσε λίγο από την πα-ραλ-λη-ρη-μα-τι-κη του αγιότητα... :)

θιγεις τοσα ζητηματα παντως, μπορουν δυο ανθρωποι με βαση αυτο το κειμενο να συζητανε και να εμβαθύνουν για ενα ολοκληρο χρονο (τελεiως μπητνικ αυτο - για αυτο και μου αρεσει πολυ!)

η αγαπη, η αγαπη, που χαθηκε στην σκονη.....

συνεχισε ετσι balabala παιδι μου, και το γραψιμο ενα ειδος διαλογισμου ειναι, εχει την ικανοτητα να σε οδηγησει στο απολυτο φως... :))