Η ΑΛΑΛΟΣ ΛΥΠΗ ΤΟΥ ΚΩΣΤΗ ΠΑΛΑΜΑ, απο τον "ΤΑΦΟ".

"ο μικρος Αλκης Παλαμας, τεσσαρων μολις χρονων, πεθανε τον φεβρουαριο του 1898, ανοιγοντας μια βαθεια πληγη στα πατρικα σπλαχνα. "ητο ενας μικρος αγγελος - εγραψε ο Ζαχαριας Παπαντωνιου, του οποιου η εκφραστικη εμορφια και η χαρις εχυναν μυροβολημα οικογενειακης ευτυχιας".

και ο Κωστης Παλαμας, ο Πατερας, ο πονεμενος Ποιητης, ο οποιος τοσακις ειχεν κλαυσει και μοιρολογησει τους πονους αλλων, ητο ηδη η εικων της αλαλου λυπης, το αγαλμα της σιγωσης οδυνης.'' *


Αφκιαστο κι αστολιστο
του Χαρου δε σε δινω.
Στασου με τανθονερο
την οψη σου να πλυνω.

Το στερνο το χτενισμα
με τα χρυσα τα χτενια,
παρτε απ' τη μανουλα σας,
μαλλακια μεταξενια.

Μηπως και του Χαροντα,
καθως θα σε κυτταξη,
του φανεις αχαιδευτο
και σε παραπεταξει!

Στο ταξιδι που σε παει
ο μαυρος καβαλλαρης,
κυτταξε απ' το χερι του
τιποτε να μην παρης.

Κι αν διψασης, μην το πιης
απο τον κατου κοσμο
το νερο της αρνησιας,
φτωχο κομμενο δυοσμο!

Μην το πιης, κι ολοτελα
κι αιωνια μας ξεχασης,
βαλε τα σημαδια σου
το δρομο να μη χασης,

κι οπως εισαι αναλαφρο,
μικρο, σα χελιδονι,
κι αρματα δε σου βρονταν
παλληκαριου στη ζωνη,

κυτταξε και γελασε
της νυχτας το σουλτανο,
γλιστρησε σιγα κρυφα
και πεταξ' εδω πανω,

και στο σπιτι τ' αραχνο,
γυρνωντας, ω ακριβε μας,
γινε αεροφυσημα
και γλυκοφιλησε μας!


αφιερωμενο στους bloggers-ποιητες που σιγα σιγα ανακαλυπτω.

balabala bambaluna.

---------------------------

*απο την Μεγαλη Ελληνικη Ποιητικη Ανθολογια του Μιχ. Περανθη.

εκδοσεις Οικου Πετρου Δημητρακου 1954. (εξαιρετικη)